Beoordeling: 
De documentaire Quincy is zo’n voorbeeld van goede content die Netflix maakt, tussen alle slechte series en foute kerstfilms. De documentaire geeft een goed beeld van het leven van Quincy Jones. In tegenstelling tot de documentaire over Miles Davis is deze documentaire minder spannend. Het laat wel de grootsheid van de musicus Jones, van zijn invloed en zijn bijdrage aan de muziek, maar de documentaire is wat lang en traag. Dat deden The Great Hack of Behind the curve beter.
Beoordeling:
Er gebeurt niet zo veel in Dagen van gras en toch gebeurt er een heleboel. Je leeft helemaal mee in de binnenwereld van hoofdpersoon Ben die in zijn puberteit rondhangt. Hij doet dus niet heel veel, maar langzaam zakt hij weg in een psychose. Op een bepaalde manier doet de leegheid van Bens bestaan en de saaiheid van het verhaal denken aan De Avonden. Dit boek leest wel sneller dan dat van Reve en raakt ook minder diep de ziel van een generatie. Het verhaal zelf bleef mij niet echt bij: een maand na het lezen moest ik opzoeken waar het ook weer over ging. Ik heb me vermaakt, maar dat is het dan ook wel.
Beoordeling:
Op 27 september 2023 interview ik Aleid Truijens bij het Literair Café Helmond. En ter voorbereiding las ik haar biografie van Hella Haasse. Van die schrijfster las ik diverse boeken, waaronder Dat weet ik zelf niet (boekenweekgeschenk 1959), Transit (boekenweekgeschenk 1994), De ingewijden, Sleuteloog en uiteraard Oeroeg (boekenweekgeschenk 1948). En ik heb een bijzondere band met haar doordat ik in de Volkskrant terecht kwam vlak na haar overlijden.
De biografie is zeer gedetailleerd geworden. Je kunt het leven van Haasse echt volgen, maar het tempo dat daardoor nogal laag ligt is in het begin erg wennen. Truijens gaat uitgebreid in op het leven en de verschillende boeken van de auteur. Als Haasse niet meer schrijft gaat het tempo flink omhoog, wat natuurlijk niet onlogisch is. En dat resulteert in een zeer complete maar ook erg overvolle biografie. En die biografie roept enkele vragen op die ik graag meeneem naar 27 september. Zo zegt Haasse over haar eigen werk dat je gaat zien wat haar bezighoudt in haar werk. Is dat ook zo?
Sluit de toon van de biografie ook aan bij de toon van Haasses schrijfwerk? Hoe zou Mulisch tegen Haassse hebben aangekeken: het lijkt mij geen gemakkelijke tante. Staat haar werk inderdaad zo centraal in haar leven als ze zelf zegt? Is ze nu wel of geen feministe? En is het huwelijk inderdaad een terugkerend motief in haar werk? Of is dat maar interpretatie van de biograaf? We gaan het horen.
Beoordeling:
Hoewel ik een groot fan ben van het werk van Toon Tellegen, viel mij Het komt goed wat tegen. De taal blijft prachtig en de sfeer in de verhalen ook. Maar inhoudelijk worden de verhalen in deze bundel soms zo vaag, dat ik er niet meer helemaal wijs uit kom. Een aardig en lief boekje met een mooie kaft, maar geen topper.
Beoordeling:
De roman Grand hotel Europa is er niet één om in een ruk uit te lezen. Daarvoor is de stijl van Pfeijffer te barok en dat vertraagt het lezen. Ook wisselt de schrijver nogal eens tussen de verschillende verhaallijnen en bevat het boek naast een liefdesverhaal ook essays, een Dan Brownachtige verhaallijn en de levensverhalen van bijpersonages. In zekere zin doet de opzet me denken aan Camera Obscura, waarbij de verteller ook commentaar levert op het verhaal waar hij zelf aan deelneemt. Alleen kent Pfeijffer ook nog de nodige zelfspot die Beets niet bezat. Dat was in het boekenweekgeschenk nog duidelijker te zien. Maar hoe rijk en interessant de roman ook is, hij is door alle uitstapjes wat traag en door de iets té mooie afronding wat ongeloofwaardig.
Beoordeling:
The Laundromat is een rare film. Het deed mij in de aankondiging denken aan The Firm, maar dan wat lichter van toon. Maar het is echt wat anders. Het verhaal wordt net wat te weinig uitgelegd om goed te kunnen volgen. Ook is er net wat te weinig verhaal om er een spannende film van te maken. En dan is het verhaal ook nog doorspekt met momenten waarbij de vierde wand wordt doorbroken.
De recensent van Vanity Fair omschreef het mooi: “The movie goes all over the place, attempting to map the world of this thing but really just chasing its idea into abstraction. Which is the opposite direction of where it should be going.” Maar ondanks al deze kritiek wist de film wel te boeien, vandaar toch drie sterren.
Beoordeling:
Ik heb een wonderlijke herinnering aan Rodaan Al Galidi. Hij was te gast bij LateLetterenLive bij Dogenes in Nijmegen. Hij was nog in de asielprocedure opgenomen en ik weet niet meer wat wij deden, maar hij vertrok plotseling, midden in ons programma. En mijn beeld van die opvliegende man die vertrok is mijn enige beeld geweest.
En nu, bijna 20 jaar later, las ik voor de eerste keer een boek van hem: De autist en de postduif. Het is een leuk, vermakelijk boek dat vlot wegleest. Het eenvoudige taalgebruik is niet storend, maar intrigeert. Het is geen superboek en het verhaal is me ook niet echt bijgebleven, maar je kunt er ook wel een tijd mee vermaken.
Beoordeling:
Ik heb wat mixed feelings bij dit boek. Aan de ene kant is er de emotie van het krijgen van een verjaardagscadeau van een leerling. Dan is er de intrigerende wereld van het negentiende-eeuwse Rusland. Maar er zijn ook, zoals bij Vestdijk, de oneindige monologues interieur die mij op de helft van het boek nogal gingen vervelen. Ik heb het boek niet uitgelezen, maar ik heb me er ook wel mee vermaakt. Uiteindelijk was het verhaal me te klein om me te blijven boeien, maar de wereld van het verhaal groot genoeg om wel een indruk achter te laten.
Beoordeling:
Aan het begin van de winter een recensie over een zomerse verhalenbundel. Deze verhalenbundel, samengesteld door Matthijs van Nieuwkerk was over het algemeen leuk. Het ene verhaal spreekt meer aan dan het ander en de adoratie van Heleen van Rooijen snap ik totaal niet. Maar voor ieder wat wils en daarmee een voldoende leuke bundel.
Beoordeling:
Ik was in 2021 erg enthousiast over het vorige boek van Lindelauf, Hele verhalen voor een halve soldaat. Over dit boek ben ik ook best enthousiast, maar je moet er wel nog mee inkomen voor het je gaat raken. Het verhaal komt trager op gang en dat versterkt mijn kritische kanttekening die ik de vorige keer ook had: is dit een kinderboek. Hoe Tortot zijn vissenhart verloor is voor oudere kinderen of als kunstzinnig voorleesboek misschien interessant, maar het zal kinderen niet direct aanspreken, ben ik bang. Ik vond het een mooi verhaal, maar ook iets te veel haute cuisine.