Abedelkader Benali, “De langverwachte”

 Beoordeling: 2 sterren

Abdelkader Benali’s roman De langverwachte vertelt het verhaal van een jonge Marokkaan, Mehdi, en zijn Nederlandse vriendin Diana. Het vertelt ook het verhaal van hun ouders en de culturen waar zij in opgroeiden, de migratie van Mehdi’s ouders naar Nederland en de pijn die daarmee gepaard ging. Daarnaast vertelt de roman het verhaal van nog tientallen andere bijzondere personages uit het multiculturele Rotterdam, zoals De Kaap, een geslepen Kaapverdiaan die zich tot de islam bekeerd heeft en honderd procent halal auto’s verkoopt aan zijn nieuwe geloofsgenoten. Of de te vroeg gestorven Boedoeft, de beste vriend van Mehdi, geniaal rapper en tragikomisch slachtoffer van een bij vlagen vileine verteller.

Twee keer ben ik nu in De Langverwachte begonnen en twee keer ben ik nu na een bladzijde of tien weer gestopt. Wat een ongelooflijk vervelend boek. Of het door de lange ondoordringbare zinnen komt of doordat het verhaal me totaal niet boeit of dat het wat anders is, ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat De Langverwachte binnen 24 uur nadat hij uit de kast kwam er al weer in staat; Librisprijs of niet.

Annie M.G. Schmidt, “Uit met juffrouw Knoops”

Beoordeling: 4 sterren

Voor Lot is het altijd een feest, met juffrouw Knoops naar de film. Maar deze keer is het wel een heel bijzondere ervaring: de vos van juffrouw Knoops gaat er tijdens de middagvoorstelling vandoor, recht de cinemascope in. Lot en juffrouw Knoops erachteraan natuurlijk.

Het verhaal van Lot en juffrouw Knoops is een fantasierijk verhaal en een echte Annie M.G. Schmidt. De tekeningen van Fiep Westendorp maken het geheel af. Een aanradertje!

René Appel, “Geweten”

 Beoordeling: 3 sterren

Geweten is een roman over een groepje jongeren dat vlak na de Tweede wereldoorlog fataal ontspoort in de voor hen deprimerende sfeer van wederopbouw en kleinburgerlijk optimisme. Bijna vijftig jaar later keert Peter van Galen, een van de leden van het groepje, terug naar de plaats waar het drama zich heeft afgespeeld, op zoek naar de waarheid over een duister verleden: wat is er precies gebeurd en waarom is het gebeurd? Stukje bij beetje ontdekt hij de schokkende realiteit van een jeugdgekte die op een verbijsterende manier uit de hand is gelopen.

Geweten is een spannend boek, zonder veel opsmuk of diepere bedoelingen. In hoofdstukken waarin heden en verleden elkaar afwisselen worden langzaam alle open plekken ingevuld en alle dwaalsporen en vermoedens opgelost.Een leuk en ontspannend boek, maar voor de wat geoefende lezer niet echt een uitdaging.

Adriaan van Dis, “Familieziek”

 Beoordeling: 4 sterren

Onder de dreiging van de Koude Oorlog wordt een jongen voor de toekomst klaargestoomd. Hij moet zich leren weren in een kwade wereld, en de bom tikt, ook in huis… De opvoeder – meneer Java – is een door de oorlog beschadigde man die zijn zoon steeds meer bij zijn waanwereld betrekt. De jongen is de stille getuige, die alles ziet en niets vergeet. De waanzin raast door het huis en zijn moeder en zusters vormen een sceptisch koor dat commentaar levert op de gebeurtenissen.

Adriaan van Dis heeft met Familiziek opnieuw een roman geschreven waarin Indië, een onverwerkt oorlogsverleden en een mannelijke hoofdpersoon die nakomer en buitenstaander is de hoofdingrediënten vormen voor het verhaal. Waar Indische Duinen voor mij een stuk inleving mist, een stuk meeleven met de hoofdpersoon, wordt zijn positie en leven in deze roman beklemmend duidelijk.

