La solitudine dei numeri primi (regie: Saverio Constanzo)

La solitudine dei numeri primiBeoordeling: 2 sterren

1984, 1991, 1998, 2007. Alice en Mattia zijn twee personen die een zware jeugd hebben en zich niet open kunnen stellen voor het dagelijkse leven dat buiten hen ligt. Ze weten precies hoe de ander zich voelt, maar kunnen hun liefde voor elkaar nooit uiten. In het kort: ze zijn twee priemgetallen. Priemgetallen zijn alleen deelbaar door 1 en zichzelf. Alice en Mattia willen net zoals alle anderen nummers zijn, maar er zit altijd een even getal tussen hen in. Ze zullen elkaar nooit raken.*

Na het lezen van het prachtige boek De eenzaamheid van de priemgetalen viel de film ongelooflijk tegen. Voor iemand die het boek niet gelezen heeft is deze overdreven arty film moeilijk te volgen en voor iemand die het boek wel gelezen heeft zal de afstand van de film tot het boek teleurstellen. De belangrijkste oorzaak daarvoor is het loslaten van de sfeer in het boek. Die charmante spanning tussen Mattia en Alice is vervangen door een rauwe confrontatie van twee mensen met overduidelijke psychische problemen. Daarnaast zijn de ingrepen in het verhaal (met als belangrijkste voorbeeld de twee kussen van Viola en Alice die zijn toegevoegd, maar waarom?) onlogisch. Waarom de spannende ontwikkeling van deze twee levens loslaten voor een hak-op-de-takopbouw? Waarom dit boek aan gort geknipt en willekeurig weer bij elkaar geraapt, de helft op de grond achterlatend? Het enige dat deze teleurstellende verfilming boven het niveau van één ster weet te tillen is het hoogstaande acteerwerk van alle acteurs.

*Bron: Film1.nl

Sophie van der Stap, Meisje met negen pruiken

Meisje met negen pruikenBeoordeling: 2 sterren

‘Ik ben ziek, heb kanker en ga misschien dood. Maandag begint er een nieuw, onzeker leven voor mij. Vanaf maandag lig ik 54 weken aan het infuus. Dat is het enige zekere dat ik nog heb.’ In 2005 werd bij de toen 21-jarige Sophie van der Stap een ernstige vorm van kanker geconstateerd. Over de 54 weken waarin ze vocht voor haar leven, schreef ze het boek Meisje met negen pruiken.*

Toen Jessie en ik op vakantie gingen deze zomer zei ik: “Ik neem Meisje met negen pruiken ook maar mee, anders lees ik ‘m nooit”. Deze woorden klopten uiteindelijk precies. Het boek van Sophie van der Stap is een typisch strandboekje. Het leest lekker snel weg tussen een drankje en een duik in zee in. De materie de ze beschrijft is zwaar, maar de manier waarop ze dat doet is amateuristisch. Ze schrijft als een tijdschriftredacteur voor Tina of  Yes en de wens die ze uitspreekt in het boek om schrijver te worden kan ze zichzelf en het Nederlandse lezerspubliek beter niet aandoen.

*Bron: Bol.com

Just go with it (regie: Dennis Dugan)

Just go with itBeoordeling: 2 sterren

Een plastich chirurg vraagt aan zijn assistente of zij net wil doen alsof zij zijn ex-vrouw is. Dit alles doet hij om een leugen te maskeren die hij aan zijn veel jongere vriendin vertelde. Dan gaan ze allemaal met de kinderen van de assistente op vakantie naar Hawaii.*

Een film waar een ex-Friends-acteur in zit, is een film die Jessie en ik doorgaans willen zien. De films met Jennifer Aniston kennen een wisselende kwaliteit en deze film behoort helaas tot de mindere soort. De film is voorspelbaar, doet enkel gemeenplaatsen aan (Aniston is nogal geeky uitgedost, zodat ze later in de film als seksbom kan verschijnen) en ja, ze krijgen elkaar (oeps, nou verklap ik het einde). Jammer…

*Bron: Biosagenda.nl

X-men 2: X2 (regie: Bryan Singer)

Beoordeling: 2 sterren

Deze X-men-film is het vervolg op de eerste film met de X-men. Magneto ontsnapt uit zijn plastic gevangenis en de school van Professor X wordt geïnfiltreerd. De mensheid loopt gevaar en de X-men moeten haar zien redden.

