Over Wim Pelgrim

Vader van Noor en Daan | man van Jessie | docent Nederlands | skillspasport | eIDAS 2.0 | MIEExpert | podcast | D66 | 4daagse

Constantijn Huygens, “100 puntdichten”

Beoordeling: 2 sterren

De puntdichten van Huygens zijn erg leuk, maar de bundel valt nogal tegen. Er zit geen lijn in de selectie van de gedichten en de inleiding heeft weinig toegevoegde waarde. Wat nog het meest opvalt in de inleiding is de volgende zinsnede: “In elk normaal beschaafd land zouden dergelijke gedichtjes door iedereen gekend en geciteerd worden. De modale Nederlander kijkt liever tv en laat het erfgoed verkommeren”. En daarmee is de toon gezet. De dichtkunst van Huygens maakt zeer veel goed, maar deze twee sterren zijn vooral een signaal aan de samensteller Gerard van der Leeuw.

Mooie zinnenboek – Constantijn Huygens, “Wetten onnut”

Wetten onnut

De boose blyven boos, geen’ Keuren en geen’ Wetten
en konnen haer versetten:

De vrome en hoeven geen: indien mer dan op lett,
Waer toe dient Keur of Wett?

(8 februari 1669)

Nutteloze wetten
De slechten blijven slecht, geen bepaling of wet
konden hen vergoeden
De vromen hebben ze niet nodig: wanneer je er dan op let,
waartoe dienen bepalingen of wetten?

Balthazar Huydecoper, “Achilles”

Beoordeling: 4 sterren

Het treurspel Achilles beschrijft de periode in de oorlog tussen Troje en Griekenland wanneer Achilles heeft besloten niet langer deel te nemen aan de strijd, zijn vriend Patroclus bezwijkt op het slagveld en tot het moment waarop Achilles Hector heeft verslagen.

Dit in 1719 geschreven treurspel voldoet naadloos aan de traditie van het Frans-classicisme. Het beoordelen van dit stuk moet dan ook gebeuren met het oog daarop, want vooral de eenheid van tijd en plaats maken het stuk voor ons, de Joop-van-den-Ende-generatie, erg saai. Binnen de grenzen van het Frans-classicisme heeft Huydecoper een prachtig stuk geschreven dat zowel poëtisch als wat betreft taalgebruik als wat betreft de manier waarop hij de bron dramatisch heeft verwerkt goed in elkaar zit. De leesbaarheid naa bijna 300 jaar zorgt voor vier sterren in plaats van vijf.

Victor Hugo, “Les Misérables”

 Beoordeling:4 sterren

Het aangrijpende verhaal van de hoofdpersoon Jean Valjean begint met een gebeurtenis die hem zijn hele leven zal blijven achtervolgen: hij steelt een brood om zijn neefjes, die al dagen niets meer hebben gegeten, van de hongerdood te redden. Dit op zich onbeduidende incident komt hem echter op een zware gevangenisstraf te staan: hij wordt veroordeeld tot negentien jaar dwangarbeid…
Als hij na al die ellendige jaren vrijgelaten wordt, wil niemand meer iets met hem te maken hebben. Desondanks weet Valjean zich te ontwikkelen tot een gerespecteerd burger.
Zijn criminele verleden blijft hem echter achtervolgen in de persoon van zijn aartsrivaal inspecteur Javert, die verbeten op hem blijft jagen vanwege zijn al dan niet vermeende misstappen. Hierdoor kunnen Valjean en zijn aangenomen dochter Cosette geen rust vinden en bewegen zij zich als paria’s door een maatschappij die zich kenmerkt door onrust, oproer en sociale misstanden.*

Les misérables is een prachtige, typisch 19e-eeuwse roman. Het tragische verhaal van Jean Valjean en met name de historische tekening die een belangrijke rol speelt in het verhaal spreken mij erg aan. De enige passage die mij erg tegenviel was de opstand op de barricade, die overduidelijk de climax van het boek moet vormen, maar wat mij betreft het minste stuk was. Hugo laat je meeleven met de hoofdpersonages Valjean, Marius en Cosette en doorbreekt die fijne vertelling behoorlijk abrupt door een nogal rommelig georganiseerde opstand. Jammer, maar het boek blijft wel een aanrader, maar wel een aanrader met vier sterren!

*Bron: Bol.com

There’s probably no God. Now stop worrying and enjoy your life.

