Il y a longtemps que je t’aime (regie: Philippe Claudel)

Il y a longtemps que je t'aimeBeoordeling: 2 sterren

Il y a longtemps que je t’aime is het soort film waar ik niet van houd. Dat heeft één belangrijke reden: de film leest als een boek vol lege pagina’s. Het verhaal wordt half verteld en de rest moet je uit opgetrokken wenkbrauwen en ingehouden woede opmaken.

Misschien dat ik (of mannen in het algemeen) een heleboel mis in deze film en daardoor het gevoel heb naar het halve verhaal te zitten kijken. Maar ik houd van verhalen: van een kunstenaar (schrijver, dichter of filmmaker, dat is me om het even) die het materiaal ’taal’ of ‘beeld’ gebruikt om mij een verhaal te vertellen. Dat stilte daar een deel van is, dat ontken ik niet. Maar als stilte de overhand krijgt, ben je dan nog een verhalenverteller?

Het verhaal op zichzelf is mooi en de acteerprestaties van de cast zijn ontzettend goed, maar mij grijpt het op geen enkel moment aan.

Arthur Christmas (regie: Sarah Smith and Barry Cook)

Arthur ChristmasBeoordeling: 2 sterren

Het is kerst geweest en dus is het tijd voor de kerstfilmrecensies. Arthur Christmas is schattig en vermakelijk, maar bij lange na niet de beste kerstfilm. Dat de film op IMDB een zeven krijgt als beoordeling, hoger dan The Polar Express, is mij dan ook een volslagen raadsel.

Het verhaal is origineel, maar de ingrediënten zijn vrij snel duidelijk. Voordat het verhaal dan daadwerkelijk op gang komt, verstrijkt helaas te veel tijd en ook de daadwerkelijke actie wordt erg gerekt. Het is dat de figuren schattig zijn, de insteek origineel en dat Aardman producties (o.a. bekend van Chicken Run en Wallece and Grommit) grafische kwaliteit levert, anders was er weinig overgebleven. De film uitkijken is geen echte opgave, maar we gaan deze kerstfilm zeker niet nog een keer kijken.

Desiderius Erasmus, Lof der zotheid

Beoordeling: 2 sterren

Sommige teksten moet je als neerlandicus gezien en gelezen hebben. Lof der zotheid van Desiderius Erasmus is er zo één voor mij. De tekst is voor mij, als negentiende-eeuwer wel erg complex. De tekst leest niet heel soepel (in de hertaling door J.B. Kan). Dat komt in de eerste plaats door de lange klassieke zinnen, maar ook door de historische achtergrond en maatschappijkennis die nodig is om deze tekst te kunnen bezien in zijn context.

Dat wat Lof der zotheid in zijn tijd bewonderenswaardig maakte, maakt hem enkele honderden jaren later tot een moeilijk te doorwrochten geheel. Ik heb hem uiteindelijk niet uitgekregen: als historisch object interessant, maar niet als literair meesterwerk.

Puncture (regie: Adam Kassen & Mark Kassen)

PunctureBeoordeling: 2 sterren

De beschrijving bij deze film klinkt spannend, maar houdt ook het gevaar in zich van een standaard David-tegen-Goliath-verhaal. Dat laatste is helaas wat het geworden is. De avond dat wij The trip uitgezet hadden, was dit de tweede tegenvallende film op dezelfde avond.

Hoewel Puncture zeker in het begin en bij vlagen ook nog daarna de spanning van films als The Firm heeft, wordt het verhaal te lang gerekt om die spanning vast te houden. Daarmee vervalt de film tot de categorie ‘Ware woensdagavondfilm’, waarbij je weet dat het goed gaat aflopen, het duurt alleen anderhalf uur voordat de filmmaker je dat ook wil laten zien. Maar nee, ho, stop, het laatste kwartier gaat de film ineens anders dan deze verwachting en doen de broers Kassen een poging toch nog even wat spanning in te brengen.

Hoewel de film mooi is gefilmd en goed gespeeld zijn zowel het verhaal als de spanningsopbouw te krakkemikkig om je een avond mee te vermaken. Gelukkig voor Jessie bestaat er altijd nog zoiets als Rumble.

J. Edgar (regie: Clint Eastwood)

J. EdgarBeoordeling: 2 sterren

Zoals ook al het geval was bij The iron lady is ook J. Edgar een film die te weinig verhaal heeft om ruim twee uur te boeien. De opkomst van de FBI in Amerika is op zichzelf een interessant gegeven, maar er zit te weinig geschiedenis in om als historische film je als kijker te intrigeren, maar het is te weinig geromantiseerd om in het verhaal gezogen te worden. Als daarnaast de grime ook nog een beetje tegenvalt is alleen het acteerwerk van Leonardo di Caprio iets om voor te gaan zitten. Hij legt het echter af tegen Meryl Streep.

Het is film met schattige elementen, goed spel, maar de essentie van de film, het verhaal, is niet goed genoeg.

