Friends with benefits (regie: Will Gluck)

Friends with benefitsBeoordeling: 4 sterren

Bij het lezen van de omschrijving van de film en het zien van de filmposter, dacht ik ik in eerste instantie dat de makers vooral een goede reden hadden gezocht om Justin Timberlake en Mila Kunis naakt door het beeld te laten huppelen. Geen slecht idee overigens. Deze film is echter meer dan dat. Timberlake en Kunis zetten twee geloofwaardige karakters neer in dit originele verhaal (binnen het genre).

Nu valt mij wel op dat ik over meer romantische komedies heb geschreven dat het binnen het genre een origineel verhaal is. Waarom? Ik weet het niet. Misschien leg ik de lat bij dit genre lager dan bij andere films of de romantische komedies die ik zie zijn toevallig beter dan het gemiddelde binnen het genre. Geen idee. Ik heb me met Friends with benefits in ieder geval goed vermaakt.

Captain America: The first avenger (regie: Joe Johnston)

Captain America: First Avenger

Beoordeling: 1 ster

Soms komt er een film voorbij waarvan je eigenlijk vooraf al weet dat je het niets gaat vinden en in die verwachting bevestigd wordt. Ik ben al niet zo’n fan van de superheldenfilms, maar Captain America heeft mij altijd tegengestaan. Het eerste deel van de film zet een plezierig jaren ’40-sfeertje neer, maar dat wordt al snel neergehaald door totaal ongeloofwaardige science fictionachtige technieken en ontwikkelingen.

De Amerikaanse vaderlandsliefde straalt van de film af en het voorspelbare verhaal kan op geen enkel moment boeien. Ook is het jammer dat Hugo Weaving na een uitstapje als elf in The Lord of the Rings weer in eenzelfde rol kruipt als hij in The Matrix had. Een film om niet meer woorden aan vuil te maken: mij heeft de film niet geboeid.

Monty Python and the Holy Grail (regie: Terry Gilliam en Terry Jones)

Monty Python and the Holy GrailBeoordeling: 4 sterren

Er zijn van die films die je gezien moet hebben, die behoren tot de culturele bagage die ieder mens, geïnteresseerd in middeleeuwse literatuur, met zich mee hoort te dragen, uit dagen van voor je geboorte, maar onderdeel van het collectieve geheugen van generaties. Monty Python and the Holy Grail is er zo één: hij staat niet voor niets op plek 76 in de IMDB top 250. Nog nooit in mijn leven zag ik iets van Monty Python en toch heeft de groep een soort mystieke uitstraling. Toen ik deze film dus onlangs bij de Free Recordshop zag liggen, wilde ik hem direct hebben.

Het uitgangspunt van de films is eenvoudig en ontleend aan klassieke werken als Lancelot en het hert met de witte voet. Wat de film echter zo leuk maakt zijn het spel dat de komieken spelen met de literaire conventies van het genre van de queeste en allerlei intertekstuele verwijzingen. Bovendien maken de (door Monty Python bekend en klassiek geworden) doorbrekingen van het genre komedie en nog sterker zelfs: het opgaan in het verhaal van de film, deze film bijzonder.

Op geen enkel moment laten de makers van Monty Python and the Holy Grail je in de waan dat je via de film in een andere wereld bent beland. Dat is aan de ene kant ongemakkelijk en maakt het kijken uitdagend, aan de andere kant is dat juist de charme en kracht van Monty Python. Ik zou bijna zeggen dat Monty Python met film doet wat René Magritte op doek heeft gedaan: “Ceci n’est pas une pipe!”

Ceci n'est pas une pipe

Made of honour (regie: Paul Weiland)

Made of honourBeoordeling: 1 ster

In de kerstvakantie (ja, er zit wat vertraging in het kijken en plaatsen) is het blijkbaar het moment voor het kijken van romantische komedies. Na Friends with benefits en Rumor has it is dit de derde film in dit genre die ik in ruim een week zag. En het niveau neemt langzaam af, gedurende de week. Made of honour is voor vrouwen misschien wel leuk (McDreamy speelt de hoofdrol…) maar ik vond het echt helemaal niets!

