Wim Pelgrim » Tag » jeugdboek

Tag archieven: jeugdboek

Carry Slee, Spijt!

Door | |
1 reactie

Spijt! Beoordeling: 1 ster

Jochem voelt zich niet erg gelukkig in de tweede klas. Hij is het mikpunt van getreiter. David doet er niet aan mee, maar hij durft er niks van te zeggen. De klassenleraar, die gymnastiek geeft, grijpt ook niet in., Hij heeft een hekel aan dikke Jochem. Jochem lijkt zich niets aan te trekken van de pesterijen, die elke dag erger worden. Als de klas weer eens dubbel ligt, lacht hij zelf mee.
Maar op een ochtend krijgen ze van de rector te horen dat Jochem na de klassenavond niet is thuisgekomen. David voelt zich schuldig. Waarom heeft hij zijn mond ook nooit opengedaan? Samen met een vriendin gaat hij Jochem zoeken om te zeggen dat het hem spijt.
Dan vinden ze Jochems tas in het meer. Misschien is het al te laat….*

Waar ik bij Kappen nog waardering kon opbrengen voor de manier waarop Slee voor haar doelgroep prachtige boeken schrijft, lukte me dat bij Spijt! helaas niet meer. Wat een saai boek! Ik heb het na 1/3e weggelegd en kan mezelf er niet toe zetten de rest van het boek ook te lezen. Het is (mede door de weinig verhullende flaptekst) een zeer voorspelbaar boek, de personages zitten zo vast in hun type dat hun gedrag, gesprekken en gedachtes na één pagina uit te tekenen zijn en het tempo ligt ontzettend laag. Daar komt nog bij dat ik geen probleemboekenlezer ben, nooit geweest ook, en ik weet ook wat mijn probleem is: ik ben geen meisje van 13. Dit soort boeken is erg gebonden aan leeftijd en geslacht en als jongen van boven de 25 pas ik duidelijk niet meer in de doelgroep.

Bron: flaptekst Spijt!

Roald Dahl, Sjakie en de chocoladefabriek

Door | |
Plaats een reactie

Sjakie en de chocoladefabriek Beoordeling: 5 sterren

Als Sjakie een Gouden Toegangskaart vindt in een reep chocola, gaat zijn diepste wens in vervulling: hij krijgt een rondleiding door de geheimzinnige chocoladefabriek van meneer Willie Wonka, de ongelofelijkste, geweldigste mees verbazingwekkende chocoladefabrikant ooit. En wie zou niet willen rondwandelen op de plek waar ze opstijglimonade met prik, hollekiezen-vullende-caramels, aardbeiensap-waterpistolen of aflikbaar behang voor kinderkamers maken? Maar in de fabriek schuilen ook grote gevaren.*

Na het zien van de verfilming van Charlie and the chocolate factory door Tim Burton had ik zin om het boek weer eens te lezen. Ik heb Sjakie en de chocoladefabriek gelezen toen ik een jaar of 8/9 was en wat mij het meest trof in het boek was het duistere karakter van Willie Wonka dat door Tim Burton sterk naar voren is gehaald en een psychologische lading kreeg. Toen ik jonger was, was deze duistere kant van Wonka me niet opgevallen en vond ik hem vooral een soort magische tovenaar. Nu bleek Willie Wonka een morbide plan te hebben gehad om de opvolging van zijn fabriek veilig te stellen.
Een belangrijk argument voor de kracht van dit boek, ook voor ouderen, is het feit dat ik op reis naar Berlijn met leerlingen van de 4e klas van het Canisius College een deel van dit boek in de bus heb voorgelezen en een groot deel van de groep ademloos heeft zitten luisteren. Een typische Roald Dahl en een vijfsterrenboek!

*Bron: Bol.com

Roald Dahl, Matilda

Door | |
Plaats een reactie

Matilda Beoordeling: 5 sterren

Matilda is briljant. Ze is een gevoelig meisje, dat geweldig goed kan leren. Maar haar vader en moeder behandelen haar als een onderkruipsel, niet als een dochter. Ze vinden haar maar een lastig persoontje, dat ze dulden totdat ze haar het huis uit kunnen jagen naar een ander deel van het land, of liever nog veel verder weg. Matilda kon praten als een volwassene toen ze anderhalf was, lezen met drie, en al vóór ze vijf jaar was, las ze boeken van wereldberoemde schrijvers als Dickens, Hemingway, Kipling en Steinbeck. En toch vinden haar ouders haar alleen maar een lastpost. Matilda besluit zich eens goed kwaad te maken. Ze bedenkt heel slimme straffen voor haar ouders. En als het hoofd van de school, de gruwelijke juffrouw Bulstronk, haar ook wil aanpakken, ontdekt Matilda dat ze iets kan wat niemand kan.*

Ik heb ooit een paar stukjes van de film Matilda gezien en op basis daarvan heb ik dit boek altijd vermeden. En hoewel de film me nog steeds helemaal niets lijkt, vond ik het boek briljant. Het is een typisch Dahlboek waarin een vervelende, strenge, lelijke vrouw het leven van een kind vergalt. Het verhaal grijpt uiteindelijk volledig in elkaar en voor een volwassen lezer is dat wat voorspelbaar, maar de manier waarop Dahl de gebeurtenissen beschrijft en de types die hij neerzet zijn zo mooi beschreven, dat je het boek in één ruk uitleest.

