Beoordeling:
In Friends komt Miss Congeniality voor. Chandler herkent de film door een muur in het hotel en Monica reageert (zie onder). Maar de film had ik zelf nog nooit gezien, dus geen onlogische keuze. In een originele context worden veel bekende slapstickgrappen en clichésituaties gepresenteerd. Een grappige film, leuk verhaal, maar ook behoorlijk voorspelbaar. Door een muur ga ik hem in elk geval niet herkennen 🙂
._Dichter_Rijksmuseum_SK-A-218.jpeg/220px-Joost_van_den_Vondel_(1587-1679)._Dichter_Rijksmuseum_SK-A-218.jpeg)
Beoordeling:
Eigenlijk zou je als Bosschenaar geen goed woord over moeten hebben voor een overwinningstekst van ‘de tegenstander’. Maar ik kan niet anders zeggen dan dat het een mooi, doch niet briljant, gedicht is. Het is een lofzang met veel opvallende Renaissancekenmerken. Een interessant gedicht, met diverse details over de inname van ‘s-Hertogenbosch door Frederik Hendrik, die historisch interessanter zijn dan poëtisch.
Beoordeling:
Voor iemand die fan is van James Bond is het kijken van de parodieën meestal ook erg leuk. Rowan Atkinson deed een dappere poging met Johnny English, maar de meesterparodie blijft tot Austin Powers.
Toevalligerwijs kwam ik Thespy who shagged me eerder tegen bij het herzien van de films. De eerste film in de reeks, International man of mystery is volgens mij veel sterker nog dan dit tweede deel. De flauwe grapjes zijn er uiteraard, maar de verwijzingen naar Bond zijn minder sterk, dan ik ze me herinner van de de eerste film.
Maar misschien dat ik me de eerste ook wel mooier herinner dan hij was. Ik zag die tijdens mijn Romereis in klas vier, met een schaterende Rob Rietberg, docent klassieke talen, op de eerste rij van de bus. Die ga ik binnenkort zeker weer herkijken.
Beoordeling:
In de reeks richtingwijzers van D66 is dit boekje, Koester de grondrechten en gedeelde waarden, het minst uitgesproken, het minst exclusief sociaal-liberaal. En ook niet het beste boekje.
Waar de voorgaande uitgaven als Vertrouw op de kracht van mensen of Denk en handel internationaal een sociaal-liberale grensverkenning zijn, worden in Koester de grondrechten en gedeelde waarden veel gemeenplaatsen aangedaan. Dat wordt in de inleiding ook expliciet vermeld, maar het blijft toch wat storend.
Bovendien zijn de vorige delen geschreven door groepen denkers en deskundigen. Dit boekje is vooral door Frank van Mil geschreven en doet daarom ook wat afgeraffeld aan. Het project moest af, dus in 2015 en 2016 moeten de laatste twee delen eruit, dus we werken even door. Een beetje jammer.
Toch blijft ook dit een uitgave die op abstract niveau (vooral in samenhang met de andere delen) een sociaal-liberale visie op de wereld neerzet. Een aanrader voor iedere D66’er.
Beoordeling:
Het zijn er veel: mozaïekfilms over de liefde. Alles is lilefde, Love actually, Alles is familie en van dezelfde regisseur Valentine’s day. New Year’s Eve is er ook weer een in dit rijtje. Geen slechte film in zijn soort: een grote cast, toegankelijk verhaal, lekker sfeertje. Niets op tegen, maar ook geen artistiek hoogstandje.
Beoordeling:
Bij het uitkomen van de eerste Dumb and dumber heb ik genoten van de film en een vervolg 20 jaar later is een hachelijke onderneming. Bij Dumb and Dumber 2 is het echter een behoorlijk geslaagde onderneming. De film is, net als het eerste deel, flauw en niet bepaald een cultureel hoogstandje. Maar het is een leuke film met een uitgebreide lach en zelfs af een toe bijna een traan van ontroering. Voor een gezellige filmavond een prima keuze.
