roman/novelle | Wim Pelgrim

Wim Pelgrim » Tag » roman/novelle

Zoek naar:

Boudewijn Büch, Het geheim van Eberwein

Door Wim Pelgrim | 21 augustus 2014 06:00 - 06:00 |24 mei 2017 23:00 Uit mijn boekenkast

Beoordeling:

Het geheim van Eberwein is een mooie aanvulling op De kleine blonde dood. Het is mooi te zien dat Büch na het succes van dat laatste boek, een boek schreef waarin hij het beeld dat van zijn vader ontstaat heeft willen verzachten. De relatie tussen Boudewijn en zijn vader bestaat niet langer alleen uit geweld en gescheld, maar ook uit een zekere mate van liefde.

Het boek is wel een stuk minder spannend dan zijn voorganger. Er lijkt een minder grote druk achter het verhaal te zitten: De kleine blonde dood móést verteld worden, Het geheim van Eberwein lijkt die noodzaak minder te hebben. Het verhaal kabbelt wat meer.

Het leest wel als een trein, terwijl er behoorlijk wat lijntjes door het boek lopen. Het verhaal schuift soepel heen en weer tussen de verschillende associaties van Boudewijn, soepeler dan in De kleine blonde dood, maar daarmee wordt het boek ook meer een tussendoortje dan een boek dat je bij de keel grijpt. Maar wel een erg goed tussendoortje.

Ian Flemmig, The man with the golden gun

Door Wim Pelgrim | 14 augustus 2014 06:00 - 06:00 |9 augustus 2014 07:53 Boekverfilmingen, Videotheek

Plaats een reactie

Beoordeling:

Ik houd ontzettend van de films van James Bond en The man with the golden gun is één van mijn topfavorieten. Toen ik van Martijn een reeks boeken van Ian Flemming cadeau kreeg, was ik dan ook erg blij en benieuwd naar het originele werk.

The man with the golden gun is mij echter erg tegengevallen. De boeken zijn mij te gedateerd, de stijl te wollig en waar James Bond in de films een charmante actiefiguur is, is hij dat in de boeken niet: een charmante kletsmajoor, maar weinig actie. De weg die Bond moet afleggen om überhaupt weer binnen te komen bij MI:6 is te lang en langdradig. Een rapport van meerdere pagina’s integraal uitschrijven: het is niet mijn idee van spannende literatuur.

Ik blijf van Bond houden, maar of ik nog een keer aan een roman van Flemming begin, weet ik niet.

Boudewijn Büch, De kleine blonde dood

Door Wim Pelgrim | 4 juni 2014 05:00 - 05:00 |29 augustus 2016 07:05 Uit mijn boekenkast

Plaats een reactie

De kleine blonde dood Beoordeling:

Sommige klassiekers kun je meerdere keren in je leven lezen. Na eerder Turks Fruit en Gebr. bijvoorbeeld, bespreek ik vandaag De kleine blonde dood. En dat is en blijft een prachtig boek.

Regelmatig bespreek ik dit boek bij mondelingen en zie ik het in boekverslagen voorbij komen. Meestal zijn dat eenvoudiger boeken zoals sommige werken van Tim Krabbé. Maar De kleine blonde dood lijkt eenvoudiger dan hij is. Dat heeft ten eerste met het verhaal zelf te maken. De twee tijden in het boeken gaan een wonderlijke relatie met elkaar aan. Ze lijken enigszins los van elkaar te staan, maar hebben ook een sterke relatie met elkaar.

Ook viel mij bij deze herlezing op dat de vader van Boudewijn veel minder zwart wordt afgeschilderd dan in mijn herinnering het geval is. Ik heb geleerd door de zwarte bladzijdes heen te kijken of het lezen van het vervolg, Het geheim van Eberwein, heeft mijn kijk op Vati veranderd.

Wat ik wel zeker weet is dat ik de film er zeker niet meer door ben gaan waarderen. Dat blijft een slap aftreksel van deze klassieker, dit hoogtepunt uit de laatste 30 jaar Nederlandse literatuur.

Jan Wolkers, Turks fruit

Door Wim Pelgrim | 8 mei 2014 04:00 - 04:00 |5 mei 2020 20:47 Uit mijn boekenkast

Plaats een reactie

Beoordeling:

Het boek Turks fruit heb ik inmiddels meerdere keren gelezen en het blijft keer op keer een prachtig boek. Jan Wolkers is in staat om in het verhaal het rauwe en het lieve, het aardse en het hemelse, de eenzaamheid en het samenzijn met elkaar te verweven.

