Wim Pelgrim » Tag » roman/novelle

Tag archieven: roman/novelle

Khaled Hosseini, “Duizend schitterende zonnen”

Door | |
Plaats een reactie

 Beoordeling: 4 sterren

De ongeschoolde Mariam is vijftien wanneer ze wordt uitgehuwelijkt aan de dertig jaar oudere schoenverkoper Rasheed in Kabul. Jaren later moet zij de beeldschone en slimme Laila naast zich dulden, die door Rasheed na een raketaanval uit het puin is gered. Rasheed neemt Laila in huis in de hoop dat zij hem de zoon zal schenken die Mariam hem niet kan geven. In eerste instantie overheersen tussen de twee vrouwen gevoelens van achterdocht en jaloezie, maar door de tirannieke houding van Rasheed ontstaat er langzamerhand een innige vriendschap. Samen zetten Mariam en Laila alles op alles om te overleven in de eindeloze oorlog van Afghanistan, die voor hen ook binnenshuis woedt.*

Ondanks het schrijftalent van Khaled Hosseini en het mooie verhaal dat hij in Duizend schitterende zonnen beschrijft, is het boek voor het grootste deel niet erg spannend. De schuld daarvan ligt bij de flaptekst: hier staan de belangrijkste gebeurtenissen al aangekondigd, waardoor je als lezer maar weinig vragen hebt en daardoor weinig drive om door te lezen.
Pas na tweederde van het boek begint het verhaal zich te ontwikkelen los van de flaptekst en krijgt het verhaal de spanning die er zonder flaptekst in het begin ook had kunnen zijn. Duizend schitterende zonnen is een leuk boek en een aanrader voor iedereen, maar doordat het minder spannend was dan De vliegeraar toch maar vier sterren.

*Bron: Bol.com

Khaled Hosseini, “De vliegeraar”

Door | |
2 Reacties

4 sterren

Amir en Hassan zijn gevoed door dezelfde min en groeien samen op in de hoofdstad van Afghanistan. Als blijk van hun verbondenheid kerft Amir hun namen in een granaatappelboom: ‘Amir en Hassan, de sultans van Kabul’. Maar sultans zijn ze alleen in hun fantasie, want Amir hoort tot de bevoorrechte bevolkingsgroep en Hassan en zijn vader zijn arme Hazaren, in dienst van Amirs vader.
Bij de jaarlijkse vliegerwedstrijd in Kabul is Amir de vliegeraar, degene die het touw van de vlieger in handen heeft. Hassan is zijn hulpje, de vliegervanger. ‘Voor jou doe ik alles!’ roept Hassan hem toe voordat hij wegrent om de vallende vlieger uit de lucht op te vangen. Die grenzeloze loyaliteit is niet wederzijds. Wanneer er iets vreselijks gebeurt met Hassan verraadt hij zijn trouwe metgezel.
Na de Russische inval vluchten Amir en zijn vader naar de Verenigde Staten. Amir bouwt er een nieuw bestaan op, maar hij slaagt er niet in Hassan te vergeten. De ontdekking van een schokkend familiegeheim voert hem uiteindelijk terug naar Afghanistan, dat inmiddels door de Taliban is bezet. Daar wordt Amir geconfronteerd met spoken uit zijn verleden. Zijn voornemen om zijn oude schuld jegens Hassan in te lossen sleept hem tegen wil en dank mee in een huiveringwekkend avontuur.*

Nadat ik enkele maanden geleden de film The kite runner heb gezien, heb ik nu het boek gelezen dat de basis vormde voor deze film. Eerlijk gezegd viel het boek me een beetje tegen en de oorzaak daarvan ligt bij de zeer nauwgezette verfilming die Marc Forster heeft gemaakt van dit zeer filmisch geschreven boek. De eerste helft van het boek is letterlijk in de film gekomen; de gedachtes van Amir in de tweede helft van het boek (gedachtes over zijn huwelijk, gedachtes over zijn relatie met Shorab) voegen voor het eerst wat toe. Toch blijven de stukken die de film niet haalden te tellen op één hand.
Ondanks alles is De vliegeraar een goed geschreven boek met een mooi verhaal. Alles in het boek wordt wel erg uitgelegd en er blijft weinig aan symboliek of diepere lagen te ontdekken voor de lezer, maar het verhaal sleept de lezer wel mee. Een boek dat zijn vier sterren vooral verdient wanneer je nog niet naar de bioscoop bent geweest en het is dan ook jammer dat ik de film eerder heb gezien.

