Chris van Abcoude, “Kruimeltje”

Kruimeltje Beoordeling: 3 sterren

In de decemberkou sjokt ’s avonds laat een kleine jongen met zijn handen in zijn zakken door de sneeuw. Het is Kruimeltje, die door vrouw Koster, de vrouw bij wie zijn moeder hem als baby heeft achtergelaten, weer de straat io is gestuurd. Hij mag pas terugkomen als hij wat geld heeft verdiend om zijn kost en inwoning te betalen. Dit is het begin van een reeks avonturen waarbij de zoektocht naar Kruimeltjes ouders de rode draad vormt.*

Het verhaal van Kruimeltje doet sterk denken aan het verhaal van Annie: twee kinderen die na een verleden in een weeshuis bij hun ouders terugkomen en herkend worden door middel van een medaillon. Dat maakt het verhaal van Kruimeltje niet echt bijzonder. Dat zou goed gemaakt kunnen worden door spanning of stijl, maar ook die ontbreken, vooral in de eerste helft van het boek.
Waar Charles Dickens als schrijver naast een mooi verhaal ook door zijn manier van vertellen en zijn uitgebalanceerde manier spanningsopbouw een meester is in dit soort boeken, heeft van Van Abcoude het talent om het tempo te verhogen op momenten die spannend zijn en het tempo te vertragen op momenten waar dat helemaal niet nodig is. De beschrijvingen van omgevingen en gebeurtenissen missen een hoop details en na het langzaam opbouwen van een probleem in Kruimeltjes leven, is het in een vloek en een zucht opgelost.
In het tweede deel van het boek verbetert dit. Het verhaal krijgt meer body en ondanks het happy end (het is een kinderboek per slot van rekening) dat je van verre al ziet aankomen, is dit deel aangenaam om te lezen. Gelukkig maar, want dat helpt Kruimeltje aan zijn derde ster.

*Bron: gebaseerd op Bol.com

Chris van Abcoude, “Pietje Bell gaat vliegen”

Pietje Bell gaat vliegen Beoordeling: 3 sterren

Meester Long neemt zijn klas mee op schoolreisje naar Schiphol. Hij hoopt dat het voor iedereen een leuke dag wordt en dat alles ordelijk zal verlopen. Hij weet alleen ook dat er in zijn klas één heel groot gevaar rondloopt….Pietje Bell! Om te voorkomen dat de jongen in ‘onschuld’ half Schiphol op stelten zet, neemt meester Long een halsband mee. Pietje begrijpt dat hij zich moet koesthouden en tijdens de busrit naar Schiphol gebeurt er dan ook niets. Eenmaal op Schiphol weet Pietje het toch weer zo voor elkaar te krijgen, dat hij ‘verdwaalt’. Meester Long moet hem op de meest bizarre plaatsen weer komen ophalen. Tijdens een tweede bezoek aan Schiphol, mag Pietje even naast de piloot gaan zitten. Het is maar goed dat de piloot de reputatie van Pietje niet kent.*

17 jaar nadat ik het boek Pietje Bell gaat vliegen voor mijn eerste communie kreeg (mei 1992) heb ik het boek gelezen en na het lezen van het boek Pietje Bell dat ik erg leuk vond, viel dit boek me een beetje tegen. De inmiddels bekende Pietje Bellingrediënten zitten erin, zoals het kattekwaad en de goedbedoelde hulp die op een grappige situatie uitloopt. Maar toch is het verhaal niet boeiend genoeg om die grapjes aan elkaar te rijgen. Het zal me benieuwen of Kruimeltje spannender wordt.

*Bron: Bol.com

John Irving, “De wereld volgens Garp”

De wereld volgens Garp Beoordeling: 3 sterren

De wereld volgens Garp is een roman waarin de vreemdste dingen gebeuren en de wonderlijkste personages de revue passeren. Schrijver Garp, zijn moeder die verpleegster, feministe en schrijfster is, zijn vrouw, zijn kinderen, allemaal draaien ze mee in het leven van Garp. Bovendien vinden we in het boek ook nog door Garp geschreven teksten.

Hoewel ik de eerste 250 pagina’s van Garp erg leuk vond, begin ik er nu een beetje moe van te worden. Het verhaal verliest aan kracht in het midden en ik leg het boek nu even weg om het over een tijd weer te pakken. Hopelijk kom ik er dan weer in, want Irving is een ontzettend begaafd schrijver. Ik ben zijn gedachtenwereld alleen even zat op dit moment.