Pauline Slot, Blauwbaard

BlauwbaardBeoordeling: 2 sterren

Enkele jaren geleden las ik van Pauline Slot het boek Zuiderkruis en ik was daar destijds best enthousiast over. Meerdere mensen waren dat, want het boek werd ruim 50.000 keer verkocht. Het jammere van Blauwbaard, ten opzichte van het debuut van Slot, is dat de spanning tussen de twee hoofdpersonen en de twee verhaallijnen bijna vanaf moment één doorbroken wordt door zijn opzichtigheid. Na het lezen van de achterkant en zeker na het lezen van de eerste hoofdstukken weet je als lezer al precies hoe het gaat aflopen.Vervolgens worden er tig zijpaadjes bewandeld en moet bijvoorbeeld een betoog over de sociale context van sprookjes worden ingevoegd. Het rekken van de (onvermijdelijke en alles behalve ‘happy’) afloop die iedereen op zich af ziet komen wekt ergernis en maakt dat je moeite krijgt dit boek uit te lezen. Waarom zou je je door die 180 pagina wurmen als je na 80 pagina’s al weet wat er gaat gebeuren? Vermoeiend, maar gelukkig is hij nu uit.

Thomas Rosenboom, De nieuwe man

Beoordeling: 2 sterren

Nadat Thomas Rosenboom met zijn boekenweekgeschenk ook al geen indruk op mij wist te maken, geldt dat in nog veel sterkere mate voor De nieuwe man. Het is niet mijn boek en ik ben zelfs van mijn eigen regel afgestapt dat ik minimaal 1/3 van een boek gelezen moet hebben voor ik het wegleg.

Wat staat me dan niet zo aan in het boek. Dat is nog niet eens het verhaal, maar vooral de sfeer en de taal van het boek. De sfeer van het verlaten Groningse dorp staat mij tegen. Opvallend genoeg kent Bart Plouvier eenzelfde soort dorp waar niet veel lijkt te gebeuren, maar weet hij in De biechtspiegel wel te boeien. De schrijfstijl is daar de belangrijkste reden voor.  Het verteltempo en de gedetailleerde beschrijvingen zorgen voor een slepende vertelling die ervoor zorgt dat ik na drie pagina’s al het gevoel heb twintig pagina’s gelezen te hebben.

Waarom dan toch twee sterren en niet één ster? Je ziet aan het boek wel dat Rosenboom een begenadigd schrijver is, maar voor een ander publiek dan voor mij. Dat is uiteraard zeer persoonlijk, maar soms zijn persoonlijke voorkeuren niet uit te leggen.

Rumor has it (regie: Rob Reiner)

Beoordeling: 2 sterren

Drie dagen geleden besprak ik Friends with benefits en constateerde dat ik wel erg vaak posititief schreef over uitzonderingen die de regel bevestigen binnen dit genre. Gelukkig bevestigt Rumor has it de regel door eraan te voldoen. Belangrijkste vraag bij deze film werd gesteld door Jessie: “Hoe kun je met zo’n sterrencast toch een slechte film maken?” Want beide zaken zijn waar: het is een sterrencast met Kevin Costner, Shirley McLaine, Jennifer Aniston, Mena Suvari, Katy Bates en Mark Ruffalo.

En het is een slechte film: niet alleen voorspelbaar, al zit er uiteraard één duidelijke plotwending in, ook boeit het verhaal geen moment. Waar sommige niet zo goede films er toch voor kunnen zorgen dat je toch geboeid bent en per se wilt weten hoe het afloopt, of wilt dat het góéd afloopt; maakte me dat bij deze film niets uit. Bovendien weet je dat ze elkaar aan het einde zullen krijgen. Nee, Rumor has it is het niet voor mij. En toch twee sterren? Tja, ik heb de film afgekeken. Dat is ook wat waard.

A.F.Th van der Heijden, Weerborstels (boekenweekgrschenk 1992)

Weerborstels Beoordeling: 2 sterren

Het boekenweekgeschenk Weerborstels heb ik tot nu toe altijd overgeslagen. Waarom? Omdat ik een (totaal ononderbouwde) antipathie tegen A.F.Th. van der Heijden heb? En dat terwijl Van der Heijden een oud-Canisiaan is. Ik weet niet wat het is, maar ik ben altijd een beetje om dit boek heen gegaan, maar ik heb mezelf er toch maar overheen gezet. Of dat gelukt is? Of ik Weerborstels een leuk boek vind? Of ik A.F.Th. van der Heijden leuk ben gaan vinden? Nou nee.

Het verhaal in Weerborstels boeit niet. Je zou bij een boek toch het gevoel moeten hebben dat je wilt weten hoe het afloopt. Dat maakt me bij Robby helemaal niet uit. Bovendien vind ik het voor een schrijver wel erg lui, of verkoopgeil of allebei als je een extra deeltje uit je op dat moment verschijnende trilogie schrijf, wanneer je wordt gevraagd voor het boekenweekgeschenk.

Ik ga snel door met een ander boek, want dit niemendalletje maakt niemand blij.

Willem Frederik Hermans, In de mist van het schimmenrijk (boekenweekgeschenk 1993)

In de mist van het schimmenrijkBeoordeling: 2 sterren

Het boekenweekgeschenk vertelt in dagboekfragmenten het verhaal van Karel R. die in 1944 de laatste oorlogsmaanden doormaakt als ondergedoken student die een relatie begint met de verloofde Madelon.

Hoewel je niet kunt zeggen dat In de mist van het schimmenrijk een slecht boek is, vind ik het binnen het oeuvre van Hermans wel een tegenvaller. Je weet dat je bij hem altijd moet twijfelen aan de echtheid van wat hij verteld, maar waar je bij o.a. De donkere kamer van Damocles ook een spannende geschiedenis verteld krijgt en bij Onder professoren een bijzondere inkijk in de academische omgangsvormen, krijg je hier verder niet zoveel. Het is erg niksig en dat is niks voor Willem Frederik Hermans. Een tegenvaller dus. Jammer.