Along came Polly (regie: John Hamburg)

Beoordeling: 5 sterren

Al vaker besprak ik films met Jennifer Aniston, omdat Jessie en ik altijd films met ex-Friends-sterren kijken. En al vaker was ik teleurgesteld. Maar Along came Polly is een fantastisch leuke film. De extreme personages, de hilarische situaties, de sterke cast, het maakt deze romantische comedy tot een echte topper. Bovendien weet de film ook oprechte emoties bij de kijker op te wekken en dat is in dit genre wel eens anders. Soms boeit het je niks wat de personages mee gaan maken, bij Along came Polly wel.

Esther Gerritsen, Broer

Beoordeling:5 sterren

Ook al ben je lyrisch over diverse eerdere boekenweekgeschenken (De zomer hou je ook niet tegen bijvoorbeeld), dit is een van de beste boekenweekgeschenken ooit geschreven. Het is een supersterk verhaal en kent veel spanning. Die spanning zit hem niet in de gebeurtenissen an sich, maar doordat heel veel onbenoemd blijft en gesuggereerd wordt. Je krijgt een prachtig inkijkje in de ontwrichting van het leven van de hoofdpersoon, maar wie is daar nu eigenlijk de schuldige aan. Haar broer?

M. Christina Butler, The dark, dark night (In de donkere nacht)

Beoordeling: 5 sterren

Soms vindt je kind een boek zó leuk, dat het dat elke dag opnieuw meerdere keren wil lezen. Dat gold bij ons thuis een paar maanden voor In de donkere nacht. Het boek (dat ik als kerstpakket had uitgekozen), trok mij vooral door de mooie donkere tekeningen. Het verhaal spreekt een tweejarige echter goed aan en heeft een leuke twist. Een goede aankoop en een aanrader voor anderen met kleintjes thuis.

P.F. Thomese, Schaduwkind

Beoordeling:

Wat een prachtig boek. Wat een prachtig boek! Wat is Schaduwkind een prachtig boek! Als er één boek is dat direct onder mijn huid ging zitten de laatste tijd, dan is het wel dit boek. Als je zelf kinderen hebt, voel je gelijk mee met het verlies da Thomese in dit boek beschrijft. Maar Thomese kiest niet voor het platte verdriet. Met allerlei poëtische zinnen en prachtige beeldspraak geeft hij weer wat er met de ik-figuur en zijn vrouw gebeurt. Twee pareltjes:

Ons leven is dichtgeslagen als een boek waarin we hadden liggen lezen. Nu we het weer oppakken, kunnen we de bladzijde niet meer vinden waar we gebleven waren.

en

Ik weet je voor altijd hier, in de coulissen van ons familietheater. Terwijl op het toneel het doek opgaat en het publiek in de donkere zaal de adem inhoudt, sta jij klaar. Sta jij voor altijd klaar. Zelfs als het publiek al naar huis is en de lichten gedoofd zijn, sta jij nog klaar.

Maar er zijn meer mooie zinnen. De zinnen zijn over het algemeen kort, maar dat is gek genoeg niet storend. Je leest het boek in een ruk uit en vervolgens ijlt Schaduwkind nog een hele tijd na.

Jonas Jonasson, De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween

Beoordeling: 5 sterren

Je hoort soms iedereen lyrisch over een boek of film, maar dan lees je het zelf en valt het erg tegen. Dat is absoluut niet het geval met De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween. Een prachtig verhaal dat qua structuur soms wat doet denken aan de opzet van Dan Brown en daarnaast veel weg lijkt te hebben van Forrest Gump als het om Alans levensverhaal gaat. Het verhaal is totaal ongeloofwaardig, maar zo geschreven dat je volledig meegaat in de realiteit van het boek. Een rijke roman vol talige en verhaaltechnische details, maar ook voor de op spanning gerichte lezer veel interessants.

Boer Boris in de sneeuw

https://s.s-bol.com/imgbase0/imagebase/large/FC/3/0/7/1/9200000015511703.jpg

Beoordeling:

Wij als gezin zijn fan van Boer Boris. Was Boer Boris naar de markt om allerlei taaltechnische redenen geen vijf sterren waard, Boer Boris in de sneeuw is 5 sterren. Het boek is niet alleen mooi getekend, grappig en talig mooi, het heeft ook een veel beter kloppend metrum. De uitroep van broer Berend die in een wak valt “straks ben ik doodgegaan” blijft briljant. Topboek!

Menno van der Land, Langs de afgrond

http://s.s-bol.com/imgbase0/imagebase/large/FC/6/7/2/1/9200000010081276.jpgBeoordeling: 5 sterren

Je hebt boeken die ieder lid van D66 zou moeten lezen. Tussen ideaal en illusie is zo’n boek, maar nog sterker heb ik dat met Langs de afgrond. Veel D66’ers zijn pas een tot vijf jaar lid van een partij met meer dan 40 jaar ervaring en hebben het dieptepunt in het bestaan van de sociaal-liberalen gemist. Van der Land beschrijft in dit boek prachtig hoe de partij vanaf 2002 zowel op de inhoudelijk agenda, als strategisch als organisatorisch afbrokkelde. Bovendien koppelt hij dit aan langere lijnen vanuit 1966, wat het boek een diepere lading geeft dan een feitenrelaas op basis van bronnenonderzoek.