Beoordeling:
Ik heb al eerder werk van Roald Dahl besproken en daar ben ik doorgaans zeer enthousiast over. Joris en de geheimzinnige toverdrank is ook een leuk jeugdboek, met een grappig, typisch Dahl-verhaal. Maar het is helaas meer een verhaal dan een heel boek. Het is grappig, maar minder diepgaand, met minder laagjes dan bijvoorbeeld Witches of Mathilda.
Beoordeling:
Hugo Claus is een groot schrijver, maar Hugo Claus is ook een lastig schrijver. Zijn werk begint bijna altijd middenin een situatie, waarin pas heel langzaam en op een impliciete manier duidelijk wordt wat er allemaal speelt. Daarbij is de stijl van Claus vaak behoorlijk lastig: lange zinnen vol wendingen.
Omtrent Deedee las ik tijdens mijn studie voor Moderne Letterkunde van Jos Muyres aan de Radboud Universiteit. We bespraken in het eerste jaar de roman en bezochten vervolgens de toneelbewerking bij het Vrijdagtheater in Nijmegen. Die besprekingen, het toneelstuk en de kennis die ik daar heb opgedaan in 2003 of 2004 is inmiddels behoorlijk weggezakt uiteraard, maar bij herlezing helpt het wel de roman te doorgronden.
Want de stijl, de opbouw, het impliciete: het gebeurt allemaal ook in Omtrent Deedee. De explosie in de familie op het feest begint heel sluimerend en komt langzaam, maar met steeds rasser schreden tot een ontknoping. Het is interessant, maar ook erg ontoegankelijk; te ontoegankelijk om echt leuk te zijn, maar wel knap geconstrueerd.
Beoordeling:
Zoals bij Godfried Bomans eigenlijk altijd, is ook Pieter Bas een vermakelijk, maar niet wereldschokkend boek. Met lichte kwinkslagen in taal en inhoud neemt Bomans ons mee door het leven van deze fictieve latere minister van Onderwijs. Zijn vertelwijze, ontleend aan zijn voorliefde voor Dickens, doet erg negentiende-eeuws aan, met name door de alwetende verteller die commentaar levert op de dagboekfragmenten en de structuur van de memoires in het algemeen.
Bomans werd alom gewaardeerd, maar daarmee loop je als schrijver ook het risico veel boeken te schrijven die erg gemiddeld overkomen: terugkijkend op Pim, Frits en Ida en De avonturen van Pa Pinkelman en tante Pollewop, beoordeel ik zijn werk tot nu toe steevast met drie sterren: niet slecht, niet opvallend bijzonder, niet briljant, vaak humoristisch, vaak ook wat nietszeggend. Een veilige keuze voor wie niet snel op zijn gezicht durft te gaan. Voor hen is ook Pieter Bas een zeer geschikte titel.
.jpg)
Beoordeling:
Jurassic Park heb ik voor het eerste gezien in de bioscoop toen ik een jaar of 10 was en daarna nog heel veel vaker. De vervolgdelen heb ik veel minder gezien, maar die zijn ook minder leuk. The lost world heeft twee kernproblemen bovenop het feit dat op een sterk verhaal moet worden voortgeborduurd en dat is altijd lastig. Ten eerste wordt de tyrannosaurus naar de stad gebracht: een kunstgreep om spannende scènes te kunnen schieten, maar qua verhaal niet erg interessant.
Daarnaast is er veel meer met computeranimaties gewerkt in de vervolgfilms, dan in het origineel, waardoor de acties allemaal veel minder ‘echt’ overkomen dan in het origineel. Meer over de opkomst en problemen met computeranimaties lees je in dit interessante artikel.
Al met al is The lost world een vermakelijke film, waarbij je eigenlijk moet vergeten wat je in 1993 kreeg voorgeschoteld: je kunt de Febo nu eenmaal ook niet met een Michelin-restaurant vergelijken.