Wim Pelgrim » Tag » één ster

Tag archieven: één ster

Hella S. Haasse, “De ingewijden”

Door | |
1 reactie

 Beoordeling: 1 ster

Zes mensen komen min of meer toevallig met elkaar in contact tijdens hun verblijf in het Griekenland van 1954. Het Amerikaanse meisje Jessica Manning, de jonge Kretenzer Niko Stephandidakis, de Nederlandse leraar klassieke talen Lucas Gosschalk, de zestienjarige jongen Marten Siebeling, de schilderes Elina Breskel en de ex-nazi Helmuth Sturm raken bij elkaar betrokken, beïnvloeden elkaar bewust en onbewust en maken ieder voor zich een crisis in de eigen ontwikkeling door. Voor drie van hen betekent dit het (1992) einde van het leven en voor de anderen in zekere zin een begin.*

Dit is géén leuk boek. Sleuteloog vond ik erg leuk en ook Oeroeg vond ik leuk en dat beloofde veel voor De ingewijden. Helaas wordt dit absoluut niet waargemaakt. Het grootste probleem van dit boek is het tempo. Dat ligt zo laag dat eenvoudig meerdere pagina’s kunnen worden overgeslagen zonder de verhaallijn kwijt te zijn. Jammer, maar Hella gaat terug de kast in. Ik had me er meer van voorgesteld en ben benieuwd naar ander werk van haar.

Bron: Bol.com

Abel J. Herzberg, “De memoires van koning Herodes”

Door | |
1 reactie

Beoordeling: 1 ster

In zijn roman heeft Abel J. Herzberg geprobeerd de verloren gegane memoires van Herodes te doen herleven, niet zozeer als een verweerschrift voor tijdgenoten, maar als een voor het nageslacht bedoelde autobiografie. Herodes, oud en ziek, dicteert aan zijn trouwe secretaris Nicolaüs uit Damascus. Niet alles wat hij beleefd heeft, komt erin voor. Omgekeerd bevat het verhaal tal van bijzonderheden die in geen enkele historische bron te vinden zijn.*

Dit boek bevat te veel geschiedenis, boeit totaal niet, interesseert me niet en ik heb het na 11 bladzijdes weggelegd. Niet lezen. Nooit lezen!

*Gebaseerd op de flaptekst van De memoires van koning Herodes

Marnix Gijssen, “Overkomst dringend gewenst” (boekenweekgeschenk 1978)

Door | | ,
1 reactie

Beoordeling: 1 ster

Deze bundel korte verhalen is saai, slecht en lelijk. Om het in Potgieters termen uit te drukken “Kopijeerlust des dagelijkschen levens”, maar het mist de stijl van bijvoorbeeld Carmiggelt. De tekeningen van Wout van Vliet zijn lachwekkend: geen kunstenaar, maar een kunstenflanser; verschrikkelijk! Voor de enige leuke grap in het hele boekje moet je 85 pagina’s doorworstelen van de 105… niet lezen dus!

Salmon Rushdie, “Woede” (boekenweekgeschenk 2001)

Door | | ,
1 reactie

Beoordeling: 1 ster

Woede is een roman over een oude, diepe liefde die misgelopen is, over een tweede, verknipte hartstocht die gebaseerd is op een misvatting, en over een derde, hartstochtelijke liefde die weleens heel goed zou kunnen uitpakken.
Woede is een roman over wat woede kan doen met een mensenleven: de persoonlijke woede die menselijke relaties vergiftigt, de psychotische woede die moordenaars voedt, de sociale woede die geboren wordt uit gefrustreerde verwachtingen, de creatieve woede die onze grootste talenten ontketent, en de politieke woede die revoluties veroorzaakt en hele steden in de as legt.
Woede schetst een actueel portret van een leven aan het begin van het derde millennium, van een wereldstad in een tijd van schijnbaar eindeloze welvaart die paradoxaal genoeg in het dagelijks bestaan van veel mensen ook een tijd is van dorheid.*

Er gebeurt veel te weinig in Woede om te kunnen boeien, de schrijfstijl en eindeloze hersenspinsels zijn nergens interessant genoeg om te willen volgen, datgene wát er dan gebeurt is ook niet spannend genoeg om je aandacht er bij te houden, kortom: dit is geen leuk boek! De schrijver Rushdie heeft zeker kwaliteiten, dat zal ik niet ontkennen, ook niet op basis van dit boek, maar het komt zeker niet uit de verf en gaat erg vervelen na 70 bladzijdes.

