How to train your dragon 1 en 2 (regie: Dean DeBlois)

Beoordeling: 4 sterren

Nadat Daan en ik eerder dit jaar het derde deel van Hoe tem je een draak zagen, moesten we natuurlijk ook het eerste en tweede deel kijken. In deze recensie behandel ik beide delen.

De eerste film is meestal de beste en wordt de rest minder. Dat is in dit geval niet zo. De films zitten allemaal op een ontzettend hoog niveau en hoewel het verhaal volgens een bekend “De goede afloop vertragen”-patroon verloopt, waarbij richting het einde het dieptepunt zit wat betreft het doel van de hoofdpersoon.

Maar voor beide films geldt dat de graphics goed zijn, het verhaal mooi in elkaar zit, de personages (zowel de draken als de mensen) zijn goed uitgewerkt en je kunt lekker anderhalf uur meeleven buiten onze realiteit. En bij de doelgroep slaat de film helemaal goed aan, want we hebben de laatste verjaardag van Daan heel wat actiefiguren van How to train your dragon aangeschaft.

101 dalmatiërs (regie: Clyde Geronimi & Hamilton Luske)

Beoordeling: 4 sterren

Ik heb al veel Disney-films gezien de laatste jaren en 101 dalmatiërs is een van de leukere. Het is een boeiend verhaal, de tekeningen zijn mooi en de karakters zijn sterk en typisch Disney. Waarom dan vier sterren? Omdat films als The lion king of Frozen nóg beter zijn.

Fantastic Beasts: the crimes of Grindlewald (regie: David Yates)

Beoordeling: 2 sterren

Ik ben geen fan van Harry Potter en daarom viel me de vorige film in de reeks Fantastic Beasts me alleszins mee. Maar deze film was weer erg Potter: magie, tovenarij en gezwaai met toverstokjes. Nee, dit is echt niets voor mij. Zelfs al zijn de decors, acteurs en graphics erg goed.

Casper en Emma: beste vrienden (regie: Arne Lindtner Næss)

Beoordeling: 

Als ouder zie je soms films die je niet zou zien als je geen kinderen van 4 en 5 zou hebben. Casper en Emma: beste vrienden is zo’n voorbeeld. Het is een aardige film die onze kinderen erg aansprak. De fantasie en voor kinderen herkenbare situaties met de kwaliteit van de Scandinavische cinema leveren aangenaam vermaak op.

How to train a dragon 3: the hidden world (regie: Dean DeBlois)

Beoordeling: 4 sterren

Op mijn papadag ben ik met Daan op pad gegaan om deze film te zien. Hij was al fan van de eerste film en we hebben samen in een verlaten bioscoop op vrijdagochtend genoten van deze film. De film is mooi gemaakt en de personages zijn er loveable. Wel is het een wat clichématige film: de vader van Hikkie die als een soort Mufasa zijn Simba toespreekt is een grappige parallel (of diefstal). En zoals in wel meer films is hij een leider die zijn pad moet kiezen en gesteund wordt door de vrouw van wie hij houdt.

Bohemian Rapsody (regie: Bryan Singer)

Beoordeling: 3 sterren

Over Bohemian Rapsody is al heel veel geschreven. En met veel van de kritiek op de film kan ik het wel eens zijn. Maar laat ik voorop stellen: het is een vermakelijke film en de muziek van Queen blijft briljant. Met het is ook wel een beetje een vlak verhaal.

In veel biopics zitten ook pijnlijke momenten, die ontbreken hier bijna volledig. Ook is het concert dat aan het einde integraal wordt uitgezonden veel te lang en daarmee wordt het einde mij slap en te traag. Een vermakelijke film, maar niet één die je vaker gaat kijken zoals Walk the line.

Birdman or (The Unexpected Virtue of Ignorance) (regie: Alejandro G. Iñárritu)

Beoordeling: 4 sterren

Birdman or (the unexpected virtue of ignorance) is een surrealistische film die heel bijzonder is geschoten. Hoewel hij niet echt is blijven hangen na het kijken, maakt hij wel degelijk indruk.

