“Er werd nog een derde partij opgericht, en dit was de Partij van de Vrijheid. De leden daarvan waren al heel lang ontevreden over de gang van zaken, en vonden dat er te veel ambtenaren waren en dat de regering zich met alles bemoeide.”
Uit: Godfried Bomans, “De avonturen van Pa Pinkelman en Tante Pollewop”
Beoordeling: 
Lance Clayton droomde er ooit van een beroemd schrijver te worden, maar hij heeft het niet verder geschopt dan literatuurdocent aan de lokale hogeschool. Kyle, zijn enige zoon, is een onuitstaanbare eikel. Zijn vriendin Claire wil hun relatie niet al te serieus maken, en houdt zelfs voor de buitenwereld geheim dat ze met Lance is.
Maar dan gooit een absurd incident, waarbij Kyle op een genante manier om het leven komt, het bestaan van Lance overhoop. Ironisch genoeg lijkt de grootste tragedie uit zijn leven alle deuren voor Lance te openen.*
Hoe bizar deze film ook mag zijn, hij is in vele opzichten briljant: het verhaal zit briljant in elkaar, de acteurs spelen briljant, de manier van filmen is briljant, de muziek is briljant. En bovendien speelt de film zeer goed in op enkele basale emoties, zonder plat te zijn: eerst voel je je zeer ongemakkelijk bij de relatie tussen vader en zoon, vervolgens voel je walging bij zijn overlijden en daarna wordt het ontzettend grappig. Een topper!
*Bron: Bol.com
Beoordeling: 
In dit beroemde kinderboek komen alle hoogtepunten uit ons verleden voorbij (met uiteraard het verhaal van het jongetje met zijn vinger in de dijk), beschreven door een Amerikaanse vrouw die Nederland nooit heeft bezocht, maar wel wist: ‘Nederland is een van de vreemdste landen onder de zon’. Al schaatsend zien de hoofdpersonen in dit boek de hoogtepunten van Nederlandse steden als Haarlem, Leiden en Den Haag aan zich voorbijtrekken.
Dit is nou een boek dat iedere conservatief in Nederland gelezen lijkt te hebben. Hollandse winters waarin je nog kon schaatsen van Haarlem naar Den Haag, gezelligheid met Sinterklaas en gevuld met molens, boerderijen en klederdrachten. Dit land, bewoond door leergierige jongens, roept enige herkenning op, maar is vooral een idyllisch beeld van Nederland, gezien vanuit een Amerikaanse schooljuf.
Dit boek is bovendien een typisch negentiende-eeuws verhaal qua opbouw: via allerlei toevalligheden (het lot?) hangt alles met alles samen en alles komt goed; het blijft natuurlijk een kinderboek. Toch zou je gezien het taalgebruik niet zeggen dat je hier van doen hebt met een kinderboek.
Beoordeling: 
Mrs. Doubtfire, de knuffelbare Britse huishoudster die in feite veel meer is dan een vrouw. ” Zij” is eigenlijk een gescheiden vader in een ongewone vermomming, die niks anders probeert dan meer tijd door te brengen met zijn kinderen zonder bemoeienis van zijn ex-vrouw.*
Hij is zoetsappig, loopt uiteraard goed af, maar is ook briljant gespeeld en supergezellig. Een leuke film voor jong en oud die zelfs na 17 jaar zijn kracht nog niet verloren heeft. Kijk dus, als je de kans krijgt, Mrs. Doubtfire!
*Bron: Bol.com
Beoordeling:
In de bloementuin wordt hard gewerkt, want weldra zal het feest zijn. Dan komen alle bloemen hun opwachting maken bij koningin Rosa en wie dat kan, zingt een lied voor haar. Maar de onkruidbloemen mogen niet meedoen, want als die ook maar één voet in de tuin zetten dan zullen ze daar nooit meer weggaan.*
Het bloemenfeest vertelt een leuk, sprookjesachtig verhaal dat kleine kinderen zeker zal aanspreken. De tekeningen spreken mij zelf niet zo aan, maar de combinatie van verhaal en tekeningen zorgen toch voor een boek dat ik in de toekomst toch nog wel eens uit de kast zou pakken.
*Bron: Bol.com
Beoordeling:
Deze dichtbundel is prachtig, goed, met veel liefde en aandacht samengesteld en geschreven. De gedichten van Toon Tellegen zorgen ervoor dat je ze allemaal gelezen wilt hebben. Van kaft tot kaft wil je iedere letter in je opnemen. Ze raken je direct, ze zorgen dat je ze herleest en telkens weer iets nieuws ontdekt. Ze zijn gelaagd in hun eenvoudige vorm, ze hebben verborgen laadjes. Iedereen zou deze bundel in zijn kast moeten hebben staan!
“Het is een treurspel bij welks vertonen niemand treurt en de gehele wereld naar huis verlangt”
(over Gysbrecht van Aemstel)
Beoordeling:
Als de schrijfster Lotte Inden ontdekt dat ze ziek is, besluit ze een jonge man in dienst te nemen voor vierentwintig uur per dag, kost en inwoning inbegrepen. Hij is niet alleen haar verzorger, chauffeur, tafelheer, eerste lezer en secretaris, maar ook de archivaris van wat ze haar ‘erfelijk materiaal’ noemt: de aantekeningen die als bouwstenen moeten dienen voor haar laatste grote roman. Omdat Lotte bang is dat ze het werk dat haar oeuvre compleet maakt niet meer zelf te kunnen voltooien, bereidt ze hem er langzaam op voor dat zijn handen de hare moeten vervangen als ze zelf niet meer kan schrijven. Ze maakt hem executeur-testamentair van haar erfenis: een zolder vol aantekeningen over de dood, de liefde, de verleiding, het geheim en de familie.*
Dit boekenweekgeschenk is een echte Palmen, maar dan in het klein. Filosofie, literatuur en een intrigerende vrouw zijn de vaste ingrediënten van ieder Palmen-boek. Vanaf het begin krijg je als lezer het gevoel dat je Lotte Inden wilt ontmoeten. De gesprekken tussen haar en de ik-figuur zijn boeiend en onderhoudend, het verhaal ontvouwt zich op een mooie wijze, alleen het einde blijft wat vaag, maar zet wel tot nadenken. Ook als roman over het ontstaan van een roman is dit boek zeer geslaagd. Een welverdiende vijf sterren na mijn dramatische ervaringen met I.M.
*Bron: flaptekst De erfenis
Beoordeling:
De kleine kapitein heeft een vreemde brief gevonden in een van de zeven kisten met schatten, die hij op zijn laatste reis van de zeerover Schobbebonk heeft afgepakt. Met zijn zelfgebouwde schip de Nooitlek en zijn voltallige bemanning zet hij koers naar het Wazige Oosten om de eigenaar te bezoeken. Het wordt een lange reis, want het blijkt dat de zeven kisten achtereenvolgens naar de zes zonen en de enige dochter van de heer van Schrik en Vreze gebracht moeten worden.*
De kleine kapitein en de schat van Schrik en Vreze heb ik volgens mij gekregen toen ik zeven was en mijn eerste heilige communie deed. Ik heb het boek op de basisschool meerdere keren gelezen en het staat weer in de kast sinds mijn verhuizing een jaar geleden. En dan blijkt maar weer dat de herinnering vaak anders is dan de herlezing van het boek . Het verhaal was in mijn herinnering langer en grootser, terwijl ik nu toch ook nog veel herken en zie dat Biegel een goede schrijver is. Toch is Biegel niet mijn favorietste jeugdboekenschrijver, maar een goede middenmoter.
*Naar: Bol.com