Zelf ben ik vanaf februari 2003 lid van D66 en voor mij was Langs de afgrond een bron van herkenning: mijn eerste tien jaar D66 zijn erin vastgelegd en bij elke gebeurtenis had ik mijn eigen herinneringen. Zo kan ik me het partijcongres zonder pers op de bodem van de put herinneren, maar ook het partijcongres waar zoveel D66’ers kwamen dat de koffie en de broodjes op waren. Het campagnevoeren tegen de stroom in in 2006 was in Nijmegen succesvol, maar kostte ook veel energie en ik herlas nu de aanloop en de reeks gebeurtenissen in korte tijd die die campagne zo lastig maakten. Maar ook de successen in de oppositiebankjes met drie keihard werkende parlementariërs, met wie je in de toen erg kleine partij korte lijntjes had.

Het boek is bovendien spannend geschreven, hoewel de stijl feitelijk en beschrijvend blijft. In de aanloop naar het breekpunt in 2005, waarbij de chaos in de partijtop compleet was, bouwt de spanning zich snel op en wat je te lezen krijgt over de gesprekken die er plaats hebben gevonden en de acties van volwassen, hoogopgeleide mensen is beschamend.

Maar wat Langs de afgrond vooral een mooi en belangrijk boek maakt, is het moment van reflectie: je kunt als partij alleen maar leren van je fouten als je daarop terug kunt kijken. En verderbouwen op successen kan alleen als je weet hoe je tot die successen bent gekomen. Dat kan met dit boek in de hand perfect. En ik kan bijna niet wachten op het volgende deel: 2012-2022 waar we nu middenin zitten.

David Melling, Hugless Douglas (Ik wil een knuffel)

Beoordeling: 4 sterren

Hoewel het boek in Nederland is uitgebracht onder de titel Ik wil een knuffel, bespreek ik het graag onder de Engelse titel: Hugless Douglas. Dat simpelweg, omdat die titel zoveel schattiger nog is dan de vertaalde. En dat past goed bij de schattige inhoud. Douglas (Dorus) is op zoek naar een knuffel en zoekt op allerlei plekken. Het spreekt al heel jong (vanaf 9 maanden) kinderen aan en het knuffeltje bij (sommige uitgaven van) het boekje maakt het mogelijk om direct het knuffelen in praktijk te brengen. De enige reden om Hugless Douglas 4 sterren te geven in plaats van vijf is dat er nog betere prentenboeken zijn.

Thomas More, Utopia

Beoordeling: 5 sterren

Niet alle teksten die honderden jaren oud zijn, zijn nog leesbaar. Nog veel minder teksten die honderden jaren oud zijn, zijn actueel en bieden de lezer van vandaag nog inzichten. De visie die More in Utopia uiteen zet is opvallend liberaal en positief, maar kent ook wel erg socialistische trekken. De uitgave in de Perpetua-reeks is erg mooi: een goed nawoord, strakke vertaling en handige bijlagen.

De rijkdom van dit boek is het beste met enkele citaten aan te geven. Het liberale wordt met name duidelijk wanneer More het onderwerp euthanasie bespreekt:

Wanner iemand aan hun oproep gehoor geeft beëindigt hijzelf zijn leven door te stoppen met eten of er worden voorzieningen getroffen waardoor hi ongemerkt in zijn slaap overlijdt. […] Euthanasie is in hun ogen een waardige manier va sterven, maar dat geldt niet voor zelfmoord. (blz. 117-118)

Ook wanneer het gaat om het regelen van zaken door mensen onderling (vertrouwen) in plaats van via regels (verdragen).

[…] blijven Utopianen toch vinden dat het niet juist is dat volkeren met elkaar verdragen sluiten, want daardoor gaan ze denken dat ze van nature vijanden zijn (alsof er geen natuurlijk band zou bestaan tussen volkeren die vlak bij elkaar  wonen en alleen door een heuvel of een rivier van elkaar gescheiden zijn) en geloven dat ze het volste recht hebben elkaar naar het elven te staan […] Door je juist te richten op wat je gemeen hebt bereik je hetzelfde als met een verdrag: mensen voelen een sterkere band als die berust op oprechte vriendschap dan op een verdrag vol mooie woorden. (blz. 126)

Meer passend in zijn tijd en daarmee minder zijn tijd ver vooruit zijn passages over onder andere de verschillende menssoorten met elk hun eigen volksaard en de gemeenschapscultuur waarin God een grote rol heeft en ongeloof zelfs bestraft wordt.

Wim Emmerik en Giselle Meyer, Bewogen: filmgedichten in gebarentaal

Beoordeling: 5 sterren

In 2005, ik studeerde in Nijmegen, wilde ik graag het vak Nederlandse gebarentaal volgen. Helaas was dit vak alleen te volgen voor een selecte groep die dit in stages of werkveld nodig zou gaan hebben. Wel heb ik destijds de filmgedichten van Wim Emmerik en Giselle Meyer gekocht: Bewogen. Nu, bijna tien jaar later heb ik de dvd en bundel weer eens uit de kast gehaald. En de gedichten zijn nog steeds prachtig. Ik begrijp niets van de gebarentaal, maar de poëzie, de beelden en vloeiende overgangen, de uitdrukking van de dichter: het spreekt ontzettend aan en maakt nieuwsgierig. De literaire vertaling is mooi, maar kan niet dat overbrengen wat de gebaren kunnen. Bovendien is de uitleg over gebarentaalpoëzie zeer interessant. Een aanrader voor doven en horenden!