Door de verfilming van het boek worden je gedachtes en de de beelden die ontstaan bij het lezen wel behoorlijk gestuurd, maar na verloop van tijd, zeker wanneer er passages voorbij komen die niet verfilmd zijn, komen de personages die Wolkers in zijn boek heeft geschapen pas echt tot leven.

Het bijzondere van het vaker lezen van Turks Fruit is dat je daardoor steeds meer zicht krijgt op de manier waarop Jan Wolkers alles met alles verbindt in het boek. Ook bij hem valt, net als bij Hermans, geen mus van het dak zonder gevolg en bij herlezing zie je dat pas ontstaan.

Tommy Wieringa, Caesarion

Door Wim Pelgrim | 20 februari 2014 05:00 - 05:00 |7 september 2016 21:11 Uit mijn boekenkast

Plaats een reactie

Caesarion Beoordeling:

Soms duurt het een flinke tijd voor je toekomt aan een boek. Dat geldt ook voor Caesarion van Tommy Wieringa. In 2010 kreeg ik dit boek cadeau van het bestuur van D66 ‘s-Hertogenbosch en pas nu kwam ik aan lezen toe. Na Joe Speedboot het tweede boek van Wieringa dat ik lees en opnieuw een prachtig boek.

Hoewel de thema’s Vatersuche, bildungsroman en oedipuscomplex niet per se mijn favoriete thema’s zijn, is Caesarion meer dan dit alles bij elkaar. Het verhaal verloopt als een kronkelpad door een bos: om elke hoek ontdek je wat nieuws. Soms in het heel klein, soms in het heel groot: de beschrijvingen van omgevingen en de sfeertekening is prachtig, maar ook de wendingen in het leven van Ludwig Unger groots, onrealistisch en toch geloofwaardig.

Het thema Vatersuche wordt helaas wel wat afgeraffeld aan het einde van het boek, de spanning zou groter zijn gebleven als de vader een onbekende was gebleven.

Tommy Wieringa is een erg goede schrijver en het is bijzonder te zien dat zijn romans zo’n verschillende stijl, inhoud en symboliek hebben. Een aanrader voor iedereen!

Hubert Lampo, De goden moeten hun getal hebben (boekenweekgeschenk 1969)

Door Wim Pelgrim | 27 januari 2014 05:00 - 05:00 |27 januari 2014 06:49 Boekenweekgeschenk, Uit mijn boekenkast

Plaats een reactie

De goden moeten hun getal hebben Beoordeling:

Ik vond De komst van Joachim Stiller een geweldig boek, maar dit boekenweekgeschenk, daar kom ik niet doorheen. In het begin ben je nieuwsgierig naar dat wat de hoofdpersoon drijft, maar die interesse verlies je al vrij snel. Lampo weet je niet geboeid te houden.

De taal is prachtig, maar soms is Lampo’s wolligheid wel wat vermoeiend. Die bijzondere taal is echter te weinig om te maken dat ik dit boek wil uitlezen. Daarom maar 1 ster.

Peter Buwalda, Bonita Avenue

Door Wim Pelgrim | 19 januari 2014 05:00 - 05:00 |5 mei 2020 20:39 Uit mijn boekenkast

Plaats een reactie

Beoordeling:

Bonita Avenue is een prachtig boek. Een boek waarvoor je de tijd moet nemen, dat je in kleine hapjes tot je moet nemen, maar waarvan je zeker zult genieten.

Het verhaal is bij vlagen absurd, pijnlijk en rauw, maar kent ook prachtige sfeerbeschrijvingen en schetst de gebeurtenissen rondom de vuurwerkramp in Enschede op zeer treffende wijze. Het feit dat ik deze ramp van dichtbij heb meegemaakt, maakt dit boek extra bijzonder.

Op 13 mei 2000 kwamen diverse familieleden gedurende meerdere dagen bij ons thuis logeren, omdat zij hun huis moesten verlaten nadat SE Fireworks was geëxplodeerd. De sfeer in Enschede was gespannen, de onzekerheid groot en de verwoesting indrukwekkend. Het is knap dat Peter Buwalda dat gevoel in zijn boek weet te verwerken. Bovendien koppelt hij de letterlijke verwoesting aan een verhaal dat van de verwoesting aan elkaar hangt.

