Dan Brown, “De Da Vinci Code”

 Beoordeling: 4 sterren

De Da Vinci Code is een thriller die een fictieve zoektocht beschrijft naar de Heilige Graal. Onthuld wordt dat deze niet de avondmaalskelk is waarin het bloed van Jezus Christus onder het kruis is opgevangen. Hoogleraar religieuze symboliek Robert Langdon en cryptologe Sophie Neveu ontdekken daarentegen dat achter dit symbool een groot geheim van de christelijke kerk schuil gaat. Zij komen op het spoor van hun ontdekking als gevolg van de moord op conservator Jacques Saunière in het Louvre. Het raadsel dat zij daar aantreffen brengt hen bij de schildering van het Laatste Avondmaal van Leonardo da Vinci. Deze blijkt codes te bevatten die duiden op een geheim rond Maria Magdalena en Jezus, een mysterie waarvan de openbaring de kerk op haar grondvesten zou doen schudden. Daarom wordt op leven en dood gestreden tussen de kerkelijke organisatie Opus Dei en het geheime genootschap Priorij van Sion. Langdon, die ook nog door de politie achtervolgd wordt wegens de moord, en Neveu geraken met Opus Dei in een wedren om de onthulling of vernietiging van het eeuwenoude geheim.*

Het boek van Brown stond al lang (bijna twee jaar) in onze boekenkast, maar ik was er nog niet toe gekomen het te lezen. En of het aan de vertaling ligt, of dat het in het originele Engels ook zo is, weet ik niet, maar de taal in de proloog en het eerste hoofdstuk vond ik erg storend en deden mij het ergste vrezen. “Een boek dat zo populair is, dat zal wel tegenvallen”: wat een vooroordelen! De Da Vinci Code zit meesterlijk in elkaar en de mengeling van detective-elementen en kunsthistorische feiten maakt dat je het boek moet en zal uitlezen. Een aanrader voor iedereen!

*Bron: nl.wikipedia.org

Mabel van Oranje, “In vrijheid blijven geloven”

Beoordeling: 3 sterren

“Prinses Mabel schreef het pamflet “In vrijheid blijven geloven” waarin ze haar visie geeft op de open, vrije samenleving. Een visie die de Prinses ontwikkelde tijdens haar werk in Bosnië en bij het ‘Open Society Institute’ van George Soros.

Het pamflet is een bewerking van de H.M. van Randwijklezing die prinses Mabel op 5 mei 2006 hield in de Sint Jacobskerk te Vlissingen.

Persvrijheid, politieke vrijheid, vrijheid van geest en geloof in vrijheid. Vier elementen die aan de basis staan van die open samenleving. Hoe belangrijk de rol van politiek en media ook is, het zijn juist diezelfde instituten die de democratie kunnen bedreigen.*

Het pamflet van Mabel van Oranje is interessant, maar niet verschrikkelijk baanbrekend. Ze haalt voornamelijk Popper aan en ik herken veel van mijn visie op de werkelijkheid en hoe de samenleving eruit zou moeten zien in haar verhaal. Het is echter geen tekst die je aan het denken zet of je visie op bepaalde zaken radicaal kan beïnvloeden of veranderen.
Een positief aspect van dit pamflet is dat ik een keer een andere kant van Mabel zie dan ‘Mabel, de ex van Klaas Bruinsma’.

Een leuke tekst, maar niet erg bijzonder.

*Bron: www.novatv.nl

Ferdinand Bordewijk, “Tijding van ver”

Beoordeling: 2 sterren

Braam Bouwens heeft een goede cariere in de rechterlijke macht achter de rug. Hij is een man van hoog aanzien en reeds enkele jaren met pensioen. Zijn hele leven al is hij gefixeerd geweest op de dood. Hij bereid zich er al jaren op voor.
Op een dag vangt mevrouw Teta (een goede vriendin van hem waar hij dertig jaar geleden een relatie mee gehad heeft) een twaalf jarig meisje op, Hester. Zij is het dochtertje van mevrouw Cercleres, een weduwe van een dronkelap die in een achterbuurt woont. Hester is van huis weggelopen, uit paniek volgens haar moeder, nadat ze door de overbuurman bijna misbruikt is. Er volgt een strijd tussen mevrouw Teta en mevrouw Cercleres die voor de ikinderrechter wordt uitgevochten. Braam Bouwens adviseert hierin mevrouw Teta. De strijd wordt uiteindelijk verloren door zowel Teta als Cercleres en Hester wordt in een gesticht geplaatst.

