Star Trek: Nemesis (regie: Stuart Baird)

Beoordeling: 3 sterren

Met Star Trek: Nemesis proberen de makers van de filmreeks het succes van First contact weer terug te pakken. Dat lukt voor een deel. De sfeer en het filosofische dat mij bij die film deed denken aan The Matrix pakken de makers goed terug. Deze film is ook weer wat duisterder. Er is echter een grote ‘maar’.

Je kunt je de vraag stellen of Star Trek: Nemisis wel een echte Star Trek-film is. Ik denk het wel en het is ook echt wel een goede film, maar zoals bij filmreeksen wel vaker het geval is, is het op een gegeven moment op en had eigenlijk op het hoogtepunt gestopt moeten worden. Dat is ook bij The Next Generation iets te laat gebeurd.

Star Trek: Insurrection (regie: Jonathan Frakes)

Star Trek: InsurrectionBeoordeling: 3 sterren

Na de topper kan het altijd alleen maar minder worden. Dat geldt ook voor Star Trek: Insurrection. Het is echter niet alleen een iets mindere film dan de vorige, het verhaal is minder sterk dan het vorige. Ook de sterke sfeer uit First Contact weten de makers niet vast te houden.

Wat echter het meest teleurstellend is, zijn de graphics, omgevingen en decors. Die zijn echt van mindere kwaliteit en ook minder goed dan films die min of meer gelijktijdig uitkwamen, zoals Star Wars: The phantom menace.

Het is een aardige Star Trek-film, maar geen topper, helaas.

Ocean’s eleven (regie: Steven Soderbergh)

Ocean's Eleven

  • Beoordeling: 3 sterren

De alom geprezen film Ocean’s eleven heb ik nu pas gezien. Ocean’s thirteen zag ik al eerder en die vond ik spectaculair, dus ik verheugde me op het origineel, de basis van de trilogie. En dat viel helaas wat tegen.

De film kent een sterrencast en die zetten hun rollen ook sterk neer. Maar als het verhaal zelf wat traag is en niet zo spectaculair, dan houd je een film over die uiteindelijk wel aardig blijkt te zijn, maar de ‘legacy’ niet waar kan maken.

We hebben de film wel uitgekeken en het was een vermakelijke actiefilm in het genre Mission Impossible, maar voor mijn gevoel niet veel meer dan dat.

Sister act 2: back in the habit (regie: Bill Duke)

Beoordeling: 3 sterren

Vaak is deel 2 (of meer) van een film minder goed dan het origineel. Shrek vormt een uitzondering, Sister act een bevestiging.

Het verhaal is veel minder origineel en doet sterk denken aan diverse dans- en muziekfilms waarin een onwillige tiener met een droom en een terughoudende ouder uiteindelijk zijn doel bereikt. Er is ook minder en minder sterke muziek, gelukkig blijft Whoopi Goldberg een sterk karakter en een goede actrice: zij draagt deze film uiteindelijk naar een vermakelijk einde.

Star Trek V: The final frontier (regie: William Shatner)

Star Trek V: The final frontierBeoordeling: 3 sterren

Met de jaren worden de originele Star Trek-films minder goed en de acteurs langzaam te oud. Dat is in The final frontier ook het geval. Het is mooi om te zien dat de crew (gelukkig) weer op het eigen schip terug is.

Het is jammer te zien dat er allerlei rare toevoegingen in het verhaal worden gedaan zoals een goddelijk type dat aan de basis van het universum blijkt te liggen.

Soms gaan franchises of acteurs te lang door; dat gold voor sommige films in de reeks van James Bond en dat geldt ook hier. Op je hoogtepunt stoppen blijkt moeilijk voor sommigen.

Star Trek: The motion picture (regie: Robert Wise)

Star Trek: The motion pictureBeoordeling: 3 sterren

Na het bespreken van alle James Bond-films, wat nog een zekere mate van hipheid heeft, al neigt het al best naar wat je het etiket ‘nerd’ kan opplakken, geldt dat voor Star Trek helemaal. Afgelopen zomer herontdekte ik mijn liefde voor deze serie (vanaf The Next Generation) en ook voor de speelfilms. Ik schreef daar al eerder over, maar ga dat de komende tijd regelmatiger doen.

De eerste speelfilm van Star Trek: The motion picture, is niet de beste film gebaseerd op de originele serie. De film heeft alle basisingrediënten die de originele Star Trek-serie had. Het verhaal kent een interessant uitgangspunt, maar is wat traag. Het lijkt of een aflevering van de serie (50 minuten) gerekt is tot een film van ruim twee uur.