Deze zeer leesbare roman beschrijft vooral vanuit het perspectief van de jongen de afstand die er bestaat tussen de gezinsleden en vooral tussen de moeder en haar dochters uit haar eerste huwelijk en de nieuwe vader met zijn zoon. Die afstand wordt versterkt door het ontbreken van namen in het boek. Alleen de verhoudingen worden duidelijk (“eerstezus”, “de jongen”, “moeder”).

Het boek leest als een trein, laat je meeleven met de hoofdpersoon waarvan de problematische psyche steeds duidelijker wordt en kan (binnen Van Dis’ oeuvre) enkel als aanrader bestempeld worden!

Antoine de Saint-Exupéry, “De Kleine Prins”

 Beoordeling: 5 sterren

De hoofdpersoon in dit van oorsprong Franse (kinder)boek woont op een kleine planeet met drie vulkaantjes, waarvan er twee werken (en de derde… nou ja, je weet nooit. ..) en een roos. Op een dag verlaat de prins de planeet, om te zien hoe de rest van het heelal eruit ziet, en hij bezoekt verschillende andere planeetjes.

Aangekomen op aarde ontmoet het prinsje na enkele omzwervingen de verteller en vraagt hem om een schaap te tekenen. Er volgen enkele gesprekken tot het prinsje in de woestijn een slang ontmoet, die hem bedreigt. De verteller jaagt de slang weg en neemt daar afscheid van het prinsje, maar het prinsje gaat nog niet weg. De volgende ochtend komt de verteller weer op die plek aan en ziet dat het prinsje weg is.

Het lieflijke verhaal van de kleine prins is een lust voor elke lezer. De fantasie waarmee dit sprookje is geschreven is voor zowel kinderen als volwassenen boeiend en zal voo renkele leuke (voor)leesuren zorgen. Een toppertje!

Remco Campert, “Het leven is vurrukkulluk”

 Beoordeling: 4 sterren

De debuutroman van Remco Campert vertelt het verhaal van twee vrienden, de pianist Mees en de dichter Boeli. Ze wandelen in het Vondelpark en komen daar het zestienjarige meisje Panda tegen. Ze zijn op slag verliefd, maar Mees is de meest doortastende en lokt haar in zijn bed. Intussen heeft Pana tweehonderd gulden gestolen van een grijsaard. Van het gestolen geld wordt een groot feest aangericht.
Diverse verhaallijnen starten als losse draadjes, maar worden uiteindleijk samengevlochten tot een mooi geheel.

Hoewel de roman wat gedateerd is wat betreft inhoud, is het verhaal ook ruim veertig jaar na de eerste verschijning zeer leesbaar. Het taalgebruik is zeer amusant met woorden als ‘vurrukkulluk’ (verrukelijk) en ‘nijslollie’ (in een ijslolly) en het hele verhaal leest als een trein. De diverse verhaallijnen maken dat je oplettend moet blijven, want grijpen soms onverwacht in elkaar.

Al met al een aanrader, zoals veel werk van Campert!

Judith Herzberg, “Doen en laten”

 Beoordeling: 3 sterren

Tja, goede vraag: doen of laten?

Optredens van Judith Herzberg op Onbederf’lijk Vers en Het Tuinfeest waren behoorlijk leuk, de bundel vind ik ietsje minder. Er staan leuke gedichten in, zoals Planetarium te Franeker of enkele van de gedichten over vliegen, maar over het algemeen doen de gedichten me niet zo veel.

Dat neemt niet weg dat Herzberg een goede dichteres is die zeker mensen zal doen uitroepen ‘Doen!’, maar dat ‘laten’ we dan maar aan die mensen…

Benjamin Kunkel, “Besluiteloos”

Beoordeling: 3 sterren

Ik kan maar moeilijk besluiten wat ik van deze roman van Benjamin Kunkel vind. Het is leuk, maar niet érg leuk. Het is goed geschreven, maar er kan ook nog het een en ander verbeterd worden. Het is vermakelijk, al kan ik me totaal niet inleven. Ik weet het niet.