Het verhaal is slap, voorspelbaar (zeker na het lezen van de dvd-hoes) en voldoet bijna helemaal aan de standaardopbouw die ook beschreven wordt in het tweedeklasboek van onze methode Nederlands Op nieuw niveau: beginsituatie –ontstaan van het probleem – verslechtering van de situatie – dieptepunt – verbetering – ontknoping. Vlak voor de ontknoping hebben de makers een extra verslechtering ingebouwd. Spannend joh! Je vraagt je toch af op zo’n moment of ze elkaar wel zullen krijgen (uhum).

Ik moet natuurlijk ook wel iets positiefs kunnen melden. De landschappen in Schotland zijn prachtig. En Patrick Dempsey kan acteren. Dat laatste is wat mij betreft een randvoorwaarde en voor een paar mooie landschappen zet je zo’n film ook niet aan, dan pak je wel een BBC-documentaire.

Volgens mij hebben de makers van deze film maar één doel voor ogen gehad: hoe kunnen we de droomman van iedere vrouw uit Grey’s Anatomy in zo’n rol manoeuvreren dat hij je beste vriendin lijkt en je typische vrouwendingen zou kunnen doen met hem. Om respectievelijk Joey en Chandler te citeren: “Suckfest!”, “Total chick-flick!”

Rumor has it (regie: Rob Reiner)

Beoordeling: 2 sterren

Drie dagen geleden besprak ik Friends with benefits en constateerde dat ik wel erg vaak posititief schreef over uitzonderingen die de regel bevestigen binnen dit genre. Gelukkig bevestigt Rumor has it de regel door eraan te voldoen. Belangrijkste vraag bij deze film werd gesteld door Jessie: “Hoe kun je met zo’n sterrencast toch een slechte film maken?” Want beide zaken zijn waar: het is een sterrencast met Kevin Costner, Shirley McLaine, Jennifer Aniston, Mena Suvari, Katy Bates en Mark Ruffalo.

En het is een slechte film: niet alleen voorspelbaar, al zit er uiteraard één duidelijke plotwending in, ook boeit het verhaal geen moment. Waar sommige niet zo goede films er toch voor kunnen zorgen dat je toch geboeid bent en per se wilt weten hoe het afloopt, of wilt dat het góéd afloopt; maakte me dat bij deze film niets uit. Bovendien weet je dat ze elkaar aan het einde zullen krijgen. Nee, Rumor has it is het niet voor mij. En toch twee sterren? Tja, ik heb de film afgekeken. Dat is ook wat waard.

Friends with benefits (regie: Will Gluck)

Friends with benefitsBeoordeling: 4 sterren

Bij het lezen van de omschrijving van de film en het zien van de filmposter, dacht ik ik in eerste instantie dat de makers vooral een goede reden hadden gezocht om Justin Timberlake en Mila Kunis naakt door het beeld te laten huppelen. Geen slecht idee overigens. Deze film is echter meer dan dat. Timberlake en Kunis zetten twee geloofwaardige karakters neer in dit originele verhaal (binnen het genre).

Nu valt mij wel op dat ik over meer romantische komedies heb geschreven dat het binnen het genre een origineel verhaal is. Waarom? Ik weet het niet. Misschien leg ik de lat bij dit genre lager dan bij andere films of de romantische komedies die ik zie zijn toevallig beter dan het gemiddelde binnen het genre. Geen idee. Ik heb me met Friends with benefits in ieder geval goed vermaakt.

Dark matter (regie: Shi-Zheng Chen)

Beoordeling: 4 sterren

Soms zie je een film die in eerste instantie niet al te boeiend lijkt te worden. Dat is bij Dark Matter ook het geval. De openingscènes en eerste minuten kunnen ervoor zorgen dat je al snel de afstandsbediening weer pakt en de dvd afzet. Toch boeit de hoofdpersoon en zijn situatie aan de universiteit je, dat je blijft kijken en langzaam word je in de wereld aan de universiteit in Salt Lake City gezogen. De kritiek op de universitaire wereld, zoals je die ook in Onder professoren kunt lezen is in deze film veel explicieter. Het feit dat deze gebaseerd zijn op een waargebeurde geschiedenis maken het verhaal des te indringender.

