Beoordeling: 
Abdelkader Benali heeft met De weekend miljonair een leuke roman geschreven. Het is niet zo origineel, er zijn meer verhalen over vader-zoonrelaties en migranten in Nederland, zoals Eus. De parallellen tussen vaders oude en nieuwe leven zijn een mooi gegeven en er zitten mooie beschrijvingen in de roman. Bovendien helpt het hoopvolle einde, maar het is geen verhaal dat je bijblijft..
Beoordeling: 
Sommige boekverfilmingen doen een boek echt geweld aan. En dat is wat Ate de Jong en Rob Houwer hier presteren met Brandende liefde van Jan Wolkers. Het is een typisch voorbeeld van de Nederlandse film uit de jaren ’80: slecht gespeeld, veel nadruk op bloot en de film lijkt vooral gericht op effectbejag en sensatie en niet op het vertellen van een verhaal. En dat terwijl diezelfde jaren ’80 ook de verfilming van Het gouden ei wisten voort te brengen.
Ik vermoed dat ze hebben geprobeerd om filmsuccessen als Turks Fruit te benaderen, maar dat is het zeker niet. En daarom werd Paul Verhoeven groot in de VS en Ate de Jong niet. Maar wat is er dan mis met deze film? Het verhaal voor zover dat er is wordt te traag verteld, het effectbejag is ergerlijk en als kers op de slagroom het nasynchroniseren van Peter Jan Rens. Wat een drama!
Beoordeling: 
Ik kende Jan Engelman nog niet voor deze bundel en ik denk ook niet dat ik na het lezen van deze bundel snel weer iets van hem uit de kast zou pakken. Ik vind zijn poëzie, hoewel ik kan zien wat anderen erin aantrekt, niet zo goed. En als zowel de vormkeuze niet je voorkeur heeft, als de erotische inhoud in élk gedicht je gaat tegenstaan, dan leg je zo’n bundel maar beter weer weg.
Beoordeling: 
Sommige films zijn klassiekers. Dan denk je meestal aan films als One flew over the cuckoo’s nest, maar The Truman Show is dat zeker ook. De film is prachtig gemaakt, zowel in meeleven met Truman als de algehele emotie in de film. Ook adresseert het een probleem dat in programma’s als Big Brother zichtbaar werd. En de film heeft prachtige teksten, die ik nu pas waardeer nu ik ouder ben en zie wat de schrijvers hebben gedaan. Nog nooit gezien? Ga hem kijken!
Beoordeling:
Ik had van deze film de slecht recensies al gezien en alles wat erin staat klopt: het is een warrig verhaal en er komen zonder enige logische reden aliens voor in de film. De film lijkt vooral gericht op effectbejag en vervalt daarom maar in herhaling van situaties uit eerdere films. Bovendien valt de film qua verhaal buiten de buiten canon van de X-men. Ook is de uitvoering goedkoper, wat vooral in de slechtere kostuums, met name die van Mistique, zichtbaar is. Jammer.
Beoordeling: 
Hoewel De brieven van Mia niet het origineelste jeugdboek is, is het wel een mooi boek. Het is prettig geschreven en de parallellie tussen Mia en Laila is mooi bedacht. Die structuur, met twee parallelle levens vol overeenkomsten zie je bijvoorbeeld ook in Gebr. van Ted van Lieshout en de wat moeilijke relatie tussen een oudere en jongere ken ik al uit Transit van Hella Haasse. Daar wordt door Sy ook nog wat Dan Brown aan toegevoegd met een zoektocht vol puzzelachtige aanwijzingen. De balans tussen al deze elementen is goed en de schrijfstijl is toegankelijk. Je kunt op een mooie manier meeleven bij de ups en downs in Laila’s zoektocht. Een aanrader voor veel lezers.
Beoordeling:
Deze X-menfilm is de beste uit de reeks sinds de eerste film. De film is erg mooi gemaakt en doet qua sfeer een beetje Matrix-achtig aan. Vooral omdat in deze film een nieuwe invalshoek wordt gekozen door de regisseur van de eerste twee films. Een creatieve, goed gemaakte film die wat mij betreft de vijf sterren zeker verdient.
