Dit is nou een boekenweekgeschenk naar mijn hart. Het is een volwaardig verhaal dat toch binnen de 105 pagina’s beschreven wordt. En wat voor verhaal: het is een mooie historie met een interessante intrige, boeiend verteld, een genuanceerde uitkomst waar je over na zou kunnen denken en praten.
Daarnaast is de kennismaking met de Japanse cultuur (eigenlijk niet dé, maar Aafjes’ ervaring met de Japanse cultuur, blijkens het naschrift) een interessante en leest het boek als een historische roman. Aafjes betoont zich met dit boekje een echte verhalenverteller. Het boek ademt het gevoel dat het in een grote traditie past. Een absolute topper.
Met Jessie ben ik in het Theater aan de Parade naar Oz, the great and powerful geweest. Omdat ik jarig was, mocht ik kiezen wat ik wilde zien en de poster van deze film sprak mij direct aan. En we zijn niet teleurgesteld, wat een mooie film.
Niet alleen de omgevingen, kostuums, graphics en sfeer van de landschappen is prachtig, ook het verhaal zit mooi in elkaar. De schrijvers zijn respectvol omgesprongen met het originele verhaal van The wizard of Oz en hebben een mooi prequel toegevoegd.
Het acteerwerk in deze film is wel wat overdreven bij vlagen, hoewel dat in de stijl van de film wel past. Het enige écht minpuntje is dat de film ook ietsje korter had gekund. Op een gegeven moment zie je afloop aankomen en die uitkomst wordt wat te lang gerekt.
Maar al met al een prachtig gemaakte, sprookjesachtige film!
You only live twice is een van de beste James Bonds die ik ooit gezien heb. Deze herinner ik me bovendien goed van rond mijn 12e toen ik veel Bonds op tv keek.
Niet alleen is het verhaal sterk en kent het alle typische kenmerken voor een Bondfilm, zoals een in koffers vervoerbare helikopter (Little Nellie), een groot gevecht tussen ‘de goeden en de slechten’, prachtige locaties en een kennismaking met een andere cultuur. Ook komt daar in deze film bovendien het futuristsche van de spacerace tussen Rusland en de VS, met de ontvoeringen in de ruimte door SPECTRE bij.
Kortom: alles wat ik zoek in Bond zit in You only live twice, die daarmee op hetzelfde niveau komt als o.a. Skyfall.
Tijdens mijn master heb ik voor het vak “nineteenth century British novel” Great expectations al een keer gelezen. Toen al werd ik gegrepen door de vertelwijze van Charles Dickens. Naast mijn favoriete kerstverhaal, A christmas carol, en op de middelbare school Oliver Twist is dit mijn derde Dickens en ook bij herlezing geniet ik opnieuw.
Het bijzondere van Dickens vind ik dat hij in zijn verhalen je kan vertellen zoals een vader op de bedrand zijn zoon kan voorlezen: hele werelden ontstaan uit die rare tekentjes op papier en je ziet het levendig voor je. En datzelfde gevoel roept Dickens ook bij jou als volwassen schrijver op: hij neemt je mee een wereld in en schetst je die, zonder dat hij te veel moet uitleggedn.
Ook in Great expectations doet hij dat. De wereld van de arme Pip die mooie kansen in de schoot geworpen krijgt, die het allemaal lijkt te overkomen, je leeft vanaf de eerste pagina mee, maar kijkt eveneens met als ‘verstandige’ volwassene mee over de schouder van deze naïeve jonge jongen.
Wat ik Dickens graag vergeef is de toevalligheid in zijn boek. Alles hangt met alles samen. Het hoort bij de tijd waarin het boek van Dickens verschijnt, het hoort bij Dickens, maar het kan je enorm gaan storen. Aan de andere kant is het ook een talent om een prachtig geheel te scheppen, om een samenhangende symfonie te componeren.
Dickens hoort in mijn rijtje favorieten, onder andere met deze.
