Beoordeling: 
Met de neus in de boeken is een heruitgave van het boekenweekgeschenk Mooi kado met uitbreidingen. Helaas voegt deze heruitgave in tegenstelling tot wat de schrijvers verzuchten in de inleiding, zeer weinig toe aan wat er in 1979 is verschenen. De verhalen in dit boek zijn niet waardeloos, maar ook niet meer dan twee sterren waard.
Beoordeling:
Ik houd ontzettend van de films van James Bond en The man with the golden gun is één van mijn topfavorieten. Toen ik van Martijn een reeks boeken van Ian Flemming cadeau kreeg, was ik dan ook erg blij en benieuwd naar het originele werk.
The man with the golden gun is mij echter erg tegengevallen. De boeken zijn mij te gedateerd, de stijl te wollig en waar James Bond in de films een charmante actiefiguur is, is hij dat in de boeken niet: een charmante kletsmajoor, maar weinig actie. De weg die Bond moet afleggen om überhaupt weer binnen te komen bij MI:6 is te lang en langdradig. Een rapport van meerdere pagina’s integraal uitschrijven: het is niet mijn idee van spannende literatuur.
Ik blijf van Bond houden, maar of ik nog een keer aan een roman van Flemming begin, weet ik niet.
De gedichten van Vasalis weten mij niet echt te raken. Het ene gedicht heeft een betere kwaliteit dan het andere, maar het is allemaal niet echt iets voor mij. De traditionele gedichten met de natuur en zelfbespiegeling als centrale motieven staan wat ver af van mijn favoriete dichters als Toon Tellegen.
Beoordeling:
In de Perpetua-reeks komt de beste literatuur van de wereld. Maar niet alle beste literatuur staat mij aan. Hoewel ik met de achtergrondinformatie die ik online vond, begrijp wat Pessoa probeert uit te drukken met zijn poëzie, zijn zijn gedichten mij te onsamenhangend. Ik vroeg mij regelmatig af “is dit een tekst”? Pessoa is bijzonder misschien, maar niet iets voor mij.
Beoordeling:
De laatste film in de Star Trek-familie is er één die mij niet echt kan bekoren. En dat terwijl ik zo enthousiast was over de vorige prequel. Deze films is veel te veel een actie- of oorlogsfilm. Er blijft daardoor weinig over van de originele uitgangspunten van Star Trek: mensen die onderzoeken om zichzelf te verbeteren, wereldvrede als uitgangspunt. De films worden langzaam duisterder, duisterder dan alle series en films hiervoor en dat is jammer.
Hoe weinig deze film mij kon boeien, kan ik met één ervaring duidelijk maken: de eerste keer ben ik in slaap gevallen bij het kijken. De tweede keer heb ik met een half oog gekeken en ik vond het wel best.
Een positief punt: het terugbrengen van Kahn is een mooi idee. Deze film spiegelt daardoor ook weer mooi enkele andere films en series. Maar deze Kahn sluit niet goed genoeg aan bij de Kahn die we kenden.
Dat de film succesvol is, dat snap ik, gezien de reeks superheldenfilms die de laatste jaren de bioscoop teistert: Iron Man, Hulk, Superman, Spiderman, allemaal met hetzelfde sausje. Deze film past goed in dat rijtje, maar niet in het rijtje Star Trek-toppers.
Snap dat het succesvol is, maar dat past eerder in reeks superheldenfilms, dan echte trektoppers
Beoordeling:
Deze vierde Star Trek-film is een niet zo beste film; er zijn een paar minder plezierige keuzes gemaakt. Het belangrijkste is de keuze om de film in de 20e eeuw te laten spelen. Daarmee is de basis waarvoor je naar deze films kijkt, namelijk het toekomstverhaal, wel een beetje weg. Ook de morele natuurboodschap die in de film gebracht is, past niet bij het genre.
De uitwerking is wel aardig, sommige situaties grappig en het verhaal en de film zijn coherent. Maar daarmee is dan ook alles gezegd en de kwaliteit zal in de volgende films helaas ook niet omhoog gaan.
Beoordeling: en 
Ik heb Dead poets society nu twee keer gezien en allebei de keren ben ik in slaap gevallen tijdens het kijken. En dat terwijl ik zie dat het een goede film is. Vandaar twee beoordelingen: 2 sterren voor mijn persoonlijke ervaringen, maar 4 sterren kijkend naar de wijze waarop deze film geconstrueerd is.