Hoewel ik hierboven een korte samenvatting van het verhaal geef, heb ik dit verhaal in het geheel niet gelezen. De taal van Bordewijk is zo omslachtig, traag en lastig te verteren dat ik het boek (tegen mijn gewoonte in: ik moet van mezelf toch minimaal tot 1/3 komen) na amper 30 bladzijdes terzijde heb gelegd.

De lastige taal van Bordewijk is an sich niet het probleem: mooi zinnen en barokke formuleringen kunnen een verrijking zijn van een boek, maar voor mij moet er naast een mooie vorm ook een aangename en boeiende inhoud zijn; de vorm verwordt anders tot gebakken lucht en dat is helaas het geval bij Tijding van ver. Prachtig geschreven, maar met zo weinig inhoud dat het aanschouwen van de prachtige taalconstructies na 30 bladzijdes echt wel voldoende is geweest.

Herman Pieter de Boer, “De artiestenuitgang”

Beoordeling: 2 sterren

Wat een ontzettend nietszeggend boekje. Allerlei anekdotes en verhaaltjes met als centrale thema ‘het theater’, zonder enige diepgang en echt grappig zijn die anekdotes nu ook weer niet. Niet slecht geschreven, maar inhoudelijk is het niks. Lekker in de kast laten staan.

Hans Warren, “Dit is werkelijk voor jou geschreven”

Beoordeling: 4 sterren

Hans Warren is een getalenteerd dichter die in dit verzameld werk vele goede gedichten heeft staan. De gedichten raken mij echter niet. Het is vakmanschap van deze vrij traditionele dichter en de prijzen die Warren heeft ontvangen absoluut waardig, maar geen poëzie die ik voor haar schoonheid of mijn persoonlijke kunstbeleving uit de kast pak.

Vincent Bijlo, “De woordvoerder”

 Beoordeling: 3 sterren

De woordvoerder is een tragikomische verbeelding van wat er in Nederland is misgegaan tussen 11 september 2001 en 6 mei 2002. De stem is het waardevolste bezit van de blinde Otto Iking. Na het afbreken van zijn studie Nederlands had hij besloten auditie te doen voor een cabaretfestival. Dankzij een overdosis zenuwen en een dramatische val van het toneel wist hij als aankomend cabaretier onmiddelijk zijn naam te vestigen.
Nu, vele jaren later, is hij een gearriveerd cabaretier. Avond aan avond laat hij zijn stem bulderen en donderen en sneren. Op een avond wordt hij door de net aangetreden lijsttrekker van de Partij van het Volk zitting te nemen in zijn campagneteam. Een opeenstapeling van gebeurtenissen tijdens de bizarre campagne gaat vooraf aan de schokkende dood van de lijsttrekker.

De roman van de blinde cabaretier Vincent Bijlo heeft mij blij verrast. Waar ik – mede door het wat treurige uiterlijk van het boek en de grote hoeveelheid waarmee het in de ramsj bij De Slegte lag – bang was een prutsboekje aan te treffen, blijkt Bijlo een meester over de taal. Hij schrijft krachtig, maar niet overdreven of lomp. Het verhaal is vermakelijk en boeit je direct. De twee verhaallijnen komen mooi samen en gelukkig is de roman niet doorspekt met allerlei makkelijke grapjes over zijn blindheid.

Toch heb ik me ook gestoord aan één (toch niet onbelangrijk) element in De woordvoerder: de ontzettend opzichtige en flauwe woordspelingen die van de werkelijkheid fictie hebben gemaakt. Kort een paar voorbeelden:

– sataniseren = demoniseren
– de doctor = professor (Pim Fortuyn)
– Aad de Boer = Ad Melkert

Als je het over de werkelijkheid wilt hebben, noem het beestje dan bij de naam, of maak er echte fictie van, zonder dat de lijntjes met de werkelijkheid zichtbaar zijn. Wanneer er een linkse partij is die Partij van het Volk heet, duizend rozen bestelt voor de en de woorden “sterk” en “sociaal” bezigt, noem het dan gewoon de PvdA. Ik heb me er echt aan geërgerd en daarom wil ik er geen vier sterren voor geven. Erg jammer voor een verder prima kennismaking met Vincent Bijlo als romancier.