Deze tweede X-men-film is veel slechter dan de eerste. Niet alleen ontbreekt de (al is het kleine) psychologische basis onder de actiefilm. Waar in de eerste film het ontstaan of de oorsprong van de personages een belangrijke rol speelt, is dat in de tweede film alleen bij Wolverine het geval en ook daar speelt de actie de boventoon. De film was teleurstellend, hopelijk zie ik delen 3 en 4 in de toekomst en maken die dit deel weer wat goed.

Joke van Leeuwen, Wuif de mussen uit

Beoordeling: 2 sterren

De gedichten in Wuif de mussen uit lijken doorkijkjes in het dagelijks leven. Maar schijn bedriegt, want bij Joke van Leeuwen bestaat doodgewone doordeweeksheid niet: een kinderspel is niet wat het lijkt, een contactadvertentie blijkt een raadsel en zelfs met het hiernamaals is gesjoemeld. Dus hink-stap-springen we door deze bundel van zinnen naar hun betekenis en terug. De prachtige beelden die Joke van Leeuwen erbij maakte, bieden houvast in deze eigenzinnige, onalledaagse wereld-in-woorden.*

Joke van Leeuwen kan volgens de flaptekst wel hink-stap-springen in deze bundel, maar mij raakt ze bij het van-de-hak-op-de-tak-springen al snel kwijt. Een paar mooie woorden bij elkaar, maakt niet direct een gedicht; je kunt namelijk ook niet teveel weglaten. Van Leeuwen heeft wel talent, maar Wuif de mussen uit heb ik snel weer in de kast gelegd.

*Bron: Joke van Leeuwen, Wuif de mussen uit

Renate Dorrestein, Want dit is mijn lichaam (boekenweekgeschenk 1997)

Beoordeling: 2 sterren

Casper en Xandra Olson laten niets aan het toeval over. Hun eerste kind zal een jongen zijn, dat heeft de genderkliniek gegarandeerd. Daarna een meisje, zo is hun plan, en dan nieuwe borsten voor Xandra en voor de kids later een labrador.
Ook Caspers grootvader, de beroemde schilder Job Olson, is heer en meester over zijn lijf en leden en zijn lot, totdat hij kort na zijn huwelijk met de veertig jaar jongere Felicity wordt getroffen door een beschamende kwaal. Job wordt er zo door in beslag genom…*

Op school komt Renate Dorrestein regelmatig voorbij in de lessen en bij mondelingen, maar ik ben en blijf geen fan van haar. Echt sexy is een drama, veel andere boeken lijken allemaal ontzettend op elkaar. Ook dit boekenweekgeschenk past in dat laatste rijtje: het verhaal is ontzettend voorspelbaar, zeker omdat op de achterkant alles wordt verklapt. Bovendien zijn het typische Dorrestein-personages in een Dorrestein-omgeving die met het typische Dorrestein-thema ‘schuld en boete’ bezig zijn. Voor mij is het niks!

*Bron: Bol.com

Black Swan (regie: Darren Aronofsky)

Beoordeling: 2 sterren

Balletdanseres Nina maakt deel uit van een balletgezelschap waarbinnen hevige concurrentie heerst. De belangrijkste danseres van dat moment, Beth, staat op het punt om te vertrekken en iedereen wil haar plaats innemen, te meer daar zij tot dan toe een hoofdrol vertolkte in het populaire Zwanenmeer-ballet van Tsjaikovski. Volgens artistiek leider Thomas Leroy heeft ze zeker talent, maar mist ze het één en ander op het mentale vlak. Ook moet ze afrekenen met haar speelzieke rivale Lily wil zij een kans maken om de hoofdrol te gaan vertolken.*

Black Swan wordt geprezen, Oscar-nominaties, lovende recensies… maar wat een flutfilm. Het verhaal is wat goedkoop, met opzichtige verwijzingen en parallellen met het Zwanenmeer, horrorachtige scènes en lesbische liefdesscènes die het toonbeeld vormen van goedkoop effectbejag. Wat echter nog het meest stoort is het proberen: de makers hebben vooral geprobeerd een heel bijzondere film te maken, maar dat ligt er zo dik bovenop, dat het nogal sneu wordt. Jammer van het goede acteerwerk van onder andere Natalie Portman en Mila Kunis, dus vooruit: twee sterren in plaats van één.

