Beoordeling: 
Hoewel ik van Oek de Jong zijn Opwaaiende zomerjurken met veel plezier las, ben ik van Hokwerda’s kind minder gecharmeerd. Na de boeken van Griet op de Beeck voelt dit weer iemand die komt klagen over een mislukte relatie. Hoewel de schrijfstijl van De Jong vele malen beter is dan die van Op de Beeck en de perspectiefwisselingen je als lezer wel actief houden, blijft het verhaal toch behoorlijk saai. Ik ben geen fan.
Beoordeling:
Ik ben de laatste jaren minder en minder enthousiast geworden over het werk van Japin. Waar ik over De Overgave nog laaiend enthousiast was, begon bij Vaslav de omslag en ook Buiten is het feest viel me tegen. Helaas wordt het minder en minder: De man van je leven is een weinig enerverend boek. De eerste 40 bladzijdes sleept het nogal. Ook moet je als lezer nogal wennen aan de perspectiefwisselingen. Uiteindelijk komt na een pagina of 50 alles bij elkaar. Maar dan… dan sleept het nog weer een flink aantal pagina’s verder. Aan de ene kant voorspelbaar, aan de andere kant nogal ongeloofwaardig, zeker de goede afloop. Dat Japin zelf een (moeilijke?) driehoeksrelatie heeft, is zijn keuze. Maar val ons daar niet mee lastig.
Beoordeling:
Pas als je naar het originele materiaal gaat kijken, ontdek je wat het echt is. Dat heb ik bij Sappho onlangs gedaan en zo ontdekte ik, dat er van haar gedichten vooral fragmenten over zijn. Nooit geweten!
In die fragmenten zie je dat ze een eigen sterke stijl heeft, maar echt volgen kun je de inhoud helaas niet meer. De mythe is groter dan wat er nog over is. Historisch interessanter dan als literair object.
Beoordeling:
Het is toch jammer dat in een boek alleen de laatste scène mooi beschreven is. Dat is bij Eerlijke vinder van Lize Spit het geval. Het boek blijft je ook niet bij en dat is jammer, omdat het boekenweekgeschenk een goede reeks heeft gehad de laatste jaren (zie 2020, 2021, 2022).
Bij Spit zijn de eerste 90 bladzijdes een tergend trage aanloop naar die slotscène. En ondertussen strooit Spit met details die nadere uitwerking behoeven maar waarvoor ze in zo’n boekenweekgeschenk te weinig ruimte had. Daardoor staat het boek vol losse eindjes. Nu duimen voor een beter boek in 2024.
Beoordeling:
Hoewel ik een groot fan ben van de negentiende eeuw en al veel poëzie uit die tijd heb gelezen, vind ik de gedichten van Guido Gezelle niet te pruimen helaas. En dat ligt niet aan het feit dat hij domineedichter (priesterdichter) is, daarvan heb ik er meer wel kunnen waarderen. Zijn poëzie is mij echter te Vlaams, wat het lezen bemoeilijkt. En daarnaast is het de ultieme biedermeierpoëzie: moralistisch, gericht op eenvoudige en idyllisch-sentimentele met in elk gedicht god, vaderland en gezin als thema’s. Het was een goede dichter, dat is in de gedichten nog te zien, maar geen fijne dichter voor mij.
Beoordeling:
Ondanks de ronkende blurbs op de voorkant van het boek, heb ik het boek met weinig plezier gelezen. Ik nog wel van jou gaat over liefdesverdriet. Maar zoals in veel niet te beste boeken, worden er erg veel bijvoeglijke naamwoorden gebruikt om de sfeer eens flink in de verf te zetten. Bovendien legt Geurts allerlei meta-opmerkingen over het schrijven er erg dik bovenop. Het lijkt bijna op een soort gimmick.
Inhoudelijk doet ze ook niet wat ze belooft. De hoofdpersoon zegt dat elke goede roman een tegenstrijdigheid in zich moet hebben om interessant te zijn. Maar in Ik nog wel van jou ontbreekt dat of is het zo flinterdun dat het mij niet is opgevallen. Uiteindelijk raakte ik nogal vermoeid van het geratel van deze eenzijdige zeur en haalde ik met moeite de eindstreep.
Beoordeling:
Ik kende Jan Engelman nog niet voor deze bundel en ik denk ook niet dat ik na het lezen van deze bundel snel weer iets van hem uit de kast zou pakken. Ik vind zijn poëzie, hoewel ik kan zien wat anderen erin aantrekt, niet zo goed. En als zowel de vormkeuze niet je voorkeur heeft, als de erotische inhoud in élk gedicht je gaat tegenstaan, dan leg je zo’n bundel maar beter weer weg.
Beoordeling:
Vallen is als vliegen is een mooi geschreven roman die intrigeert vanaf het begin. En dat ondanks het feit dat vanaf het begin helder is waar het heen moet (zoals bij Griet op de Beeck). Het grootste probleem met deze roman van Uphoff is echter dat zij over de helft in herhaling begint te vallen, zodat je je aan het einde van het boek afvraagt, wat nou het doel van het boek was. Ik snap dat mensen geraakt zijn, maar het boek heeft te weinig urgentie. Het is te veel poëzie, te weinig verhalend en zal geen breed publiek aanspreken.
Beoordeling:
Ik heb al romans gelezen van Marieke Lucas Rijneveld. Over De avond is ongemak was ik erg enthousiast, Mijn lieve gunsteling vond ik oké. Haar poëzie raakt mij minder. Ze heeft een bijzondere schrijfstijl, maar ze weet me niet te raken. Inhoudelijk hebben de gedichten te weinig interessante thema’s voor mij en de stijl is te veel stream of consiousness en te weinig verhalend. De roman dwingt de stijl van Rijneveld in een inhoudelijk keurslijf. Nu dat er niet is, blijft er vooral stijl over.
Beoordeling:
Soms krijg je suggesties in Netflix die je dan toch maar aanzet. En Olympus has fallen is zo’n film. Uiteindelijk was hij best vermakelijk, maar woorden als ongeloofwaardig (natuurlijk neemt één eenling het op tegen de hele wereld om die te redden) en voorspelbaar (uiteraard loop het goed af, waarschijnlijk een minuut of tien voor he einde van de film) komen als eerste op.