Abedelkader Benali, “De langverwachte”

 Beoordeling: 2 sterren

Abdelkader Benali’s roman De langverwachte vertelt het verhaal van een jonge Marokkaan, Mehdi, en zijn Nederlandse vriendin Diana. Het vertelt ook het verhaal van hun ouders en de culturen waar zij in opgroeiden, de migratie van Mehdi’s ouders naar Nederland en de pijn die daarmee gepaard ging. Daarnaast vertelt de roman het verhaal van nog tientallen andere bijzondere personages uit het multiculturele Rotterdam, zoals De Kaap, een geslepen Kaapverdiaan die zich tot de islam bekeerd heeft en honderd procent halal auto’s verkoopt aan zijn nieuwe geloofsgenoten. Of de te vroeg gestorven Boedoeft, de beste vriend van Mehdi, geniaal rapper en tragikomisch slachtoffer van een bij vlagen vileine verteller.

Twee keer ben ik nu in De Langverwachte begonnen en twee keer ben ik nu na een bladzijde of tien weer gestopt. Wat een ongelooflijk vervelend boek. Of het door de lange ondoordringbare zinnen komt of doordat het verhaal me totaal niet boeit of dat het wat anders is, ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat De Langverwachte binnen 24 uur nadat hij uit de kast kwam er al weer in staat; Librisprijs of niet.

Annie M.G. Schmidt, “Uit met juffrouw Knoops”

Beoordeling: 4 sterren

Voor Lot is het altijd een feest, met juffrouw Knoops naar de film. Maar deze keer is het wel een heel bijzondere ervaring: de vos van juffrouw Knoops gaat er tijdens de middagvoorstelling vandoor, recht de cinemascope in. Lot en juffrouw Knoops erachteraan natuurlijk.

Het verhaal van Lot en juffrouw Knoops is een fantasierijk verhaal en een echte Annie M.G. Schmidt. De tekeningen van Fiep Westendorp maken het geheel af. Een aanradertje!

René Appel, “Geweten”

 Beoordeling: 3 sterren

Geweten is een roman over een groepje jongeren dat vlak na de Tweede wereldoorlog fataal ontspoort in de voor hen deprimerende sfeer van wederopbouw en kleinburgerlijk optimisme. Bijna vijftig jaar later keert Peter van Galen, een van de leden van het groepje, terug naar de plaats waar het drama zich heeft afgespeeld, op zoek naar de waarheid over een duister verleden: wat is er precies gebeurd en waarom is het gebeurd? Stukje bij beetje ontdekt hij de schokkende realiteit van een jeugdgekte die op een verbijsterende manier uit de hand is gelopen.

Geweten is een spannend boek, zonder veel opsmuk of diepere bedoelingen. In hoofdstukken waarin heden en verleden elkaar afwisselen worden langzaam alle open plekken ingevuld en alle dwaalsporen en vermoedens opgelost.Een leuk en ontspannend boek, maar voor de wat geoefende lezer niet echt een uitdaging.

Adriaan van Dis, “Familieziek”

 Beoordeling: 4 sterren

Onder de dreiging van de Koude Oorlog wordt een jongen voor de toekomst klaargestoomd. Hij moet zich leren weren in een kwade wereld, en de bom tikt, ook in huis… De opvoeder – meneer Java – is een door de oorlog beschadigde man die zijn zoon steeds meer bij zijn waanwereld betrekt. De jongen is de stille getuige, die alles ziet en niets vergeet. De waanzin raast door het huis en zijn moeder en zusters vormen een sceptisch koor dat commentaar levert op de gebeurtenissen.

Adriaan van Dis heeft met Familiziek opnieuw een roman geschreven waarin Indië, een onverwerkt oorlogsverleden en een mannelijke hoofdpersoon die nakomer en buitenstaander is de hoofdingrediënten vormen voor het verhaal. Waar Indische Duinen voor mij een stuk inleving mist, een stuk meeleven met de hoofdpersoon, wordt zijn positie en leven in deze roman beklemmend duidelijk.

Deze zeer leesbare roman beschrijft vooral vanuit het perspectief van de jongen de afstand die er bestaat tussen de gezinsleden en vooral tussen de moeder en haar dochters uit haar eerste huwelijk en de nieuwe vader met zijn zoon. Die afstand wordt versterkt door het ontbreken van namen in het boek. Alleen de verhoudingen worden duidelijk (“eerstezus”, “de jongen”, “moeder”).

Het boek leest als een trein, laat je meeleven met de hoofdpersoon waarvan de problematische psyche steeds duidelijker wordt en kan (binnen Van Dis’ oeuvre) enkel als aanrader bestempeld worden!