*Bron: Bol.com

Carry Slee, Kappen

Door | |
4 Reacties

Kappen! Beoordeling: 4 sterren

Sander is verliefd op Indra. Maar hij is niet de enige. René, de broer van Indra’s vriendin Heike, voelt hetzelfde voor haar. Wat is René kwaad als Indra toch voor Sander kiest! Nog geen week later wordt in de stad een jongen in elkaar geslagen. René beweert dat Sander erbij betrokken was. Sander ontkent, maar niemand uit de klas gelooft hem. Indra is de enige die voor Sander opkomt, en niet alleen omdat ze verliefd op hem is.*

Toen ik op de middelbare school zat, heb ik nooit een boek van Carry Slee gelezen. Ik ben nooit zo’n fan geweest van probleemboeken, maar sinds deze boeken via Jessie in onze gezamenlijke boekenkast staan, vond ik dat ik er een moest lezen. En ik kijk hier met gemengde gevoelens op terug. Carry Slee weet op voortreffelijke wijze in een puberbrein te gaan zitten en vanuit het perspectief van een 12- tot 14-jarige te schrijven. Het taalgebruik is echter niet erg spannend en de vaste structuur waarmee Slee werkt, maakt de manier waarop het boek verloopt zeer voorspelbaar. Bovendien blijkt (en dat zie ik ook bij leerlingen zo aan het einde van de tweede klas) dat je over dit soort boeken heen groeit. Voor de doelgroep is Slee een fantastische schrijfster, maar ik pak niet snel nog een boek van haar uit de kast.

*Bron: flaptekst Kappen

Guus Kuijer, Een hoofd vol macaroni

Door | |
Plaats een reactie

Dit artikel verschijnt in het kader van de Guus Kuijerweek op www.wimpelgrim.nl van 20 t/m 25 september Het grote boek van Madelief Beoordeling: 3 sterren

Madelief krijgt nieuwe vriendjes en daardoor ook vijanden. Ze wordt zelfs zoiets als een spionne. Voor Tom en en zijn jongens en tegen de groep van Gekke Eddie. Want er is iets met die Tom. Of liever, er is iets met Madelief. Iedere keer als ze Tom ziet krijgt ze zo’n raar gevoel van binnen. En tot overmaat van ramp een rooie kop. Ze raakt ervan in de war, het lijkt wel of haar hoofd vol macaroni zit. Piep, die voor Gekke Eddie spioneert, overkomt iets heel naars. Daar worden de twee groepen zo gloeiend kwaad over, dat ze de strijdbijl begraven en stevige maatregelen nemen. Het is natuurlijk weer Madelief die daarbij door de politie wordt gesnapt. Als dat maar goed afloopt…* Na vier erg leuke boeken over Madelief viel dit boek me nogal tegen. Het verhaal is niet echt origineel en mist de diepgang van Krassen in het tafelblad en de herkenbaarheid van Op je kop in de prullenbak. Bovendien liggen de antwoorden op de open plekken, die ervoor moeten zorgen dat je verder wilt lezen, wel erg voor de hand, waardoor dit boek wat te eenvoudig is voor de ietsje oudere lezer (ongeveer 12) waarop dit boek mikt. Jammer… *Bron: Boekmeter.nl

Guus Kuijer, Krassen in het tafelblad

Door | |
2 Reacties

Dit artikel verschijnt in het kader van de Guus Kuijerweek op www.wimpelgrim.nl van 20 t/m 25 september

Het grote boek van Madelief Beoordeling: 5 sterren

Madelief heeft haar grootmoeder nauwelijks gekend, doordat haar moeder en haar grootmoeder niet van elkaar hielden. Maar nu komt grootvader logeren, en die praat veel over zijn vrouw. Madelief vraagt zich af waarom niemand haar oma lief vond. Ze praat veel met haar grootvader en lacht ook veel met hem. Langzamerhand komt Madelief te weten hoe het zo gelopen is met haar grootmoeder.*

Als het mogelijk was zes sterren te geven, zou ik dat doen. Krassen in het tafelblad is het beste boek van Guus Kuijer over Madelief en daarmee blijkt mijn herinnering aan dit boek volledig te kloppen. Het verhaal heeft de meeste diepgang, biedt de leukste inzichten en ‘doorkijkjes’ voor volwassenen en is, denk ik, het leerzaamste deel voor kinderen. Een topper die de vijf sterren meer dan waard is.