De sterke punten in deze film zijn veelgeroemd, maar overduidelijk: het verhaal, de acteurs, de setting, manier van filmen. Het verhaal doet mij overigens sterk denken aan Bint van Borderwijk. Maar het grote manco in de film, daarom ook geen vijf sterren en mijn persoonlijke problemen met de film: het tempo is te traag door de uitgebreide dialogen en literaire citaten die in de film verwerkt zijn. Bovendien passen deze citaten eerder in een boek dan in een film. Je krijgt als filmkijker te weinig tijd om de taal in je op te nemen, om nog even terug te lezen en dat is jammer.
Bovendien raak ik op één of andere manier niet betrokken bij de karakters. Ik zie de film van een afstand aan, zie de constructie en zie de kwaliteit, maar het raakt me niet. Hoe dat komt? Geen idee. Maar het maakt dat ik makkelijker in slaap kan vallen bij deze goede film. Een film waarbij je in slaap valt goed vinden, het kan dus blijkbaar.
Beoordeling:
Ondanks de sterrencast en briljante hoofdrol van Anthony Hopkins, is The road to Wellvile een matige film. En dat terwijl ik me deze film als een leuke film herinner. Dat komt waarschijnlijk doordat ik deze midden in mijn puberteit gezien heb en de hele film straalt een zekere hormonaalheid uit: iets wat beter aansluit bij een puberbrein dan een kritische filmkijker.
Het verhaal is wat onsamenhangend en kent wat onnatuurlijke bruggetjes om alles toch aan elkaar te brijen. In plaats van een beeld te geven van de manier waarop diverse pseudo-wetenschappelijke ideeën rondom gezondheid zich ontwikkelden, lijkt het eerder een weinig respectvolle parodie.
Alan Parker, die ook succesvolle films als Evita regisseerde, slaat hier de plank helaas nogal mis en het is jammer dat ik mijn positieve gevoel bij deze film nu teniet heb gedaan door hem nog een keer te kijken.
Beoordeling:
Het geschenk voor de maand van het spannende boek is alles behalve spannend. Een cliché-opening, maar dat is dan ook wel passend voor Nooit alleen van Loes den Hollander.
Het verhaal kent een aantal originele elementen, zoals de buurvrouw Guusje met een meervoudige persoonlijkheidsstoornis, maar dergelijke zaadjes komen niet tot bloei. Het soapgehalte van wat volgt is groot. Zowel in de groteskheid van ieders gevoelens als in de ongeloofwaardige hoeveelheid moord en doodslag in korte tijd.
Wat bovendien stoort is dat alles in het boek wordt uitgelegd. De epiloog is wat dat betreft wel het toppunt. Guusje rijdt een paar pagina’s eerder het verhaal uit met een touw en een keukentrapje en ze meldt ons dat ze zelfmoord gaat plegen. In de epiloog moet dan nog even worden gemeld dat een man schrikt wanneer hij zijn hond bij een bepaalde boom uitlaat. Waarom? Wat voegt het toe?
En dan het clichématige taalgebruik. Alle gemeenplaatsen worden aangedaan: als een blok gevallen voor haar man toen hij op een feestje sterk en zelfverzekerd binnenstapte, tijdens de moord dondert en bliksemt het, de roodharige draagt uiteraard een groene jas en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Het enige dat dit boekje van één naar twee sterren tilt is dat ik het uitgekregen zonder weggooineigingen en daarmee is Den Hollander Saskia Noort in elk geval voorbij gestreefd.
Beoordeling:
Tja, How to lose a guy in 10 days is een gezellige film voor een avondje met je partner op de bank. Ook ideaal voor als je met griep op de bank zou liggen te snotteren trouwens.
Ik kan nu van alles gaan zeggen over deze film binnen zijn genre, maar dat heb ik al eens eerder gedaan bij dit type films. Het verhaal kent een leuk uitgangspunt, is best grappig, maar zooooo (ja ik gebruik echt vijf o’s) voorspelbaar. Toch denk ik dat we ‘m best nog een keer kunnen kijken over een paar jaar.