Dwight Wilmerding is pas achtentwintig jaar oud, maar zit al midden in een midlife crisis. Op zich niet vreemd: hij woont met wat vage vrienden in een klein appartement en zijn baan als helpdesk-medewerker bij de farmaceutische gigant Pfizer is niet bepaald sfeerverhogend. Daarbovenop lijdt hij ook nog eens aan aboulie, chronische besluiteloosheid die zo ver gaat dat hij enkel een besluit kan nemen door erom te tossen. Aangemoedigd door een van zijn kamergenoten onderwerpt hij zich aan een farmaceutisch experiment dat hem van zijn besluiteloosheid moet genezen. Wanneer hij ‘pfired’ wordt door Pfizer en uitgenodigd door een middelbareschoolvriendinnetje om naar Ecuador te komen, reist hij abrupt af naar Zuid-Amerika. Probleem is alleen dat Dwight maar niet kan besluiten of de pillen die hij slikt werken of niet. Diep in de jungle van de Amazone wordt zijn romantische ontsnapping een hilarische reis, op zoek naar verantwoordelijkheid, kennis en liefde.

Kunkel is bejubeld om zijn roman en de de grappige stapjes die hij buiten het verhaal zet om zijn lezer laat zien dat het slechts een boek is, vond ik zeer vermakelijk. Een voorbeeld:

“Nu wil ik met uw goedvinden even een montagetrucje toepassen dat ze altijd in films gebruiken om de eerste twee dagen in het oerwoud samen te vatten en u, op de manier waarop ze dat in films doen, een indruk te geven van de opwinding en de emotionele bijna-eensgezindheid van de twee hoofdpersonen terwijl ze van locatie naar locatie dartelen, want toen we eenmaal goed en wel op weg waren (en Edwin samen tweehonderd dollar in contanten hadden betaald), stortte zij zich net als ik met volle overgave in deze onverwachte excursie.” (blz. 153) [1 zin!]

Wat mij stoorde in de roman is dat er op bepaalde punten, meestal aan het eind van één van de drie delen, geen spanningsboog meer is. Deze is afgelopen op zo’n 80 tot 90% van het deel, maar ja…dan moet je die laatste 10% tot 20% nog. Bovendien kon ik me totaal niet inleven in Dwight en had ik eerder de neiging hem wat peper in zijn hol te willen stoppen dan dat ik met hem meeleefde. Bovendien was al vrij snel duidelijk dat meneer aan de placebo’s zat. Kortom: het boek had wat mij betreft spannender, puntiger en korter gekund en dan had ik de hekel aan de hoofdpersoon kunnen waarderen.

Kunkel is een goede schrijver, hij schrijft mooie zinnen, maar zit nog absoluut niet aan de toppen van zijn kunnen.

Koos van Weringh, “D66 of Een boerenpartij voor keurige mensen”

 Beoordeling: 4 sterren

In D66 of Een boerenpartij voor keurige mensen heeft cartoonkenner Koost van Weringh 66 spotprenten verzameld met D66 als onderwerp. Een leuk hebbeding voor iedere sociaal-liberale democraat.

Er valt echter wel wat af te dingen op de gronden van Van Weringh om deze bundel samen te stellen. De inleiding doet toch zeer sterk vermoeden dat de peilingen van midden 2006, anti-D66-gevoelens en leedvermaak de belangrijkste drijfveren zijn geweest en niet een neutrale verzamelaarsblik. Een kort citaat om dit te illustreren:

Een ontwikkeling van veertig jaar van luchtfietser tot kleuterleidster: dat belooft wat voor de volgende veertig jaar [dat is dan in elk geval positief, nog veertig jaar] De aansturing van de hergepositioneerde, vernieuwde en in de naaste en verre toekomst nog te vernieuwe koers van de herbezonnen en her- en omgeprofileerde balspeelsters/balspelers zal de politiek-geïnteresseerde toeschouwer langs de lijn nog menig vrolijk ogenblik bezorgen… Zonder ooit een doelpunt te zien…

Spotprenten zijn per definitie relativerend bedoeld, dat zal zelfs ik niet ontkennen, maar om deze nou in stelling te brengen om een groep die jij geen warm hart toedraagt mee te beschieten is wel heel gemakkelijk. Over de PvdA (Van Weringhs partij) zou zo’n bundel ook zeer gemakkelijk samen te stellen zijn. Een erg leuk hebbeding, zolang je de inleiding overslaat of met een kilo zout verorbert.