*Bron: MovieMeter.nl

P.C. Hooft, Liederen en gedichten

Liederen en gedichten Beoordeling: 2 sterren

Met zijn poëzie bewees deze Amsterdamse burgemeesterszoon dat de Nederlandse taal in niets hoefde onder te doen voor het Frans of het Italiaans. Hooft is vooral bekend gebleven vanwege zijn liefdespoëzie. Zijn gedichten laten zich lezen als een amoureuze autobiografie.Maar Hooft was meer dan liefdesdichter alleen. Na een educatieve reis van bijna twee jaar door Europa, en enkele bewogen leerjaren, vond hij in 1609 maatschappelijke rust als drost van Muiden. Hooft trouwde en werd een man van aanzien. Als dichter genoot hij gezag en vervulde hij een spilfunctie in een kring van literaire vrienden. Met Anna en Maria Tesselschade Roemers en Constantijn Huygens wisselde hij vele verzen over kunst en vriendschap. Daarnaast heeft hij zijn auteurschap ook een maatschappelijke kant. Zo dichtte hij over goed leiderschap en het belang van vrede, en over de grillen van het lot en de manieren waarop de mens zich daartegen kan wapenen.*

Van P.C. Hooft heb ik tot nu toe alleen zijn Granida kunnen waarderen en ook deze bloemlezing uit zijn dichtwerk en liederen heb ik snel weer dichtgeslagen. Ik kan moeilijk benoemen wat mij niet aanspreekt in het werk van Hooft. Het lijkt echter wel of de woorden en zinnen niet binnenkomen in mijn hoofd als ik ze lees. Inhoud, vorm, het doet me niks. Zoals ik de vorige keer bij Hooft ook al afsloot: snel door met wat leuks.

*Naar: flaptekst Liederen en gedichten

Emma Donoghue, Room (Kamer) (voorpublicatie)

Beoordeling:2 sterren

In BOEK Magazine stond ook deze keer weer een voorpublicatie van een boek. Kamer van Emma Donoghue vertelt het verhaal van Jack en Mam. Het is Jacks verjaardag, hij wordt al vijf. Jack leeft met Mam in Kamer, waarvan de deur op slot zit. Kamer heeft alleen een dakraam en is elf vierkante meter groot. Jack is dol op televisie kijken; Dora de Explorer is zijn vriendin, maar hij weet dat wat hij op televisie ziet niet echt is. Alleen hijzelf is echt, en Mam, en de dingen in Kamer. En Ouwe Nick die ’s nachts vaak komt. Dan zit Jack in de kast en kraakt het bed.*

Kamer is een bijzonder boek. De eerste paar pagina’s die in BOEK werden gepubliceerd maken nieuwsgierig, maar het kunstje dat Donoghue toepast gaat ook snel vervelen. Het verhaal maakt nieuwsgierig, maar eigenlijk heb ik door het me storen  aan het stijltje ook helemaal geen zin om dit boek te lezen. Een origineel verhaal, ongetwijfeld een goed boek, maar ook een vermoeiend kunstje. Nog even twee sterren.

*Bron: Athenaeum.nl

Jan de Brune de Jonge, Wetsteen der vernuften

Beoordeling: 2 sterren

De Brune was een bereisd en belezen man, uitstekend op de hoogte van de ontwikkelingen in de letteren, beeldende kunst, ethiek, politiek en theologie. In de Wetsteen geeft hij hiervan een persoonlijk en levendig verslag. Geregeld informeert De Brune naar de mening van de lezer. Hij voedt zijn betoog met argumenten en tegenwerpingen uit een rijkgeschakeerd scala van klassieke en eigentijdse Europese literatuur.*

Hoewel op de achterkant van het boek ook nog vermeld staat dat De Bune “welgemoed en lichtvoetig  […] met stilistisch gemak [overspringt] van frivoliteiten naar zwaardere kost”, zou ik dit eerder willen omschrijven als ‘van de hak op de tak springen’. Boeken als dit boek zijn doorgaans leerzaam en interessant en geven een inkijkje in het denkkader van de mensen die leefden in verleden eeuwen. Zo was ik zeer gecharmeerd van Lekenspiegel van Jan van Boendale, maar dit boek is echt niet interessant. Het is een samenraapsel van onderwerpen, samengevoegd in een warrige uiteenzetting waar ik maar weinig uit kan leren. De belezenheid, bereisdheid en kennis van De Brune zijn onmiskenbaar, maar het boek weet te weinig te boeien om uit te willen lezen. En dan heb ik nog wel de editie uit de Griffioenreeks gelezen met slechts 11 van de 40 hoofdstukken; en zelfs die kreeg ik niet uit.

*Bron: Flaptekst Wetsteen der vernuften