“Oesters van Nam Kee” (regie: Pollo de Pimentel)

Oesters Van Nam Kee Beoordeling: 3 sterren

Oesters van Nam Kee gaat over de hartstochtelijke liefde tussen de 18-jarige Berry en de iets oudere nachtclubdanseres Thera. Berry besluit op een dag niet meer naar school te gaan en hangt wat rond met zijn licht criminele vrienden. Vanaf het moment dat hij Thera ziet lopen zal zijn leven nooit meer hetzelfde zijn. Ze zijn onafscheidelijk en bestijgen de toppen van geluk en genot. Hun grote droom is om samen op reis te gaan en alles achter te laten. Maar voordat het zo ver is, verdwijnt Thera. Berry is wanhopig en zoekt zijn heil bij zijn oude vrienden. Zij reiken hem de oplossing aan voor zijn wanhoop. Een oplossing met grote gevolgen.*

De film Oesters van Nam Kee vind ik in principe erg goed. Het suggestieve en de eigen invulling die daardoor nodig is door de kijker, maakt deze film vele malen beter dan veel (Nederlandse) films. Het verhaal kent spanning, vraagt om een actieve kijkhouding en laat je daardoor ook echt meeleven met de hofdpersonages. Maar waarom toch altijd zulke uitgebreide seksscènes en zo expliciet? Is dat iets typisch Nederlands: hoe explicieter hoe beter? Mijns inziens doet dit afbreuk aan de kwaliteit van het verhaal en de kwaliteit van de film. Ik ben zeer benieuwd naar het boek, maar de film blijft toch helaas in de kast staan.

*Bron: Bol.com

Rivka Galchen, “Atmosferische storingen” (voorpublicatie)

Beoordeling: 3 sterren

Bij het tijdschrift BOEK Magazine zat deze keer een voorpublicatie van de roman Atmosferische storingen van Rivka Galchen. Ondanks de onaantrekkelijke voorkant van het boek ben ik de eerste drie hoofdstukken in deze publicatie gaan lezen en ze maken me wel nieuwsgierig naar de rest. Al snel krijg je door dat de hoofdpersoon, een psychiater die denkt dat zijn vrouw door een dubbelgangster is vervangen, zelf niet helemaal fris is. Galchen schrijft zeer leesbaar, maar ik ben wel benieuwd of het verhaal wel spannend blijft in de ruim 225 pagina’s die nog gaan volgen. Drie sterren voorlopig.

Adriaan van Dis, “Palmwijn” (boekenweekgeschenk 1996)

 Beoordeling: 3 sterren

Na een leven vol omzwervingen belandt een oudere vrouw op een eiland voor de kust van Afrika. Niets bindt haar meer. Ze zoekt sensaties, staat voor alles open, maar haar hart blijft gesloten. Tot ze, in een dramatische confrontatie met het lot van de eilandbewoners, de intensiteit van het leven hervindt. Palmwijn is een novelle over betrokkenheid en over het onvermogen iets aan andermans misère te veranderen. In zijn beeldrijke en energieke stijl weet Adriaan van Dis als geen ander de zwakte en de kracht te schilderen van een mens, een eiland, een continent.*

Palmwijn is een leuke roman, maar ik vind hem kwalitatief toch minder dan ander werk van Van Dis dat ik heb gelezen. Het verhaal is in het begin niet zo heel erg boeiend, dat neemt gelukkig snel toe, maar het einde en het thema derdewereldhulp zijn wat erg voorspelbaar en dat is jammer.

*Bron: Bol.com

Roemer Visscher, “Sinnepoppen”

Beoordeling: 3 sterren

De emblemata van Roemer Visscher zijn leuke historische literaire objecten, die soms ook nu nog leuk zijn. De kwaliteit en mate van aansprekendheid is wisselend, maar doorgaans zitten deze emblemata goed in elkaar. Deze vorm wordt tegenwoordig nog gebruikt door onder andere de makers van Fokke en Sukke en het is erg leuk om te zien dat zij daarmee in een lange traditie staan.

