Beoordeling: 
Er gebeurt niet zo veel in Dagen van gras en toch gebeurt er een heleboel. Je leeft helemaal mee in de binnenwereld van hoofdpersoon Ben die in zijn puberteit rondhangt. Hij doet dus niet heel veel, maar langzaam zakt hij weg in een psychose. Op een bepaalde manier doet de leegheid van Bens bestaan en de saaiheid van het verhaal denken aan De Avonden. Dit boek leest wel sneller dan dat van Reve en raakt ook minder diep de ziel van een generatie. Het verhaal zelf bleef mij niet echt bij: een maand na het lezen moest ik opzoeken waar het ook weer over ging. Ik heb me vermaakt, maar dat is het dan ook wel.