Wim Pelgrim » Tag » recensie

Tag archieven: recensie

Adriaan van Dis, “Palmwijn” (boekenweekgeschenk 1996)

Door | | ,
Plaats een reactie

 Beoordeling: 3 sterren

Na een leven vol omzwervingen belandt een oudere vrouw op een eiland voor de kust van Afrika. Niets bindt haar meer. Ze zoekt sensaties, staat voor alles open, maar haar hart blijft gesloten. Tot ze, in een dramatische confrontatie met het lot van de eilandbewoners, de intensiteit van het leven hervindt. Palmwijn is een novelle over betrokkenheid en over het onvermogen iets aan andermans misère te veranderen. In zijn beeldrijke en energieke stijl weet Adriaan van Dis als geen ander de zwakte en de kracht te schilderen van een mens, een eiland, een continent.*

Palmwijn is een leuke roman, maar ik vind hem kwalitatief toch minder dan ander werk van Van Dis dat ik heb gelezen. Het verhaal is in het begin niet zo heel erg boeiend, dat neemt gelukkig snel toe, maar het einde en het thema derdewereldhulp zijn wat erg voorspelbaar en dat is jammer.

*Bron: Bol.com

Janneke Jonkman, “Soms mis je me nooit”

Door | |
Plaats een reactie

 Beoordeling: 4 sterren

Niemand in Soms mis je me nooit doet wat hij wérkelijk wil. Allereerst is er Max. Hij ontmoet zo veel mogelijk meisjes, maar is eigenlijk het liefst alleen. Het enige meisje dat hem nooit verveelt is Kaneel, maar aan haar denkt hij niet meer.
Terwijl Max probeert om van zijn leven één groot feest te maken, zit Kaneel aan de keukentafel en schrijft. Over haar vreemde zus Maria, over Eefje en Jet, de tweeling, en over haar moeder, die alleen uit bed komt als Maria weer is weggelopen. Ook Kaneel doet niet wat ze eigenlijk wil: op zoek gaan naar Max.*

Deze debuutroman van Janneke Jonkman is echt een leuk boek. Het verhaal is heel eenvoudig, maar de personages zijn zo ontzettend leuk. Je krijgt al snel ‘een band’ met Kaneel, Maria, Max en de anderen en wilt graag dat het goed met hen gaat aflopen. Een aanrader voor iedereen die een lief en leuk boek zoekt.

*Bron: flaptekst Soms mis je me nooit

Abel J. Herzberg, “De memoires van koning Herodes”

Door | |
1 reactie

Beoordeling: 1 ster

In zijn roman heeft Abel J. Herzberg geprobeerd de verloren gegane memoires van Herodes te doen herleven, niet zozeer als een verweerschrift voor tijdgenoten, maar als een voor het nageslacht bedoelde autobiografie. Herodes, oud en ziek, dicteert aan zijn trouwe secretaris Nicolaüs uit Damascus. Niet alles wat hij beleefd heeft, komt erin voor. Omgekeerd bevat het verhaal tal van bijzonderheden die in geen enkele historische bron te vinden zijn.*

Dit boek bevat te veel geschiedenis, boeit totaal niet, interesseert me niet en ik heb het na 11 bladzijdes weggelegd. Niet lezen. Nooit lezen!

*Gebaseerd op de flaptekst van De memoires van koning Herodes

Mies Bouhuys, Herman van Run en Nico Scheepmaker (redactie), “Even geduld aub” (boekenweekgeschenk 1977)

Door | | ,
Plaats een reactie

Beoordeling: 4 sterren

Dit boekenweekgeschenk over het thema ’televisie en literatuur’ in het jaar dat de televisie in Nederland 25 jaar bestond, is een aanrader. Diverse schrijvers, dichters en journalisten hebben een stuk geschreven over dit onderwerp, geïllustreerd door een tiental kunstenaars. Het is een prachtig vormgegeven tijdsdocument zowel qua vorm als inhoud. De verhalen en gedichten zijn nog prima leesbaar en soms zelfs nog erg actueel. De leukste constatering vind ik dat Peyton Place (de eerste Amerikaanse soapserie) door één van de auteurs tot de ‘minimal art’beweging en dus tot de kunst wordt gerekend.

Marnix Gijssen, “Overkomst dringend gewenst” (boekenweekgeschenk 1978)

Door | | ,
1 reactie

Beoordeling: 1 ster

Deze bundel korte verhalen is saai, slecht en lelijk. Om het in Potgieters termen uit te drukken “Kopijeerlust des dagelijkschen levens”, maar het mist de stijl van bijvoorbeeld Carmiggelt. De tekeningen van Wout van Vliet zijn lachwekkend: geen kunstenaar, maar een kunstenflanser; verschrikkelijk! Voor de enige leuke grap in het hele boekje moet je 85 pagina’s doorworstelen van de 105… niet lezen dus!

