Simon Vinkenoogs proza leest bij vlagen als poëzie. Zo ook zijn eerste roman, Zolang te water. Hieronder een prachtig fragment.
Wat wij terugvinden heeft geen naam geen vorm geen inhoud. Er zijn geen tegenstellingen meer noch in elkaar overvloeiende kleuren.
Portretten zijn in hun lijsten opgelost, schilderijen verbleekten en landschappen waren fata morganaas.
Deuren vallen uit zichzelf dicht, het ene grote hart houdt op te kloppen, de wind is gaan liggen en de duisternis is niet meer te achterhalen.
Voorwerploos draait de aarde verder en vervolgt haar voorgeschreven loop.
Er is niets meer te zeggen, in geen enkele taal.
Geen gebaar meer dat voor zichzelf spreekt, geen blik boekdelen verstandhouding knipoog of stilzwijgende overeenkomst.
Weg en weg als levenloze nee dode nee onbestaande misschien geuren die verwaaien in de koelte die de enige beweging is.
Elk woord te veel, elke stilte geladen, elk werk onvoleindigd en alles voor niets ja. Of voor niets.
Uit: Simon Vinkenoog, Zolang te water (p. 87)
Een dwaas zal wijze woorden altijd dom vinden.
In het onderstaande citaat meende ik mezelf wel te herkennen.
Er is weinig veranderd in onderwijsland in de laatste 100 jaar, zo laat Theo Thijssen zien in De gelukkige klas:
“D66 kleurt niet buiten de lijntjes, maar wil de lijntjes duurzaam verleggen. Wij zijn als dat kind dat een kleurplaat omdraait en zijn eigen tekening maakt. Buiten de lijntjes kleuren verandert de lijntjes niet.”
“Nu werd het stil in huis; het theewater alleen zong zijn eentonig lied, waarvan de gangklok de maat aangaf, bij tusschenpoozen kraakten de meubels. Het was een stilte, die geen schel kwam verstoren, geen gedempt straatrumoer onopgemerkt blijven deed, maar die tevens iets angstwekkends had, als ware zij de stilte der ziekenkamer waarin de benauwde ademhaling van den lijder ons zoo pijnlijk aandoet.”