Soms wil je een kinderboek graag lezen, na een recensie in de Lemniscaatkrant bijvooreeld. De Melkweg van Bart Moeyaert is zo’n boek. En ik moet zeggen, ik ben enthousiast over dit boek. Hoewel ik van oorsprong meer een Lemniscaat-lezer dan een Querido-lezer ben, kan ook dit type kinderboek mij steeds meer bekoren.
Wat is het grote onderscheid tussen Querido en Lemniscaat hoor ik u vragen? In essentie zit hem dat in de focus op inhoud of vorm. Lemniscaat-boeken hebben de focus meer op de inhoud, het verhaal liggen, waar de Querido-boeken wat meer nadruk leggen op de vorm. Moeyaert past wat dat betreft prachtig in de traditie van Querido.
In De Melkweg maken we kennis met drie kinderen die een lome verveelde zomer doorkomen met het observeren van wat er in de Melkweg gebeurt (een straatnaam die tevens een prachtige metafoor vormt voor de eenzaamheid van de mens in het oneindige heelal). Langzaam verglijdt, bijna zoals een lawine begint, alles om Oskar heen van hem weg. Heel langzaam begint die beweging, maar eenmaal ingezet is er geen houden meer aan.
De angsten van Oskar, de gevoelens van een jong kind, zijn zeer realistisch weergegeven. Dat heeft Moeyaert in prachtig poëtisch proza gedaan. Het boek kent wel een zekere traagheid die het als kinderboek niet voor ieder kind even geschikt maakt, maar de taal, de getalenteerde pen van Moeyaert en de sfeer die ook zeer goed in de kaft is gevangen, maken het wel tot een prachtig boek!
Van de trilogie over de Honderdjarige Oorlog, Geef me de ruimte, Triomf van de verschroeide aarde en Het rad van fortuin, is dit laatste deel verreweg het beste. Dat komt allereerst doordat de verschillende personages, die in min of meer gelijke mate een hoofdrol vervullen, en de bijbehorende perspectieven meer afwisseling in het boek brengen. Bovendien zit er ook wat meer afwisseling in het verteltempo: de focus ligt meer op kantelmomenten en minder op de reizen en de pauzemomenten in de oorlog.
Met dit laatste deel heeft Thea Beckman een mooi einde aan de reeks gemaakt, waarin hints naar de voorgaande twee boeken gracieus zijn verweven in het verhaal en het afscheid van Gods Vlindertje, waarmee het eerste boek opende, een logisch, maar waardig karakter kent.
De balans tussen historie, verhaal en beschouwing is ten opzichte van Triomf van de verschroeide aarde, hersteld en ook de al veel vaker genoemde maatschappijvisie van Thea Beckman is genuanceerd verwerkt. Uit het boek spreekt wijsheid: wijsheid in de personages, wijsheid sprekend uit het talent van Beckman en wijsheid als geschiedenisdocente van generaties.
Dit boek is niet alleen voor kinderen, dit boek is voor iedereen. Prachtig, prachtig, prachtig!
Toen Skyfall uitkwam, waren de recensies lovend. Na teleurstellingen als Quantum of Solace leek iedereen ineens weer van James Bond te houden. Toen Jessie mij trakteerde op een avondje Skyfall was ik dan ook erg benieuwd of mijn hooggespannen verwachtingen ingelost zouden worden. En ja, die werden ingelost.
Skyfall is weer een Bond-film in de rijke traditie van films als Goldfinger, The man with the golden gun en Octopussy. Op een prachtige wijze hebben de filmmakers Bond weer teruggebracht bij de kern van wat deze filmreeks zo briljant maakt: de juiste balans tussen actie, humor, Britishness en herkenbare personages, situaties en elementen. Ook is er een mooie exit ingeweven voor Judie Dench en is de tegenstander van Bond weer eens een echte rare knakker.
De tweeënhalf uur die deze film duurt vlogen voorbij en zelfs Jessie moest soms hardop lachen om deze topper. Deze film maakt dat ik graag weer eens alle oude Bonds zou terugzien en met dank aan Jessies kerstcadeau gaat mij dat nog lukken ook. Wat een pracht!
Zoals gezegd in mijn vorige post: het is kerst geweest en dus is het tijd voor de kerstfilmrecensies.