Hugo Claus, “De zwaardvis” (boekenweekgeschenk 1989)

Door | | ,
1 reactie

Beoordeling: 5 sterren

Tijdens het verloop van een idyllische zomerdag op het land kruisen de lotsbestemmingen van vier mensen elkaar: een jonge, gescheiden vrouw, haar grillige zoontje, een aan lager wal geraakte veearts, en een dorpsonderwijzer. Een redeloze misdaad wordt begaan. Droombeeld en hartstocht, verlangen en teloorgang worden met elkaar verweven tot een intrigerend en vooral spannend verhaal.*

Dit is een zeer goed boekenweekgeschenk, een van de beste van voor 1995. De zoon en zijn godsdienstwaan is uitermate humoristisch, de trieste waarheid speelt prachtig op de achtergrond en het verhaal blijft spannend tot het einde. Het is een detective waarbij niet naar de dader, maar ook naar het slachtoffer wordt gezocht. Prachtig! Een aanrader!

*Bron: flaptekst De zwaardvis

Roemer Visscher, “Sinnepoppen”

Door | |
Plaats een reactie

Beoordeling: 3 sterren

De emblemata van Roemer Visscher zijn leuke historische literaire objecten, die soms ook nu nog leuk zijn. De kwaliteit en mate van aansprekendheid is wisselend, maar doorgaans zitten deze emblemata goed in elkaar. Deze vorm wordt tegenwoordig nog gebruikt door onder andere de makers van Fokke en Sukke en het is erg leuk om te zien dat zij daarmee in een lange traditie staan.

Jan van der Noot, “Het bosken”

Door | |
Plaats een reactie

Beoordeling: 2 sterren

De dichtbundel Het bosken van Jan van der Noot uit ongeveer 1570 laat het werk zien van een kundig dichter. Hij is goed in wat hij doet, dichten in de traditie van de rederijkers, al zegt hij zelf veel verder te zijn. Toch is het niet het soort poëzie dat mij aanspreekt. Hij laat zien wat hij kan, maar het wordt geen geheel. Het is alsof hij prachtige kleuren verf heeft gemengd en ons zijn pallet toont, zonder er een schilderij mee te maken.

Henri Knap, “De Ronde van ’43” (boekenweekgeschenk 1981)

Door | | ,
1 reactie

Beoordeling: 4 sterren

De Ronde van ’43 speelt zich af op één oorlogsdag in een Nederlandse provinciestad. Een jonge huisvader maakt een zwerftocht op de fiets. Achterop zit een joods meisje. De man moet haar laten onderduiken. Hij bezoekt een aantal adressen. De bewoners wordt gevraagd of zij het meisje onderdak kunnen verschaffen. De oplossing moet worden gevonden, vóór de spertijd begint. Een oorlogsverhaal. Maar ook een verhaal voor en over alle mensen in alle tijden.

Dit boekenweekgeschenk heeft een goed verhaal. Technisch zit het niet heel ingewikkeld in elkaar, maar de emoties van de hoofdpersonen worden goed overgebracht. De spanning loopt goed op, het einde is happy, maar niet storend. Goed boekje!

Simon Carmiggelt en Peter van Straaten, “Mooi kado” (boekenweekgeschenk 1979)

Door | | ,
Plaats een reactie

Beoordeling: 3 sterren

In dit boekje over boeken vind men de op papier gevangen neerslag van Carmiggelts relaties met schrijvers. Een bloemlezing uit Carmiggelts nooit eerder gepubliceerde aandeel in de befaamde correspondentie met Gerard Reve, die de aandachte lezers van ‘De taal der Liefde’ naast Gerards daarin afgedrukte brieven leggen kan. Persoonlijke herinneringen aan A. Roland Holst. Het verslag van twee curieuze ontmoetingen met de hoogst begaafde schrijver Koos Speenhoff. Een navrant verhaal rond het laatste blaadje dat Herman Heijermans ooit schreef. Gegevens over Willem Elsschots schermutselingen met de Duitse censuur van Goebbels. En een reeks Kronkel-achtige kleine vertellingen over lezingenhouders, bibliotheekklanten, boekverkopers, literaire jeugdzonden van Vestdijk en Marsman en de soms komische gevolgen van schrijversroem.
Peter van Straaten, die al in twee, door hem royaal verluchte boeken van Carmiggelt bewees hoe feilloos hij de sfeer van de auteur aanvoelt, heeft ook dit geschenk van cartoons en tekstillustraties voorzien. Het duo speelt lichte muziek, met – zo hier en daar – een wat donkere toets.*

Carmiggelt schrijft alsof hij naast je aan een tafeltje zit en je een verhaal vertelt. Niet moeilijk of experimenteel, maar helaas wel veel te snel weer vergeten. Van grote bekendheid tussen 1950 en 1980 is hij na zijn dood te snel verdwenen.
Dit boekje is een mooi voorbeeld van Carmiggelts werk. De briefwisseling met Reve is minder interessant om te lezen, maar de overige verhalen zijn leuk en nog steeds interessant.

*Bron: gebaseerd op de flaptekst van Mooi kado