Dat bijzondere schieten heeft ermee te maken dat er niet (of misschien een doodenkele keer) geknipt is in de film. De film lijkt in één lange camerabeweging opgenomen en personages lopen het camerabeeld in en uit, waarmee van scène naar scène wordt overgegaan.

Het verhaal lijkt in eerste instantie dat van een man die met alle emotie en frustratie die daarbij hoort een toneelstuk op de planken te zetten. Het wordt pas surrealistisch wanneer zijn personage Birdman als schizofrene eigenschap in het verhaal naar voren komt en de hoofdpersoon zwevend in beeld komt. Wat gebeurt er in zijn hoofd en wat is echt?

Maar de film blijft niet echt hangen. Toen ik een paar weken na het kijken van de film dit stukje wilde tikken, moest ik zelfs weer even googelen om welke film het ging. Maar toen ik het weer wist, wist ik wel weer waarom ik vier sterren wilde geven.

Office Christmas Party (regie: Josh Gordon & Will Speck)

ddd

Beoordeling: 3 sterren

Zoals het goede fans van Friends betaamt, moet je elke film met een acteur uit de serie gezien hebben. De wat obscure films met David Shwimmer of de minder goede films met Matthew Perry, maar ook alles met Jennifer Aniston (en dat zijn er nogal wat). Office Christmas Party is wat je ervan kunt verwachten. Een kerstfilm met kantoorperikelen en een feest dat uit de hand loopt. Voorspelbaar, maar met de leuke grappen een vermakelijk stukje komedie voor de kerstdagen. Alleen die strakgetrokken bovenlip van Aniston… die blijft me wel dwarszitten.

I am your father (regie: Marcos Cabotá & Toni Bestard)

Beoordeling: 5 sterren

I am your father is een prachtige documentaire. De ontwikkelingen die David Price meemaakt zijn goed in beeld gebracht en de film is een goede mix tussen uitleg, interview en interpretatie.

Bovendien wordt het verhaal in een breder perspectief geplaatst, waardoor het niet het rancuneuze verhaal van een gepasseerde acteur is, maar een document over een stuk historie. Bovendien is het een écht verhaal, waarin je als kijker mee kunt leven met Price. Invoelend en journalistiek tegelijk: een ware kunst.

2 keer How the Grinch stole Christmas

Beoordeling: 4 sterren

In de kerstvakantie hebben we twee keer How the Grinch stole Christmas gezien. Eén keer in de versie met Jim Carey uit 2000 en één keer de versie uit 2018, gemaakt door Illumination (van de Minions onder andere). En vooral het vergelijken van beide versies is leuk.

Natuurlijk is het boek van Dr. Seuss een geweldig uitgangspunt om een verhaal van te maken. Zijn taal en poëzie zijn ijzersterk. En in beide films is die taal gelukkig ook ruimschoots aanwezig, in de versie uit 2018 zelfs nog wat sterker dan die uit 2000.

Wat opvalt bij de film uit 2000, is dat de Grinch gemener is. Hij lijkt daar vooral een slechterik waarbij je na verloop van tijd pas ontdekt dat daar een oorzaak aan ten grondslag ligt. Hij lijkt wat kwaadaardiger van inborst. Bij de versie uit 2018 is de nadruk wat meer op het zielige, het eenzame van de Grinch komen te liggen. En uiteraard is hij ook nu een gemenerik, maar minder kwaadaardig en vaker met een lach of grapje als resultaat.

En bij de nieuwste versie is de stijl van Illumination duidelijk herkenbaar. Deze filmstudio heeft een duidelijk ‘handschrift’ en die spreekt mij (en blijkbaar het brede publiek) zeer aan.

Al met al waren het vermakelijke dagen  met Kerstmis en Nieuwjaar. En beide films krijgen een mooie beoordeling!