Een extra lading aan het boek wordt gegeven door het feit dat ik de genoemde straten, pleinen en de campus van de TU ken uit mijn jeugd. Het was een bijzondere leeservaring die zeker vijf sterren verdient.

Bernlef, De een zijn dood

Door Wim Pelgrim | 16 december 2013 05:00 - 05:00 |14 maart 2017 14:41 Uit mijn boekenkast

Plaats een reactie

De een zijn dood Beoordeling:

De een zijn dood is in alles een typische Bernlef-roman. Eenzame mensen, op zichzelf teruggeworpen, leegte, mist, afstand, reizen naar het einde van de wereld in eenzame landschappen. Sober taalgebruik waarbij er op de juiste momenten toch voldoende details worden genoemd om een heel scherpe tekening neer te zetten van personen, omgevingen en situaties.

Het verhaal heeft, zeker in het eerste deel, een verloop dat aan Dode zielen van Gogol doet denken: een erfenisjager op zoek naar ergenamen om de Belastingdienst de winst te ontzeggen van een overledene zonder nabestaanden. De vier lagen die aan elkaar gehecht worden zijn erg mooi verweven en de opbouw van de delen doet in de verte denken aan Hersenschimmen, doordat een steed verwardere figuur aan het woord komt in de eerste drie delen.

Wanneer Bernlef het vierde deel weg had gelaten, had het verhaal meer diepte gehad, doordat er meer vragen over waren gebleven voor de lezer. Nu wordt het verhaal in het laatste deel te veel rondgebreid en in de laatste twee alinea’s afgeraffeld. Jammer voor zo’n mooi boek.

Julia James, Griekse verleiding

Door Wim Pelgrim | 25 november 2013 05:00 - 05:00 |13 mei 2020 09:42 Uit mijn boekenkast

Plaats een reactie

Beoordeling:

Ik heb eerder geprobeerd een bouquetreeksboek uit te lezen. Dat is me toen niet gelukt. Met het korte verhaal Griekse verleiding lukte me dat wel: het was gratis, 40 bladzijdes en daarmee net kort genoeg.

En ik kan verder ook kort zijn: wat een pulp. Soaperig, langgerekt, veel herhalingen, talige clichés, vreemde vertalingen. Het is zo ongeveer als Nora Bing het omschrijft in Friends:

Mrs. Bing: Oh please, honey, listen, if I can do it, anybody can. You just start with half a dozen European cities, throw in thirty euphemisms for male genitalia, and bam! You have got yourself a book.

Loes den Hollander, Nooit alleen

Door Wim Pelgrim | 4 november 2013 05:00 - 05:00 |4 mei 2020 10:51 Uit mijn boekenkast

Plaats een reactie

Beoordeling:

Het geschenk voor de maand van het spannende boek is alles behalve spannend. Een cliché-opening, maar dat is dan ook wel passend voor Nooit alleen van Loes den Hollander.

Het verhaal kent een aantal originele elementen, zoals de buurvrouw Guusje met een meervoudige persoonlijkheidsstoornis, maar dergelijke zaadjes komen niet tot bloei. Het soapgehalte van wat volgt is groot. Zowel in de groteskheid van ieders gevoelens als in de ongeloofwaardige hoeveelheid moord en doodslag in korte tijd.

Wat bovendien stoort is dat alles in het boek wordt uitgelegd. De epiloog is wat dat betreft wel het toppunt. Guusje rijdt een paar pagina’s eerder het verhaal uit met een touw en een keukentrapje en ze meldt ons dat ze zelfmoord gaat plegen. In de epiloog moet dan nog even worden gemeld dat een man schrikt wanneer hij zijn hond bij een bepaalde boom uitlaat. Waarom? Wat voegt het toe?

En dan het clichématige taalgebruik. Alle gemeenplaatsen worden aangedaan: als een blok gevallen voor haar man toen hij op een feestje sterk en zelfverzekerd binnenstapte, tijdens de moord dondert en bliksemt het, de roodharige draagt uiteraard een groene jas en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Het enige dat dit boekje van één naar twee sterren tilt is dat ik het uitgekregen zonder weggooineigingen en daarmee is Den Hollander Saskia Noort in elk geval voorbij gestreefd.