Zowel de hoofdrolspeler, Ye Liu, als enkele grote Amerikaanse acteurs als Meryl Streep en Aidan Quinn spelen prachtrollen en de spanning tussen maar ook ín de personages dringt via het scherm door tot in je kijker. En toch; tijdens de film keek ik íéts te vaak op mijn horloge om te zien hoe lang de film al bezig was om er vijf sterren voor te geven. Waar dat door gekomen is? Ik zou het niet kunnen zeggen. De film is wellicht na het kijken indringender dan tijdens het kijken. De aanloop wat lang, maar de sprong die gewaagd wordt, blijft je bij en daarom schrijf ik nu waarschijnlijk zo lyrisch over Dark Matter terwijl ik bij het kijken mijn reserves had. Vier sterren is dan een mooie conclusie.

Puss in boots (regie: Chris Miller)

Puss in Boots

Beoordeling: 3 sterren

Na het bekijken van de drie Shrek-films en ons enthousiasme (vooral over deel 2), waren we zeer benieuwd naar de spin-off van deze film: Puss in Boots. We hadden de trailer  al gezien en zijn half december vol verwachting naar de bioscoop gegaan.

Hoewel spin-offs over het algemeen geen succes zijn, waren de delen twee en drie van Shrek opvallend goed (deel 4 was helaas wat minder). Deze spin-off bevestigde echter de regel: spin-offs en vervolgen zijn doorgaans minder leuk dan het origineel.

Opnieuw hebben de makers diverse bekende sprookjesfiguren in de mixer gegooid en met de relaties tussen de personages een nieuw verhaal gesponnen. Dat verhaal is leuk, maar niet zo boeiend of interessant als gehoopt. Het verhaal van Puss in Boots kent diverse lagen, maar het karakter van met name Humpty Dumpty is niet interessant genoeg om te boeien. De diepere lagen zijn bovendien gekunsteld en worden te uitgebreid uitgelegd in de film. Ook is deze film een stuk minder grappig dan de Shrek-films.
De kwaliteit van de animaties is uiteraard op het niveau dat je van Dreamworks mag verwachten, maar het feit dat de film een 3D-film is voegt voor mij nog steeds niet zoveel toe. Al met al was het een gezellige avond bioscoop, maar was het meer een film om thuis op een dvd’tje te kijken dan er ruim 20 euro voor neer te tellen. Gelukkig hielp de bijdrage van de cultuurkaart…

Finding Nemo (regie: Andrew Stanton & Lee Unkrich)

Finding NemoBeoordeling: 5 sterren

Finding Nemo heeft om twee redenen vijf sterren. Ten eerste begon mijn relatie met Jessie Mensink met deze film en dat is natuurlijk goud. Maar daarnaast is Finding Nemo ook een erg goede film.

Zelfs na 8 jaar zijn de grafische kwaliteiten niet zo verouderd dat het je gaat storen, zoals bij Star Wars Episode 1 wel gebeurde op sommige momenten. Daarnaast is het verhaal goed geschreven en origineel, de personages zijn interessant en ontroeren en de manier van tekenen geeft de film een bijzondere uitstraling. Iedereen, jong en oud, zou moeten genieten van deze fantastische Pixar-film (en volgens mij is dat laatste een pleonasme).

 

 

The Changeling (regie: Clint Eastwood)

The ChangelingBeoordeling: 5 sterren

The Changeling is een prachtige film, die niet alleen het gevecht van een eenling tegen een grote macht (in dit geval de politie van Los Angeles) beschrijft, maar ook de basale menselijke emotionele relatie van een moeder en een zoon laat zien. Tijdens het kijken van de film heb je bijna instinctief een oordeel over de manier waarop Christine Collins met haar teruggevonden zoon omgaat. De briljant vertolkte rol van Sanford Clark roept bovendien ook de nodige emoties, maar ook morele gevoelens bij een kijker op.

Wat mij bij het bekijken van de film verder raakte, was de acteerkwaliteit van Angelina Jolie. Ik heb haar nooit zo hoog aangeslagen, omdat ik haar alleen kende uit de (trailer van) Tomb Raider en een gedeelte van de film Mr. and mrs. Smith die ik niet voor niets nooit helemaal heb gezien. Jolie is in mijn achting gestegen na deze film.

The Changeling is een film die je zeker moet gaan kijken. Niet alleen vanwege het briljante acteerwerk, de prachtige omgeving en beeldvoering, maar vooral vanwege het feit dat de film je raakt.