*Bron: flaptekst Woede

Jessica Durlacher – “Het geweten”

Door | |
1 reactie

 Beoordeling: 1 ster

‘Het Geweten’ is de geschiedenis van Edna Mauskopf die een al te grote liefde koestert voor haar medestudent Samuel. Haar even tragische als geestige verhaal beschrijft een zoektocht naar verlossing en volmaaktheid. ‘Het Geweten’ is het portret van een onthande generatie, maar tevens het verhaal van de nog net niet verstreken twintigste eeuw, waarbij het verhaal van de oorlog en de tweede generatie prachtig afgewisseld wordt met hilarische beschrijvingen van het studentenleven.*

Meestal slaak ik zuchten van verlichting omdat ik een taak heb volbracht; de vierdaagse bijvoorbeeld. Maar vandaag slaak ik een zicht van verlichting, omdat ik besloten heb een taak niet af te maken: Het geweten van Jessica Durlacher. Vond ik het vorige boek dat ik van haar las nog twee sterren waard, deze keer krijgt ze er één omdat ik niet lager kan gaan. Wat een ontzettend verveld boek zeg. Het deed mij erg denken aan I.M. van Connie Palmen, maar dan vervelender. Het is wat tempo betreft hollen of stilstaan: we springen maanden vooruit in één bladzijde of we staan bladzijdes stil bij de voorbereidende minuten voor er iets zou kunnen staan te gebeuren… En dan éíndelijk hebben ze op bladzijde 69(!) voor het eerst seks. Absoluut nooit kopen en Bol.com moet ook nodig zijn omschrijving met daarin meermaals het woord ‘geestig’ aanpassen. Wat een #%$&@-boek!

*Bron: Bol.com

Louis Couperus, “De stille kracht”

Door | |
Plaats een reactie

 Beoordeling: 1 ster

Otto van Oudijck is resident in Laboewangi, op Java. Als Nederlands bestuurder staat hij in deze hoedanigheid min of meer boven de lokale adel die haar oude machtspositie behoudt. Zijn werk is alles voor hem en hij beseft dan ook niet dat zijn tweede vrouw Leonie hem achter zijn rug om bedriegt met Theo, zijn zoon uit zijn eerste huwelijk. Zijn dochter Doddy heeft stiekem een vriendje.*

En veel verder dan dit ben ik eigenlijk niet gekomen. Wat een afschuwelijk boek is dit ook weer. Ik heb definitief besloten geen Couperus meer ter hand te nemen!

*Bron: nl.wikipedia.org

Marjoleine de Vos, “Nu en altijd: bespiegelingen”

Door | |
Plaats een reactie

 Beoordeling: 1 ster

Om kort te gaan: de stukken van Marjoleine de Vos zijn saai. Ze is belezen en schrijft op zich prima, maar de stukken zijn telkens hetzelfde en komen neer op het standpunt “wat in het nieuws komt, is in de literatuur reeds eerder beschreven”, met andere woorden: alles komt altijd weer terug… Het spreekt me totaal niet aan. Een afrader helaas.

De Schoolmeester, “Gedichten van de schoolmeester” (redactie J. van Lennep)

Door | |
Plaats een reactie

 Beoordeling: 1 ster

De schoolmeester is mij ontzettend tegengevallen. Hij is vormtechnisch zeer onvast, alleen rijm is een constante in zijn poëzie, en kiest leuke onderwerpen, maar weet deze niet op een boeiende manier vorm te geven. In zijn brieven laat hij zien de vormaspecten van de poëzie wel te beheersen, maar hij gebruikt ze niet in zijn overige poëzie en dat vind ik jammer. Ik houd van een kunstenaar die niet alleen kunstvaardigheid maar ook bekwaamheid en bedrevenheid beschikt.

(het Latijnse ars (mv. artes) betekent zowel kunstvaardigheid/kunst als o.a. bedrevenheid en ambacht)

Karin Giphart, “Maak me blij”

Door | |
1 reactie

 Beoordeling: 1 ster

Ziggy maakt het uit met Adisa na een tumultueuze relatie. De reis naar het romantische eilandje Thassos is echter al geboekt en ze moet dus op vakantie met haar ex. Daarnaast is haar moeder ernstig ziek. Dit leidt tot een innerlijke worsteling in Ziggy met de liefde en dood. Zo ver ben ik echter nooit gekomen.

Het boek leest dan wel als een trein, maar dat is vooral omdat het nergens over gaat. Lesbiënnes, Star Trek, een ziekelijke moeder en op vakantie met je ex… Gipharts liedjes zijn stukken beter en wat betreft proza vaart ze lekker mee in de slipstream van haar broer. Niet lezen!