Simon Carmiggelt en Peter van Straaten, “Mooi kado” (boekenweekgeschenk 1979)

Beoordeling: 3 sterren

In dit boekje over boeken vind men de op papier gevangen neerslag van Carmiggelts relaties met schrijvers. Een bloemlezing uit Carmiggelts nooit eerder gepubliceerde aandeel in de befaamde correspondentie met Gerard Reve, die de aandachte lezers van ‘De taal der Liefde’ naast Gerards daarin afgedrukte brieven leggen kan. Persoonlijke herinneringen aan A. Roland Holst. Het verslag van twee curieuze ontmoetingen met de hoogst begaafde schrijver Koos Speenhoff. Een navrant verhaal rond het laatste blaadje dat Herman Heijermans ooit schreef. Gegevens over Willem Elsschots schermutselingen met de Duitse censuur van Goebbels. En een reeks Kronkel-achtige kleine vertellingen over lezingenhouders, bibliotheekklanten, boekverkopers, literaire jeugdzonden van Vestdijk en Marsman en de soms komische gevolgen van schrijversroem.
Peter van Straaten, die al in twee, door hem royaal verluchte boeken van Carmiggelt bewees hoe feilloos hij de sfeer van de auteur aanvoelt, heeft ook dit geschenk van cartoons en tekstillustraties voorzien. Het duo speelt lichte muziek, met – zo hier en daar – een wat donkere toets.*

Carmiggelt schrijft alsof hij naast je aan een tafeltje zit en je een verhaal vertelt. Niet moeilijk of experimenteel, maar helaas wel veel te snel weer vergeten. Van grote bekendheid tussen 1950 en 1980 is hij na zijn dood te snel verdwenen.
Dit boekje is een mooi voorbeeld van Carmiggelts werk. De briefwisseling met Reve is minder interessant om te lezen, maar de overige verhalen zijn leuk en nog steeds interessant.

*Bron: gebaseerd op de flaptekst van Mooi kado

Ronald Giphart, “Phileine zegt sorry”

 Beoordeling: 3 sterren

In een waanzinnig contemplatief zet Phileine (‘brains, beauty, beast, best’) haar leven op een rij. Haar vriendinnen zijn haar vriendinnen niet meer, ze werkt heel hard terwijl ze gewoonlijk liever lui is, oprechte levensvreugde kan ze al maanden niet meer opbrengen en haar acterende vriend Max, het enige vrolijke toontje van haar levensorgeltje, geeft zich in New York over aan het feesten en drinken en bevredigen van vrouwen.
Ze besluit haar vriend onverwachts in Manhattan op te zoeken en wordt daar meegezogen in de wereld van een groep jonge toneelspelers die met een provocerende uitvoering van Romeo en Julliet de westerse seksuele moraal aan de kaak probeert te stellen. Cynisch, zwartgallig, opmerkelijk levenswijs en met bijtende humor, vertelt Phileine over de verwikkelingen die haar uiteindelijk dwingen tot een verbijsterende daad.*

Dit is het beste boek dat ik van Ronald Giphart heb gelezen tot nu toe, maar het boek voegt helaas niets toe aan de verfilming van het boek. Meestal is het boek ‘beter’ omdat het voor een lezer iets toevoegt aan het verhaal. Hier zijn boek en film echter hetzelfde (een leuk verhaaltje, maar niet echt hoogdravend), alleen krijg je er in het boek het gezwam, geneuzel en gezever van Ronald Giphart bij, waarmee hij volgens mij probeert te laten zien dat hij heel veel woorden kent. Nou, heel knap hoor Ronald.

Bron: Bol.com

Janwillem van de Wetering, “De verdachte Verheugt” (boekenweekgeschenk 1980)

Beoordeling: 3 sterren

Twee Amsterdamse politiemensen – voor kenners: Grijpstra en De Gier – rijden in hun autootje over de grachten, blij dat de dag erop zit. Maar als ze een oploopje zien en de weinig overzichtelijke situatie eens wat nader in ogenschouw nemen, krijgt hun beroepsmatige nieuwsgierigheid de overhand: het is werken geblazen.
Eerst lijkt het dat er gewoon iemand te water is geraakt, maar dan komen er feiten los: de verdwenen dame, het vermoorde hondje, de heimelijke liefde van een barmeisje, de verkoop van een uitgeverij – vreemde en bedenkelijke gebeurtenissen in het leven van verschillende betrokkenen; aanknopingspunten die ecther als drijfzand aan elkaar hangen…En er is geen lijk!
Totdat een wonderlijke samenloop van omstandigheden de kleurige ballon van verdenkingen en gissingen doorprikt en de werkelijkheid van de gebeurtenissen aan het doortastende tweetal openbaart…*

Dit boekenweekgeschenk is een aardig boek. De politiereeks Grijpstra en De Gier (tegenwoordig weer bekend door de tv-serie bij RTL) lijkt erg op Baantjer en andere reeksen in dit genre, maar vooral wat betreft taalgebruik is Van de Wetering vele malen beter dan Baantjer. Toch blijven het clichés en gemeenplaatsen en is het zo onorigineel als maar kan. Aardig voor op het strand of in het vliegtuig.

*Bron: flaptekst De verdachte Verheugt