*Bron: Boekmeter.nl

Guus Kuijer, Op je kop in de prullenbak

Door | |
1 reactie

Dit artikel verschijnt in het kader van de Guus Kuijerweek op www.wimpelgrim.nl van 20 t/m 25 september

Het grote boek van Madelief Beoordeling: 5 sterren

Op de school van Madelief is een nieuwe meester gekomen. De kinderen vinden dat hij gek doet, ze noemen hem meester Cowboy. Hij doet ook gek: de inspecteur, een deftige meneer, vindt dat ook. Maar na een tijdje merken de kinderen dat het helemaal nog niet zo gek is, wat de meester doet.*

Na een ietsje minder tweede Madeliefboek (Grote mensen daar kan je beter soep van koken) is dit weer een juweeltje. Kuijer heeft zijn vorm teruggevonden door alle gebeurtenissen in een iets lossere structuur neer te zetten. Bovendien zijn de personages sympathieker en kan ik mij heerlijk identificeren met de schoolse situatie. Wat mij na drie boeken over Madelief vooral opvalt, is hoe Guus Kuijer situaties zo kan beschrijven dat de woorden eenvoudig genoeg zijn voor de jeugd, zonder afbreuk te doen aan de volledigheid van een situatie. Ook zaken die kinderen misschien niet snappen benoemt hij en een volwassen lezer kan die situaties al snel invoelen en aanvullen, waardoor ook voor hem een volwaardig verhaal ontstaat. Zeer verdiend: vijf sterren voor Op je kop in de prullenbak.

*Bron: MarktPlaza

Guus Kuijer, Grote mensen daar kan je beter soep van koken

Door | |
1 reactie

Dit artikel verschijnt in het kader van de Guus Kuijerweek op www.wimpelgrim.nl van 20 t/m 25 september

Het grote boek van Madelief Beoordeling: 4 sterren

Madelief is verhuisd en voelt zich nogal eenzaam. In haar nieuwe buurt wonen geen andere kinderen, behalve Robbie de Rover. Maar die houdt zich schuil in een leegstaand, dichtgetimmerd huis. Het is een jongen die liever niks met andere mensen te maken heeft. Maar na verloop van tijd sluit Madelief vriendschap met hem.*

Na het eerste boek van Madelief (Met de poppen gooien) heeft Guus Kuijer in dit boek geprobeerd meer één verhaal te schrijven. Toch merk je dat hij zoekende is geweest naar de vorm en de manier waarop de karakters samen moesten leven. Waar Jan Willem en Roos vooral vehikels waren om de gebeurtenissen vorm te geven, is Robbie een echt karakter, maar wel een karakter waar je lastig sympathie voor krijgt. Het is een goed boek, maar toch net even minder: vier sterren. Hopelijk is dit boek een mooie opstap naar Op je kop in de prullenbak.

Bron: nl.wikipedia.org

Guus Kuijer, Met de poppen gooien

Door | |
1 reactie

Dit artikel verschijnt in het kader van de Guus Kuijerweek op www.wimpelgrim.nl van 20 t/m 25 september

Het grote boek van Madelief Beoordeling: 5 sterren

Met de poppen gooien is het eerste kinderboek van Guus Kuijer, gepubliceerd in 1975. Het boek gaat over de hoofdpersoon, Madelief, die samen met Jan Willem en Roos in dezelfde straat woont: de kinderen spelen vaak samen op een braakliggend stukje grond in de buurt. In 40 korte verhalen beschrijft de auteur het leven van de kinderen aan de rand van de stad.*

Guus Kuijer verstaat zijn vak: hij schrijft verhalen die voor kinderen van 8 tot 10 jaar fantastisch zijn om te lezen. Ik heb de boeken van Madelief zelf ook regelmatig gelezen op die leeftijd en herinner me ze nog steeds. Maar ook voor de voor- of meelezende ouder (of jeugdboeken lezende weblogger) zijn de verhalen herkenbaar en is de stijl niet storend eenvoudig. Bovendien een boek dat bij herlezing

*Bron: nl.wikipedia.org

Roald Dahl, Boy

Door | |
Plaats een reactie

Boy Beoordeling: 3 sterren

Iedereen die van de boeken van Roald Dahl houdt, zal benieuwd zijn naar wat de schrijver beleefde toen hij zelf kind was. In Boy vertelt hij bijvoorbeeld over het grote muizenplan van 1924, toen hij met zijn vrienden wraak nam op Mrs. Pratchett, de walgelijke eigenares van de snoepwinkel. En over de kostschool en de leraar wiskunde, die een gruwelijke hekel had aan cijfers.
Roald Dahl: ‘Dit is geen autobiografie. Ik zou nooit mijn eigen geschiedenis schrijven. Toch zijn mij in mijn schooltijd en vlak erna een aantal dingen overkomen die ik nooit ben vergeten. Dingen die zo’n geweldige indruk op me hebben gemaakt, dat ik ze nooit uit mijn hoofd heb kunnen zetten. Ze staan stuk voor stuk in mijn geheugen gegrift. Alles is waar gebeurd.’*

Het is leuk te lezen hoe Roald Dahl is gevormd en je ziet in dit jeugdverhaal zeker een relatie met zijn werk. Ook is de stijl van Dahl onmiskenbaar. En toch is dit geen boek dat blijft hangen. Het verhaal bevat niet die creatieve sprankel die boeken als de GVR en De fantastische meneer vos wel hebben. Drie sterren, net zoveel als Heksen.

*Bron: Bol.com