Anton Tjechov, De dertig beste verhalen

Kaft van het boek De dertig beste verhalen van Anton Tjechov uit de Perpetuareeks.

Beoordeling: 3 sterren

Een verhalenbundel heeft al gauw een aantal mooiere en minder mooi verhalen. Dat geldt ook voor de De dertig beste verhalen van Anton Tjechov. De dame met het hondje is inderdaad een hoogtepunt, maar veel andere verhalen hebben naar mijn smaak wat veel omgevingsbeschrijving en details en missen daardoor vaart. Ik houd best van de Russische schrijvers, maar Dode zielen blijft toch wel het weinig evenaarde hoogtepunt van wat ik heb gelezen uit dat land.

Toon Tellegen, Het komt goed

Kaft van de verhalenbundel Het komt goed van Toon Tellegen.

Beoordeling: 3 sterren

Hoewel ik een groot fan ben van het werk van Toon Tellegen, viel mij Het komt goed wat tegen. De taal blijft prachtig en de sfeer in de verhalen ook. Maar inhoudelijk worden de verhalen in deze bundel soms zo vaag, dat ik er niet meer helemaal wijs uit kom. Een aardig en lief boekje met een mooie kaft, maar geen topper.

Ernest van der Kwast, Het wonder dat niet omvalt

Beoordeling: 4 sterren

Zoals veel columnbundels kan overdaad schaden. Te veel achter elkaar lezen, past niet bij het type tekst. Dus ook voor Het wonder dat niet omvalt geldt dat je de bundel in porties moet lezen. Want Van der Kwast weet mooi portretten te schrijven. Zijn columns zijn kleine schilderijtjes van Rotterdammers van nu, maar ook zeker mooi voor mensen van buiten Rotterdam. De portretten zitten vol mooie details en de personages worden met liefde op papier gezet. Leuke bundel!

Matthijs van Nieuwkerk, Zonnegloren

Beoordeling: 3 sterren

Aan het begin van de winter een recensie over een zomerse verhalenbundel. Deze verhalenbundel, samengesteld door Matthijs van Nieuwkerk was over het algemeen leuk. Het ene verhaal spreekt meer aan dan het ander en de adoratie van Heleen van Rooijen snap ik totaal niet. Maar voor ieder wat wils en daarmee een voldoende leuke bundel.

Tjitske Jansen, Voor altijd voor het laatst

Beoordeling: 4 sterren

Het boek Voor altijd voor het laatst is het laatste boek dat Tjitske Jansen heeft uitgegeven. En net zoals bij haar vorige werk werd ik opnieuw getroffen door haar eigen prachtige stijl. Het boekje biedt mooie observaties uit het leven van de schrijfster die tegelijk poëzie en proza zijn. Maar ondanks de beperkte dikte van het werk, wordt het op een gegeven moment ook wel veel van hetzelfde. Geniet, maar lees met kleine teugen.

F. Bordewijk, Fantastische vertellingen (deel 1)

Beoordeling: 1 ster

Ondanks de titel Fantastische vertellingen vond ik ze alles behalve fantastisch. Terwijl ik Karakter geweldig vond, Bint, Knorrende beesten en Blokken erg goed en Tijding van ver niet zo, loopt het enthousiasme voor Bordwijk in mijn leven langzaam terug. Het is dan ook niet onlogisch dat bepaalde boeken uit zijn oevre nog veel worden gelezen en anderen minder. Laat deze in elk geval maar links liggen.

Godfried Bomans, De laatste knal

Beoordeling: 1 ster

Bomans is een taalkunstenaar en ik heb al eerder, enthousiast, boeken van hem gerecenseerd. Maar de verhalen uit De laatste knal zijn braaf, kleinburgerlijk en helemaal niet meer zo grappig.

Het opvallendste is nog wat Bomans over Zwarte Piet schrijft: een onderwijzer heeft blijkens de tekst aangegeven dat Piet een bewijs is van rassendiscriminatie. Bomans’ argumentatie dat men in Oeganda geen weet heeft van wat wij hier doen, stamt duidelijk uit een andere tijd.

Hildebrand, Camera Obscura

Beoordeling: 4 sterren

Ik heb in 2006 mijn masterscriptie geschreven over het boek Camera Obscura van Hildebrand. En uiteraard heb ik het boek toen gelezen, maar sindsdien niet meer. En het leek me nu een leuk moment om dat weer eens te doen. Met alle kennis en ervaring die ik sinds mijn afstuderen heb opgedaan eens dat boek herlezen.

En het viel me niet tegen: veel kende ik nog, wist ik nog of herkende ik. Wel ontdekte ik dat ik destijds de wat beperktere oudere samenstelling had gelezen en niet de uitgebreide variant. Die latere toevoegingen van Beets zijn ook niet allemaal even goed. Met name de portretten aan het einde zijn niet zijn beste werk. Maar het blijft (zeker in zijn tijd) een goed boek.

Ernest van der Kwast, Mama Tandoori

Beoordeling: 3 sterren

Mama tandoori is een paar jaar geleden flink gehypet en dat is ook niet helemaal voor niets. Het is een leuk, makkelijk leesbaar en zeer humoristisch boek. De structuur van de losse verhalen is prima van opzet en je ontdekt zelf de lijntjes.

Waarom dan toch geen 5 sterren? Omdat het boek ook niet beklijft. De verhalen blijven niet altijd van begin tot eind boeiend en na het lezen van het boek leg je het weg, zonder dat het wezenlijk iets met je heeft gedaan. En die lijntjes liggen er soms wat dik bovenop.

Er is van Mama Tandoori een mooi hoorspel gemaakt (onder andere te vinden in de Parel Radio Podcast: https://www.nporadio1.nl/podcasts/parel-radio/126526-137-mama-tandoori-drama) van een uur: dat sprak mij meer aan dan het boek. Goed bewerkt en het versterkt de sfeer van het verhaal.

Jacob van Lennep, Anekdoten

http://www.dbnl.org/auteurs/portret/lenn006_p23.gifBeoordeling: 2 sterren

De negentiende eeuw lijkt wel de eeuw van de notoire verzamelaars en inventarisatiefetisjisten. Naast het prachtige Vertelcultuur in Nederland dat ik nog in mijn kast heb staan en enkele standaardwerken, zoals Brinkman’s Catalogus van Boeken waar ik tijdens mijn studie veelvuldig gebruik van heb gemaakt, is Jacob van Lenneps Anekdoten duidelijk een negentiende-eeuws product.

Het boek is een aaneenrijging van thematisch gerangschikte verhalen en verhaaltjes. Geen verdere ordening, geen kader of context. Gewoon een verzameling anekdoten. Je kunt er dan ook niet heel veel meer mee dan in grasduinen en links en rechts wat lezen. Het is te veel en te ongestructureerd om er lering uit te kunnen trekken. Voor een enkele intellectueel ogende verwijzing is het leuk.