‘Waarom moet iedereen stil zijn in een kerk?’ vroeg Franca fluisterend. ‘Is God ernstig ziek?’
‘Wat dacht je, hij hangt aan het kruis’, zei Gil.
Uit: Nelleke Noordervliet, “Snijpunt”, p. 255
‘Waarom moet iedereen stil zijn in een kerk?’ vroeg Franca fluisterend. ‘Is God ernstig ziek?’
‘Wat dacht je, hij hangt aan het kruis’, zei Gil.
Uit: Nelleke Noordervliet, “Snijpunt”, p. 255
“Het ziet er dus naar uit, dat in een ondeelbaar ogenblik een daad meer inzicht verschaft dan een langdurig denkproces.”
Uit: Harry Mulisch, “Het theater de brief en de waarheid”
uit nutteloze noodzaak
laten we eerlijk zijn
als beest zijn we totaal mislukt
ik zie mij daar nog staan
op een savanne zonder uitvlucht
in het volle licht der dieren
een mond vol tanden
heel modern, heel gênant
vandaag
regerend met draadloze hand
in een land gebouwd onder water
met mensenrechten, koffieapparaten
en de natuur in mooie reservaten
voel ik nog steeds diezelfde angst
niets is veranderd
weids en eindeloos gaapt de savanne
welkom in mijn hoofd
het is een doos vol zwarte gaten
alles wat een mens verzint
zuigt zich erin: zeppelins, vakanties
zelfhaat, witte fosfor, dildo’s, anorexia
dubbelvla, dwangneuroses, shalali shalala
of de lol om een gemarteld paard
ook de dingen die niemand wil verzinnen
zitten erin: gewoon, voor de heb
ik draag een hoofd als een handicap
zwellend, kolkend, almaar zwellend
altijd vloed, nooit nog eb
geen vijand bleef er voor mij over
leeuw, griep, pest, slang
zelfs de dood slaapt aan een leiband
maar diep van binnen
in mijn grote grabbelton
daar vond ik er nog één
splinternieuw, zelfverzonnen
scharrelt een vijand
op de bodem van mijn vrije tijd
zinloos in de rondte
ik noem hem: Eeuwigheid
louter de gelegenheid
erover na te denken
volstond om hem te scheppen
gevangen zit ik als een rat
in mijn hobby, dag en nacht
en ik ben bang
ik was van plan een heldenstuk te schrijven
over het belang van kunst
haar grote nut
maar mijn blad zweeg indrukwekkend
en alle muzen weken
de waarheid is
zij heeft geen nut
kunst is maar een bijproduct
zij is niet nodig om te kunnen
eten, neuken, ademen
maar één ding kan ze
zij kan vechten waar ik vlucht
zij kan, met haar ene giftand
zij het voor een kort moment
mij redden van de eeuwigheid
en dit verlammend gat verlammen
bij een vijand zonder handvat
helpt alleen het nutteloze
dan helpt kerven in een bot
stieren schetsen in een grot
dan helpt de nachtwacht
en het zingen bij een dode
uit nutteloze noodzaak
schiep kunst de mens
en als ik verstijf op mijn savanne
van bedreigend vrije tijd
als ik mijzelf vervloek
om dit uitzicht zonder eind
als mijn kop breekt van het licht
dan huil ik niet, dan schreeuw ik niet
ik hang mijzelf niet op
maar pak een pen
en schrijf u dit gedicht
“Dood zal ik alleen voor de levenden zijn, niet voor mijzelf. Ik bedoel, ik kan niet dood zijn. Dood zijn altijd de anderen.”
Uit: Harry Mulisch, “Het theater de brief en de waarheid”
“Jongens hebben wensen en die worden nooit gehoord
Jongens zijn verliezers van het allerergste soort
Jongens zijn net meisjes maar dan zonder geluk
Jongens zijn verliezers, verliezers stuk voor stuk”
Uit: Lucky Fonz III, “Jongens” van het album Hoe je honing maakt
Ik ben en blijf fan van Ramsey Nasr. Ook nu weer schrijft hij een prachtig gedicht als dichter des vaderlands over ons nieuwe kabinet.
Mijn nieuwe vaderland
Wie neerlands bloed in d’aders vloeit
van vreemde smetten vrij
wiens hart voor volk en orde gloeit
verhef uw zang als wij.
Vandaag zien wij weer één van zin
de vlaggen afgestoft.
Vandaag zet ik mijn feestlied in
voor vaderland en schoft.
Ik eer de leiders van mijn land.
Hun vlekkeloos parcours
leert mij wat macht vóór al verlangt:
’t geweten van een hoer.
Ik eer mijn leiders hemelhoog
en ’t hoogst zit een fascist
die u en mij zolang gedoogt –
zolang als hij beslist.
Beschermt gij, leiders, onze grond
waar vreemde adem gaat
gij die zo rein zijt, kerngezond
en zuiver op de graat.
Wij smeken om een harde hand
in aangewreven haat.
Behoud voor ‘t lieve vaderland
de blanke natiestaat.
Braakt uit, gij vrienden, vrij van zin
uw krop, uw kreet, uw gal.
Niets is taboe en niets te min
uw bagger minst van al.
Verneder dus wat u niet zint
sla stuk wat niet bevalt
laat zien hoe u dit land bemint
omhels het op zijn smalst.
Hoe klopt ons hart, hoe zwelt ons bloed
bij ‘t rijzen van dees’ toon.
Klonk ooit een zuiverder gemoed
een leger hart zo schoon?
Waar hoorde men die koekoekszang
voor volk en vaderland?
Dat was toen in het landsbelang
een heel volk werd verbrand.
Dood nu wat afwijkt van uw bloed
en van uw onderbuik.
Bewaar het niet, verdelg het goed
zodat dit land ontluikt.
Wie hier nog onze mildheid zoekt:
los op in brandend veen.
Waar elk verschil werd opgedoekt
zijn staat en burger één.
Wie neerlands bloed in d’aders vloeit
van vreemde smetten vrij
die fabel staat weer eens in bloei
in dwazen zoals wij.
Veel liever word ik door een volk
van hunnen aangerand
dan mee te gaan in deze kolk
van schoft en vaderland.
En in Pauw en Witteman vult Nasr dit gedicht op wonderschone wijze aan met een toelichting op het woord fascist.
Ik ben niet zo’n fan van Louis Couperus. Ik ben blijkbaar niet de enige:
“Eeuwenlang was iedere armoedzaaier bij geboorte ertoe veroordeeld om nooit literatuur te kunnen maken. Alleen burgerlijke types als Couperus schreven over hun verveling.”
Uit: BOEK, september 2010, p. 14
De kunst begint pas waar de waarheid ophoudt.
Bron: Belcampo, Bevroren vuurwerk, p. 117
De mens lijdt vaak het meest door ’t lijden dat hij vreest maar dat nooit op komt dagen.
Bron: Belcampo, Bevroren vuurwerk
Er bestaat discussie over de herkomst: http://www.onzetaal.nl/advies/menslijdt.php. In Belcampo’s werk wordt het aan een radiotoespraak van Colijn toegeschreven.
“Als het menselijk brein zo eenvoudig was, dat we het konden begrijpen, dan zouden we zo dom zijn, dat we het toch niet zouden begrijpen.”