Beoordeling:
Sommige klassiekers vallen tegen, maar De kleine Johannes is een mooi en rijk boek. Van Eeden schrijft beeldend, zoals we dat ook al uit onder andere Pauls ontwaken kennen. Maar dit boek is veel sprookjesachtiger en de naturalistische tendensen zijn veel minder sterk op de voorgrond. Het is minder medisch beschreven en dat is prettig. Ook komt het Pantheïsme erg mooi naar voren. Ik werd daar in 2002 al door geraakt toen ik hierover hoorde in mijn colleges negentiende-eeuwse letterkunde, maar het blijft ook nu een interessante gedachte.
Beoordeling:
X-men: First Class is weer een erg goede film in deze reeks. De stap die de film terugzet naar de begindagen van de X-men maakt het interessant. Bovendien biedt het een natuurlijke manier om in de film nieuwe acteurs te introduceren voor de belangrijkste rollen. Het verhaal is interessant en de vormgeving is mooi. Zo mooi als de eerste X-menfilm wordt het echter niet.
In de eerste helft van 2022 heb ik het traject Pedagogisch Tact gevolgd van het Centrum voor Pedagogisch Contact van Marcel van Herpen. In deze blog zal ik schrijven over mijn ervaringen met dit traject.
Allereerst deel ik graag een video die onderdeel uitmaakte van het traject. Want je ontmoet niet alleen jezelf in zo’n traject, maar ook bijzondere voorbeelden. En leraar Toshiro Kanamori uit Japan is zo iemand. Je ziet niet alleen hoe een fantastische docent zijn werk doet, je ziet ook hoe het onderwijs er op andere plekken in de wereld uit ziet. En daar leer je van, zoals ik dat ook binnen de MIEE-community zie.
Maar in het traject ben ik ook naar mijn eigen lesgeven en begeleiden gaan kijken. Niet alleen door met mijn coachleerlingen van vorig jaar aan de slag te gaan, maar ook door terug te kijken naar bijzondere leerlingen uit het verleden. De aanleiding om bij mijn huidige leerlingen aan de slag te gaan, waren twee leerlingen in het bijzonder: één jongen die zo slim was, dat hij zich uit verveling ging misdragen in de les (ik noem hem verder Pascal).
Pascal haalde dat schooljaar alleen maar hoge cijfers: zevens waren de laagste punten op zijn lijst met hooguit tien minuten huiswerk per dag. En dat was opvallend, omdat hij in de onderbouw veel onvoldoendes haalde. Maar de grotere nadruk op inzicht in de bovenbouw van het vwo hielp Pascal juist. En de tijd die hij overhield in de les, gebruikte hij om te kletsen, te gamen of als hij werd aangesproken de leraar uit te dagen. Ik heb ook mijn aanvaring met hem gehad en (voor het eerst in jaren) een leerling verwijderd uit mijn les vanwege het ondermijnen van de grenzen in mijn les.
Met Pascal heb ik daarna meerdere gesprekken gehad. Die gingen niet meer over plannen en organiseren. Niet over de lesdoelen, maar over de vraag wat hij niet meer wilde. Ik stelde hem de vraag waar we mee gingen stoppen: lessen? Begeleiding? Flexlessen? Wat gingen we wegstrepen uit zijn rooster? En die vraag leidde tot verwarring. Deze vraag had hij nog nooit gehad. Hij móést toch naar school? Hij móést toch zijn rooster volgen? Hij móést toch minimaal acht flexuren inplannen per week? Het idee dat dat niet meer móést was totaal verwarrend.
Maar het veranderde de gesprekken van afhoudend en negatief, naar positief. Pascal ging op zoek naar activiteiten die hij kon gaan doen in plaats van sommige lessen: colleges volgen bij universiteiten, extra activiteiten die onze scholengroep aanbiedt. En hij kiest voor een activiteit die goed past bij zijn studiekeuze. Dat laatste is ook veranderd: hij is gaan nadenken over wat hij na school wil en heeft vol enthousiasme plannen gemaakt om in het buitenland te gaan studeren. En ineens zag ik een jongen die ergens voor gaat, iets tot op de bodem uitzoekt, die gemotiveerd is. Nu dit jaar nog afwachten of het blijft.