Beoordeling: 
Sommige klassiekers kun je meerdere keren in je leven lezen. Na eerder Turks Fruit en Gebr. bijvoorbeeld, bespreek ik vandaag De kleine blonde dood. En dat is en blijft een prachtig boek.
Regelmatig bespreek ik dit boek bij mondelingen en zie ik het in boekverslagen voorbij komen. Meestal zijn dat eenvoudiger boeken zoals sommige werken van Tim Krabbé. Maar De kleine blonde dood lijkt eenvoudiger dan hij is. Dat heeft ten eerste met het verhaal zelf te maken. De twee tijden in het boeken gaan een wonderlijke relatie met elkaar aan. Ze lijken enigszins los van elkaar te staan, maar hebben ook een sterke relatie met elkaar.
Ook viel mij bij deze herlezing op dat de vader van Boudewijn veel minder zwart wordt afgeschilderd dan in mijn herinnering het geval is. Ik heb geleerd door de zwarte bladzijdes heen te kijken of het lezen van het vervolg, Het geheim van Eberwein, heeft mijn kijk op Vati veranderd.
Wat ik wel zeker weet is dat ik de film er zeker niet meer door ben gaan waarderen. Dat blijft een slap aftreksel van deze klassieker, dit hoogtepunt uit de laatste 30 jaar Nederlandse literatuur.