Al sinds ik heel jong ben, vind ik A Christmas carol een van de mooiste kerstverhalen. Het feit dat meneer Harrie op basisschool Flora elk jaar (en ik heb drie jaar les van hem gehad) een diavoorstelling liet zien met dit verhaal heeft hier vast en zeker aan bijgedragen. Er zijn inmiddels vele versies van dit verhaal uitgebracht: boeken, strips, films, maar dit is wel de briljantste versie tot nu toe.
De bewerking is niet zo ‘Disney’ als verwacht, hij heeft zelfs wat duisters. Dat duistere randje geeft de volwassen kijker meer dan verwacht, maar maakt ook dat deze film iets minder geschikt is om met jonge kinderen te kijken. Daarvoor zijn er minder angstaanjagende versies gemaakt.
Daarnaast blijft de film behoorlijk dicht bij het originele verhaal en de originele illustraties uit de negentiende eeuw. De film doet daarmee recht aan de rijke traditie waarin de film staat en geeft het de kijker deels wat het graag wil zien: het bekende verhaal van Dickens in een Dickens-jasje, het Dickens-gevoel waarvoor tienduizenden mensen elk jaar naar Deventer afreizen.
Wat deze film aantrekkelijk maakt om naar te kijken zijn de briljante graphics. In de afgelopen jaren hebben de ontwikkelingen in deze techniek elkaar in rap tempo opgevolgd. De kwaliteit van de animaties is briljant en er is geen animatiefilm op mijn website die daaraan kan tippen.
Door de rolverdeling zit er in de film een zekere psychologische diepgang. Jim Carrey, die de rol van Scrooge op zich neemt en ook vorm geeft aan het geanimeerde personage, spreekt ook de stemmen in van de jongere versies van Scrooge én de drie geesten die hem bezoeken. Daarmee worden de geesten geen losstaande personages, maar onderdeel van de figuur Scrooge: de geesten uit zijn verleden en de angsten voor de toekomst uit zijn onderbewuste.
Al met al briljant gedaan en wat mij betreft de beste kerstfilm tot nu toe ooit gemaakt!
In de reeks Duitstalige oorlogsfilms die ik rondom de Berlijnreis van mijn school heb gezien, is dit wel de beste. Ik heb Der Untergang nu al meerdere keren gezien, maar het blijft een fantastische film. Dat zit hem allereerst in het concept: de nadagen van de oorlog in de bunker van de nazileiding. Dat gegeven alleen al is spannend genoeg om te willen zien. Dat je echt in het verhaal gezogen wordt, komt echter door de uitvoering.
Het spel van alle acteurs, maar in het bijzonder dat van Bruno Ganz, is erg goed en maakt het verhaal zeer geloofwaardig. Bovendien zijn decors, aankleding en manier van filmen sfeerverhogend. Daardoor wordt bijna tastbaar wat er in die laatste tien dagen in Berlijn gebeurde. Keer op keer een goede film en dit is vast niet de laatste keer dat ik hem gezien heb.
Toen Jessie en ik deze zomer in Amerika waren, werd deze film overal uitgebreid aangekondigd en Jessie wilde graag naar ‘de nieuwe Meryl Streep’. Ik was bang dat Hope Springs een eenvoudig te verteren romantische komedie zou zijn. Het briljante spel van Streep en Tommy Lee Jones maken echter dat het verhaal meer is dan een romantische komedie.
De film zou ook in een filmhuis niet misstaan, want de psychologische achtergrond, de emotionele achtbaan waarin je als kijker meegaat en de manier waarop de film gedragen wordt door de dialoog en het spel van slechts 3 acteurs maken deze film erg leuk.
Als je zin hebt in een avondje waarbij je binnen een minuut zowel ontroerd kan worden, als je de ballen uit je broek lacht, moet je Hope Springs zeker kijken. Daarbij geldt wel dat je dat waarschijnlijk thuis zult moeten doen: toen wij eind september gingen zaten er nog geen 20 mensen in de zaal, helaas.
Beoordeling: 
Beoordeling: 
Beoordeling: 
Beoordeling: