Beoordeling: 
Mike Boddé schreef met een Pil een eerlijk boek over zijn depressie. Het boek is ondanks dat thema grappig en qua vormen heel divers: poëzie, proza, biografie, teksten van anderen, het is een rijk boek. Wel gebruikt Boddé de opsomming wel erg vaak als stijlfiguur. Soms gebeurt dat goed, maar vaak ook wel wat te veel en te lang. Het leest lekker, maar niet het bijzonderste boek ooit.
Beoordeling: 
Het concept van Geen gewoon Indisch meisje, de verscheurdheid van de hoofdpersoon weergeven door haar twee namen en twee persoonlijkheden te geven, is op zichzelf mooi en origineel. Maar het boek wordt door de wijze van formuleren en structureren veel te fragmentarisch.
Je weet nooit precies door wiens ogen je het verhaal beziet. En ook in de tijd en gebeurtenissen springt het verhaal van hot naar her. Bovendien is de schrijfstijl met veel korte zinnen vermoeiend om te lezen.
Ik ben ongeveer tot op een kwart gekomen, maar daarna kon ik het niet meer opbrengen. Het boek is niet superslecht, maar echt totaal niets voor mij.
Beoordeling: 
Het boek J.H. Schoolezing 2011 bevat meerdere teksten die allen gaan over het integratie- en migratiestandpunt van Frits Bolkenstein. Interessant om een keer te lezen, omdat ik deze visie en ontwikkeling alleen vanuit de tweede hand ken.
Wat mij opviel in de teksten is dat er duidelijk een bepaalde (conservatief-liberale) basis en een zeker wereldbeeld onder de visie van Bolkenstein ligt. Hij baseert zich daarbij op langlopende onderzoeken en diverse wetenschappelijke bronnen. Dat is totaal anders dan bij enkele van de populisten als Wilders en Baudet.
Doordat je het bij Bolkenstein ook over zijn uitgangspunten kunt hebben, kan ik ook vaststellen welke uitgangspunten ik totaal niet met hem deel. Ik kom dan ook op totaal andere visies uit rondom dit thema, maar met deze teksten is het wel inhoudelijker debatteren dan met holle frasen of simplistische oplossingen.
Maar de teksten lijken ook door de tijd ingehaald: de plek die mensen met een migratieachtergrond in onze samenleving innemen is totaal veranderd sinds de jaren ’90 en ’00: dat zie ik elke dag in mijn klassen op de Knip. De emancipatie en integratie is vele stappen verder.
Beoordeling:
De film Eurovision song contest: the story of Fire Saga laat zien dat een slechte film goed gemaakt kan zijn. Het verhaal is bagger, de grappen zijn flauw en het acteerwerk is slecht.
Maar de film is, ondanks dat alles, wel goed gemaakt: de muziek zit goed in elkaar, de cast, inclusief Pierce Brosnan, is briljant, locaties zijn mooi, sfeer is goed en je leeft stiekem best mee. Maar het verhaal is zo voorspelbaar en de grappen zo over the top, dat ik er toch niet veel meer dan twee sterren uit kan persen.
Beoordeling:
Bij elk boek van Annejet van der Zijl is het de vraag: is het een literair werk. Dat is ook bij het boekenweekgeschenk van 2020 het geval. Leon en Juliette vertelt het verhaal van een onmogelijke liefde in het zuiden van de VS in de 19e eeuw.
Bij dit verhaal en deze periode past het alwetende perspectief heel erg goed. De toon van een prettige geschiedenisdocente die je dit verhaal vertelt is fijn. Een leuk boek en een erg leuk boekenweekgeschenk.
Je kunt het hele magazine hier vinden: https://shertogenbosch.d66.nl/publicaties/jubileummagazine-50-jaar-d66-s-hertogenbosch/
Beoordeling:
Heel vaak is een tweede deel van een reeks niet zo’n sterke film en de derde wordt vaak nog minder. Maar bij Lion King 3: Hakuna Matata is dat minder het geval. Het is een aardig leuke film, waarbij het verhaal van de oorspronkelijke film door de ogen van Timon en Pumba wordt verteld. Met de nodige humor voegt deze film wel wat extra’s toe aan de oorspronkelijke film. Geen briljante film op zichzelf, maar een grappig concept voor een derde deel.
Beoordeling: 
Netflix heeft veel middelmatige films, maar soms hebben ze een briljante, geweldige film. En dat is The two popes. Het vertelt het verhaal van de ontmoeting tussen de twee pausen. Veel kleine signalen, mooie geprekken en briljante scènes, gebracht door twee gelauwerde acteurs. In één woord geweldig!
Beoordeling:
Ik heb in 2006 mijn masterscriptie geschreven over het boek Camera Obscura van Hildebrand. En uiteraard heb ik het boek toen gelezen, maar sindsdien niet meer. En het leek me nu een leuk moment om dat weer eens te doen. Met alle kennis en ervaring die ik sinds mijn afstuderen heb opgedaan eens dat boek herlezen.
En het viel me niet tegen: veel kende ik nog, wist ik nog of herkende ik. Wel ontdekte ik dat ik destijds de wat beperktere oudere samenstelling had gelezen en niet de uitgebreide variant. Die latere toevoegingen van Beets zijn ook niet allemaal even goed. Met name de portretten aan het einde zijn niet zijn beste werk. Maar het blijft (zeker in zijn tijd) een goed boek.
Omdat er dit jaar geen 4daagse is, toch maar wat 4daagsemuziek voor de sfeer 🙂