*Bron:Bol.com

Willem Frederik Hermans, “Onder professoren”

Door | |
2 Reacties

 Beoordeling: 4 sterren

Rufus Dingelam is hoogleraar in de technische scheikunde die de Nobelprijs krijgt. Boer Lagerwij die naast het boerderijtje van Rufus en Gré Dingelam woont, geeft hem een haan als cadeau, die Rufus en Gré als huisdier gaan houden. Op de universiteit is men boven alles jaloers en gunt men Dingelam eigenlijk de prijs niet.  De studenten (jaren ’70, democratie en opstand op de universiteit) proberen de aandacht die er nu is voor de universiteit te gebruiken voor het gerealiseerd krijgen van hun eisen. Het instituut waar Dingelam werkt wordt de volgende dag bezet en de dag daarna, wanneer Dingelam gehuldigd wordt door de universiteit, wordt ook die ceremonie verstoord door de studenten. Tot slot van deze dagen loop de haan weg en Roef en Gré besluiten op vakantie te gaan naar Frankrijk om tot rust te komen. Daar beseft Roef drie belangrijke dingen: het toeval speelt een grote rol in het leven, alles wat de mens doet is in feite absurd en hij had liever een rustig en normaal leven willen leiden, maar dat is nu onmogelijk.

Onder professoren is een prachtig tijdsdocument waarin Hermans een niet al te positief, maar leuk beeld schetst van het universitaire leven. Het tempo in het boek ligt aan de lage kant, wat het lezen van het boek niet altijd even gemakkelijk maakt, maar iedere keer komt Hermans op het juiste moment met een rare u-bocht, zoals het bezoek aan de seksclub door diverse professoren, die weer voldoende leuke situaties oplevert om het lezen aangenaam te houden. Het wachten bij Hermans is altijd op zijn vaste thema: de onkenbaarheid van het leven. In dit boek duurt het een hele poos, maar door het gebruik van de alwetende verteller en de informatie op de juiste momenten prijs te geven of achter te houden, zie je af en toe dat dingen anders zijn dan de personages denken. Dit leidt uiteindelijk tot het besef bij Dingelam van de absurditeit en toevalligheid van het leven.  Een leuk boek dat iedereen die ook maar een beetje van W.F. Hermans houdt moet hebben gelezen.

Hella S. Haasse, “De ingewijden”

Door | |
1 reactie

 Beoordeling: 1 ster

Zes mensen komen min of meer toevallig met elkaar in contact tijdens hun verblijf in het Griekenland van 1954. Het Amerikaanse meisje Jessica Manning, de jonge Kretenzer Niko Stephandidakis, de Nederlandse leraar klassieke talen Lucas Gosschalk, de zestienjarige jongen Marten Siebeling, de schilderes Elina Breskel en de ex-nazi Helmuth Sturm raken bij elkaar betrokken, beïnvloeden elkaar bewust en onbewust en maken ieder voor zich een crisis in de eigen ontwikkeling door. Voor drie van hen betekent dit het (1992) einde van het leven en voor de anderen in zekere zin een begin.*

Dit is géén leuk boek. Sleuteloog vond ik erg leuk en ook Oeroeg vond ik leuk en dat beloofde veel voor De ingewijden. Helaas wordt dit absoluut niet waargemaakt. Het grootste probleem van dit boek is het tempo. Dat ligt zo laag dat eenvoudig meerdere pagina’s kunnen worden overgeslagen zonder de verhaallijn kwijt te zijn. Jammer, maar Hella gaat terug de kast in. Ik had me er meer van voorgesteld en ben benieuwd naar ander werk van haar.

Bron: Bol.com

Adriaan van Dis, “Palmwijn” (boekenweekgeschenk 1996)

Door | | ,
Plaats een reactie

 Beoordeling: 3 sterren

Na een leven vol omzwervingen belandt een oudere vrouw op een eiland voor de kust van Afrika. Niets bindt haar meer. Ze zoekt sensaties, staat voor alles open, maar haar hart blijft gesloten. Tot ze, in een dramatische confrontatie met het lot van de eilandbewoners, de intensiteit van het leven hervindt. Palmwijn is een novelle over betrokkenheid en over het onvermogen iets aan andermans misère te veranderen. In zijn beeldrijke en energieke stijl weet Adriaan van Dis als geen ander de zwakte en de kracht te schilderen van een mens, een eiland, een continent.*

Palmwijn is een leuke roman, maar ik vind hem kwalitatief toch minder dan ander werk van Van Dis dat ik heb gelezen. Het verhaal is in het begin niet zo heel erg boeiend, dat neemt gelukkig snel toe, maar het einde en het thema derdewereldhulp zijn wat erg voorspelbaar en dat is jammer.

*Bron: Bol.com

Janneke Jonkman, “Soms mis je me nooit”

Door | |
Plaats een reactie

 Beoordeling: 4 sterren

Niemand in Soms mis je me nooit doet wat hij wérkelijk wil. Allereerst is er Max. Hij ontmoet zo veel mogelijk meisjes, maar is eigenlijk het liefst alleen. Het enige meisje dat hem nooit verveelt is Kaneel, maar aan haar denkt hij niet meer.
Terwijl Max probeert om van zijn leven één groot feest te maken, zit Kaneel aan de keukentafel en schrijft. Over haar vreemde zus Maria, over Eefje en Jet, de tweeling, en over haar moeder, die alleen uit bed komt als Maria weer is weggelopen. Ook Kaneel doet niet wat ze eigenlijk wil: op zoek gaan naar Max.*

Deze debuutroman van Janneke Jonkman is echt een leuk boek. Het verhaal is heel eenvoudig, maar de personages zijn zo ontzettend leuk. Je krijgt al snel ‘een band’ met Kaneel, Maria, Max en de anderen en wilt graag dat het goed met hen gaat aflopen. Een aanrader voor iedereen die een lief en leuk boek zoekt.

