Beoordeling: 
Ik ben erg schizofreen over Faust van Goethe, maar gelukkig ben ik daarin niet de enige. Het eerste deel van de tragedie vond ik prachtig: mooi geschreven, goede dialogen, mooie filosofische achtergronden en ik ging er als een trein doorheen.
Het tweede deel van de tragedie is van een totaal andere orde: complex, zowel qua taal als qua inhoud. De klassieke achtergronden zijn zo diepgaand dat ik met mijn gymnasiumdiploma in mijn achterzak regelmatig geen idee had wie de genoemde personages waren. Daarmee past dit tweede deel prima in zijn tijd, maar dat is niet mijn favoriete periode uit de literatuurgeschiedenis.
De vertaling die in de Perpetua-reeks is uitgekomen is goed, maar is bij vlagen erg vrij in zijn woordkeus. Woorden als klittenband en single zullen vast de lading van de inhoud dekken en passen in metrum en rijm, maar passen eigenlijk niet bij een verhaal uit de 17e eeuw.
Al met al dus een afwisseling van hoogte- en minder hoge hoogtepunten en daarom ook een middelmatige score.
In het onderstaande citaat meende ik mezelf wel te herkennen.