Caja Cazemier, De eerste keer

Beoordeling: 1 ster

Howel Caja Cazemier populair is onder jongeren, kon haar boek De eerste keer mij niet bekoren. Ik heb het boek zelfs bijna een paar keer weggelegd. Het grootste probleem is de grote hoeveelheid uitleg die Cazemier geeft (een manco waar meer moderne schrijvers mee kampen). Na een mooie zin, volgt een concretisering, omdat de schrijver bang is niet begrepen te worden. Daardoor wordt een boek twee keer zo dik, maar ook twee keer zo traag. Een voorbeeld:

“Bezorgd keek Lynn naar de lucht, die nog steeds grijs was. Ze wilde liever niet weer in de regen fietsen.”

Iedereen weet dat als je bezorgd naar een grijze lucht kijkt, je angst is dat het gaat regenen, zeker binnen de context van dit verhaal waarin de hoofdpersonen al eerder in de regen gefietst hebben. Dat hoef je mij niet uit te leggen en ook een lezer van rond de 13/14 niet. Die kijken tijdens het naar school fietsen vaak genoeg bezorgd naar boven.

Een ander probleem is de puberale manier van schrijven. Cazemier wil een broeiierige zomer beschrijven; de manier waarop de seksuele passages worden beschreven zijn echter puberaal enbijna lachwekkend. Je hebt eerder het idee de hormonale  fantasieën van een dertienjarige puber leest dan het werk van een gerenommeerd schrijfster van jeugdliteratuur.

Een laatste probleem met het boek is de ongeloofwaardigheid: het boek zit vol losse eindjes, verdwijnende personages, zoals Maartje en Lynn en onduidelijkheden waar je als lezer mee blijft zitten. Kortom: een boek dat op veel terreinen tekort schiet en een knieval is voor het publiek in plaats van een stap omhoog op de literaire ladder.

Johnny English reborn (regie: Oliver Parker)

Beoordeling: 1 ster

De eerste Johnny English was wel leuk, maar zoals zo vaak is het vervolg vooral gericht op kaartverkoop en minder op de kwaliteit. Na Mr. Bean en deel 1 zijn de grapjes wat voorspelbaar en ook de James-Bondreferenties hebben we na de eerdere film wel door. Beetje jammer allemaal en misschien niet zo onlogisch dat het daarna stil is geworden rondom Rowan Atkinson.

 

The great Gatsby (regie: Baz Luhrmann)

Beoordeling: 1 ster

The great gatsby (verfilming door Bas Luhrmann uit 2013) is een film die zijn ene ster in de beoordeling eigenlijk niet eens waard is. Nog voor ik goed en wel een half uur had uitgezeten, heb ik de film uitgezet. Ongeveer alles is storend aan deze film en daarin ben ik niet de enige. In diverse andere recensies ben ik al omschrijvingen tegengekomen als ADD-film, spektakel op zoek naar een ziel, kakafonie en je komt er niet in. Bovendien is het camerawerk vermoeiend om naar te kijken. Het verhaal of het acteerwerk? Ik zou je er niets over durven zeggen, omdat ik er niet eens op heb kunnen letten.

Sex tape (regie: Jake Kasdan)

Beoordeling: 1 ster

Van de makers van Bad Teacher. Ja, dat zal. Maar makers van goede dingen, kunnen ook erg slechte dingen maken. Wat een ontzettend slechte film is Sex tape. We hebben de film zelfs afgezet, omdat we bijna in slaap vielen. Alle grappen zitten al in de trailer, dus als je die gezien hebt, hou je alleen nog een reeks midlifecrisisdialogen over vol gemeenplaatsen. Zie hieronder de trailer, lach en ga verder met iets leuks.

Max Dendermonde, Kom eens om een keizer (boekenweekgeschenk 1968)

Beoordeling: 1 ster

De meeste boekenweekgeschenken zijn leuk, maar soms zitten er mindere gevallen tussen, zoals Kom eens om een keizer van Max Dendermonde. In het begin leek het boek me mooi: de taal is inspirerend, maar uiteindelijk blijkt het verhaal niet te boeien. Prachtig opgeschreven geneuzel van een oude, mislukte muzikant, blijft geneuzel helaas. Uiteindelijk heb ik het boek weggelegd na 1/3e deel.

A hard day’s night (regie: Richard Lester)

Beoordeling: 1 ster

A hard day’s night is een speelfilm gemaakt rondom The Beatles. Het uitgangspunt is dus niet het maken van de film, maar The Beatles. En dat is te merken. Je moet echt fan zijn om dit leuk te vinden. Er zit geen verhaal in, de film is saai en we hebben de film zelfs uitgezet. Tijd voor wat beters.

Hubert Lampo, De goden moeten hun getal hebben (boekenweekgeschenk 1969)

De goden moeten hun getal hebbenBeoordeling: 1 ster

Ik vond De komst van Joachim Stiller een geweldig boek, maar dit boekenweekgeschenk, daar kom ik niet doorheen. In het begin ben je nieuwsgierig naar dat wat de hoofdpersoon drijft, maar die interesse verlies je al vrij snel. Lampo weet je niet geboeid te houden.

De taal is prachtig, maar soms is Lampo’s wolligheid wel wat vermoeiend. Die bijzondere taal is echter te weinig om te maken dat ik dit boek wil uitlezen. Daarom maar 1 ster.

James Bond: Never say never again (regie: Irvin Kershner)

Never say never againBeoordeling: 1 ster

Never say never again, de apocriefe Bond, de échte laatste met Sean Connery, maar het is duidelijk geen echte Bond. Doordat er auteursrecht zit op bepaalde zaken uit de originele films is er erg veel anders: de traditionele opening door de pistoolloop bijvoorbeeld of bepaalde namen en rollen.

Maar als je dan een tegen-Bond wilt maken, maak dan alsjeblieft een goede film. Deze is nog slechter dan Quantum of Solace. Rondom Sean Connerey, die goed blijft spelen, staan allemaal slechte acteurs. Ook is de kwaliteit van opnames, locaties en techniek minder hoog dan bij vergelijkbare films uit die tijd.

Wel hebben de makers van Never say Never again de Bond-humor goed te pakken, maar ze neigen bij vlagen ook wel naar een soort parodie op het Bond-genre. Het is natuurlijk geen Austin Powers, maar maakt wel dat je je soms ergert aan de film. De grootste ergernis is echter de muziek: wat is die ver-schrik-ke-lijk slecht!

Een mislukt experiment dat (gelukkig) geen navolging gevonden heeft.