*Bron: flaptekst Soms mis je me nooit

Abel J. Herzberg, “De memoires van koning Herodes”

Door | |
1 reactie

Beoordeling: 1 ster

In zijn roman heeft Abel J. Herzberg geprobeerd de verloren gegane memoires van Herodes te doen herleven, niet zozeer als een verweerschrift voor tijdgenoten, maar als een voor het nageslacht bedoelde autobiografie. Herodes, oud en ziek, dicteert aan zijn trouwe secretaris Nicolaüs uit Damascus. Niet alles wat hij beleefd heeft, komt erin voor. Omgekeerd bevat het verhaal tal van bijzonderheden die in geen enkele historische bron te vinden zijn.*

Dit boek bevat te veel geschiedenis, boeit totaal niet, interesseert me niet en ik heb het na 11 bladzijdes weggelegd. Niet lezen. Nooit lezen!

*Gebaseerd op de flaptekst van De memoires van koning Herodes

Hugo Claus, “De zwaardvis” (boekenweekgeschenk 1989)

Door | | ,
1 reactie

Beoordeling: 5 sterren

Tijdens het verloop van een idyllische zomerdag op het land kruisen de lotsbestemmingen van vier mensen elkaar: een jonge, gescheiden vrouw, haar grillige zoontje, een aan lager wal geraakte veearts, en een dorpsonderwijzer. Een redeloze misdaad wordt begaan. Droombeeld en hartstocht, verlangen en teloorgang worden met elkaar verweven tot een intrigerend en vooral spannend verhaal.*

Dit is een zeer goed boekenweekgeschenk, een van de beste van voor 1995. De zoon en zijn godsdienstwaan is uitermate humoristisch, de trieste waarheid speelt prachtig op de achtergrond en het verhaal blijft spannend tot het einde. Het is een detective waarbij niet naar de dader, maar ook naar het slachtoffer wordt gezocht. Prachtig! Een aanrader!

*Bron: flaptekst De zwaardvis

Henri Knap, “De Ronde van ’43” (boekenweekgeschenk 1981)

Door | | ,
1 reactie

Beoordeling: 4 sterren

De Ronde van ’43 speelt zich af op één oorlogsdag in een Nederlandse provinciestad. Een jonge huisvader maakt een zwerftocht op de fiets. Achterop zit een joods meisje. De man moet haar laten onderduiken. Hij bezoekt een aantal adressen. De bewoners wordt gevraagd of zij het meisje onderdak kunnen verschaffen. De oplossing moet worden gevonden, vóór de spertijd begint. Een oorlogsverhaal. Maar ook een verhaal voor en over alle mensen in alle tijden.

Dit boekenweekgeschenk heeft een goed verhaal. Technisch zit het niet heel ingewikkeld in elkaar, maar de emoties van de hoofdpersonen worden goed overgebracht. De spanning loopt goed op, het einde is happy, maar niet storend. Goed boekje!

Marianne Frederiksson, “Anna, Hanna en Johanna”

Door | |
Plaats een reactie

Beoordeling: 4 sterren

Anna, de dochter en kleindochter in het boek, beseft na een bezoek aan haar demente moeder Johanna hoe weinig zij eigenlijk van haar weet. Dat brengt haar ertoe het spoor terug te volgen om zo te ontdekken waardoor de persoonlijkheden van haar grootmoeder, Hanna, haar moeder, Johanna, en haarzelf zijn gevormd. Haar grootmoeder, Hanna, was een boerendochter uit Dalfsland die op haar twaalfde op brute wijze is verkracht, maar later toch een gezin heeft gesticht met de molenaar John Broman. Haar dochter Johanna heeft altijd een bijzondere band met haar vader gehad. Zij groeit op in Göteborg, vindt daar werk en wordt actief binnen de socialistische beweging. Haar dochter, Anna, krijgt veel meer kansen in het leven dan haar moeder en grootmoeder. De dochters strijden heel wat af met hun moeders*

Anna, Hanna en Johanna is een erg goed boek. Het verhaal over Anna vind ik het minst leuk, maar de verhalen over de levens van Hanna en Johanna boeien van begin tot eind. Tegen het einde van het boek, zo op ongeveer 80%, zakt het verhaal wat in en begint de thematiek zich wat vaak en te expliciet te herhalen, maar het einde van het verhaal maakt dat helemaal goed.

*Bron: Boekentaal.info