Ook begint de tijd de originele serie al aardig in te halen. In een tijd waarin de eerste autotelefoonnetwerken werden opgezet in Nederland en de eerste mobiele telefoons in Japan in de winkels lagen, werkt de Enterprise met communicatiemiddelen die vergelijkbaar zijn met die technieken.

Wel erg goed zijn de graphics en decors, zeker voor die tijd. Vergelijk dit bijvoorbeeld met James Bond; Moonraker, die toch minder goed is op deze punten.

Een eerste speelfilm, die het enthousiasme voor Star Trek in de daaropvolgende 15 jaar tot grote hoogte zou stuwen (en de aanleiding vormde voor diverse nieuwe tv-series), maar die zelf niet het beste is wat de Star Trek-franchise heeft voortgebracht.

James Bond: Casino Royale (regie: Martin Campbell)

Beoordeling: 3 sterren

Met Casino Royale komt een nieuwe James Bond het witte scherm op: Daniel Craig. Daarmee wordt ook een nieuwe stap in de ontwikkeling van de Bond-films ingeluid. Dat is echter een stap waar ik niet zo blij mee ben.

Casino Royale is namelijk geen slechte film, maar wel een slechte James Bond. Dat komt vooral doordat de vaste elementen en de vaste structuur van een 007 zijn losgelaten. Geen bezoek aan het kantoor van M, geen laboratorium van Q. Ook zoekt de film de grens van het geloofwaardige op met bijvoorbeeld de defibrilatie die Bond zichzelf toedient.

Maar het is niet alles kommer en kwel: het is op zichzelf een goede actiefilm. Mads Mikklesen speelt een fantastische (en totaal andere) rol dan in Jagten. De opening is spectaculair en erg van deze tijd met ‘free running’. De pokerstrijd tussen Bond en Le Chiffre is spannend, maar als je niet van poker houdt, zakt de film daar wat in.

Kortom: een goede actiefilm, maar een slechte Bond en een opmaat naar het dieptepunt in 50 jaar Bond: Quantum of solace.

James Bond: Die another day (regie: Lee Tamahori)

Die another dayBeoordeling: 3 sterren

Waar de eerste drie James Bond-films met Pierce Brosnan de reeks weer stevig neerzetten, wordt met Die another day de grote dip ingeluid. Maar laat ik positief beginnen. Deze eerste 007 van de nieuwe eeuw is mooi gemaakt, heeft een edge en op zich een goed verhaal.

Maar er is wel het een en ander aan te merken op deze film. De computergraphics zijn niet zo goed, zeker niet als je dat vergelijkt met bijvoorbeeld Star Wars, episode 1 van enkele jaren ervoor. De manier van filmen is mij wat te ‘Japans’ wat te manga-achtig. Ook kent e film enkele scènes die nogal over the top zijn: een lasergevecht, de gigantische zonnestraal, het ijspaleis waar James Bond verblijft en het oerwoud in de broeikas.

Deze laatste paar zaken zijn in enkele eerdere Bond-films al voorgekomen, zoals een zonnelaser in The man with the golden gun en een extravagante locatie zoals de vulkaan in You only live twice. Maar de optelsom van al deze zaken, maakt Die another day te barok voor een James Bond-film.

James Bond: Licence to kill (regie: John Glen)

Licence To Kill PosterBeoordeling: 3 sterren

Ook de tweede (en laatste) film waarin Timothy Dalton James Bond speelt, is een leuke film. Hij is alleen niet zo origineel. Licence to kill kopieert veel van wat al is gedaan en dat is jammer.

Zo doet het sfeertje van de film zeer sterk denken aan dr. No, de mannelijke hulp van Bond is van hetzelfde type als Quarrel in o.a. Live and let die en grote drugsbendes zijn we ook al eerder tegengekomen in alweer Live and let die.

Kortom: een leuke film, alleen niet zo origineel en niet het sfeertje dat mij het meest aanstaat.

Life as we know it (regie: Greg Berlanti)

Life as We Know It PosterBeoordeling: 3 sterren

Life as we know it plaatst twee mensen in een erg ongewone situatie: ze worden de voogden van een baby. Hoewel dit uitgangspunt mooi is en de film daardoor een leuke invalshoek heeft, blijft het uiteindelijk toch wel een beetje saaie film. Er zitten zowel lieve als grappige scènes in, maar alles is zo voorspelbaar, dat je geen spanning ervaart.

Wat Jessie en mij bovendien opviel is dat in het genre romantische komedie veel serie-acteurs spelen, zoals Katherine Heigl die bekend werd uit de serie Grey’s anatomy. Deze serie-acteurs lijken niet veel verder te komen dan series en eenvoudig behapbare mainstreamfilms. Blijkbaar ligt er ook in Hollywood een kloof tussen McDonalds-niveau massaproduct en de exclusievere maaltijdervaringen.