Na Groot-Brittanië, Spanje en Italië is Nederland bijna aan de beurt om bussen rond te zien rijden met atheïstische posters. En nog voor het zo ver is buitelen (met name) christenen en atheïsten al weer over elkaar om aan te tonen dat de ander ongelijk heeft en hem erg beledigt met wat die ander uitdraagt. En een atheïst zou toch beter moeten weten: als iets niet bestaat, negeer het dan in plaats van het te bestrijden (J.M.). Maar atheïsten vallen in dezelfde valkuilen als de grotere religies in de wereld en dat komt omdat zij twee kenmerkende eigenschappen delen.

De grote religieuze stromingen houden zich niet enkel met religie en spiritualiteit bezig, zowel het Jodendom, het Christendom als de Islam heeft een hele duidelijke politieke, machtsgeoriënteerde component. Deze historische vermenging van religie en macht is bijvoorbeeld zichtbaar in de rol de die paus en het Vaticaan in het verleden speelden waarbij het voeren van oorlogen en het uitbreiden van de pauselijke gronden niet meer dan normaal waren.

Een tweede eigenschap die aanwezig is in de grote wereldsgodsdiensten is de overtuiging van het bezitten van de waarheid, vastgelegd in Tenach, Bijbel, Koran of ander heilig document. Wanneer jij de waarheid bezit, heeft een ander automatisch ongelijk, een grijs gebied waarin gesprek ontstaat over het mogelijke gelijk is daardoor niet mogelijk en elkaar negeren of conflict zijn de enige andere grondhoudingen die mogelijk zijn. En er is zeker samenwerking tussen de verschillende groepen, maar aan het einde van de dag blijft het gelijk toch aan ieders eigen zijde.

Atheïsten ontkennen het bestaan van een god, maar zij zijn evenals geïnstitutionaliseerde gelovigen zo overtuigd van dat gelijk, dat er bij hen ook geen grijs gespreksgebied is. Het atheïsme is een geloof geworden dat op gelijke voet discussieert met de omringende geloven. Bovendien zijn atheïsten zich meer en meer aan het groeperen om de aanhangers van god te overtuigen van het geloof in een niet-god.

Ik ben heel bewust geen atheïst: ik ben niet anti-religie, ik ben zelfs zeer geïnteresseerd in religie en bestempel mezelf als een spiritueel persoon. Na een katholieke opvoeding ben ik nu al een jaar of zes ongebonden spiritueel en iets meer dan twee jaar ook op papier. Religie moet mijns inziens iets persoonlijks zijn. En ik heb in de loop van de jaren mijn ideeën over wat er meer is in deze wereld ontwikkeld en deze blijven zich ontwikkelen. Maar dat is míjn waarheid. Ik zal dus zeker geen bijdrage aan leveren aan de de buscampagne. Leven en laten leven, en Red mij niet!

“Memoirs of a gheisha” (regie:Rob Marshall)

5 sterren

Memoirs of a Geisha, winnaar van drie Oscars (beste cinematografie, beste kostuumontwerp en beste art direction) is het verhaal van één van de grootste geisha’s die ooit in Japan geleefd heeft, naar de wereldberoemde bestseller van Arthur Golden. In de jaren voor WOII wordt een 9-jarig meisje van haar familie gescheiden en verkocht aan een geishahuis in Kyoto. Hier is ze het mikpunt van de grillen van de populaire geisha Hatsumomo, maar zij weet zich te verzetten en groeit met hulp van Hatsumomo’s concurrente Mameha (Michelle Yeoh) uit tot de beroemdste geisha van Japan, Sayuri (Ziyi Zhang). De beeldschone Sayuri boeit alle machtige mannen, maar wordt achtervolgd door haar geheime liefde voor die ene man die buiten haar bereik ligt (Ken Watanabe).*

Meestal lees ik graag eerst het boek voor ik de film zie, maar bij Memoirs of a geisha heeft de film mij ontzettend nieuwsgierig gemaakt naar het boek en dan met name naar de taal van het boek. Het verhaal van de film was goed en de decors, de sfeer en de situering was prachtig, maar de teksten van de voice-over en sommige zinnen van de personages waren gewoonweg prachtig. Ook de manier waarop pijnlijke momenten uit de levens van de hoofdrolspelers worden weergegeven was prachtig en ik ben benieuwd op welke wijze deze in het boek zijn verwoord. Ik kan niet wachten. En wat de film betreft: gaan zien! Zeker de moeite waard.

*Bron: Bol.com

“Wij Alexander” (regie: Rimko Haanstra)

Beoordeling: 5 sterren

Wij Alexander (naar een boek van Tomas Ross) is gebaseerd op het verhaal van de derde zoon van koning Willem III en Sophie van Württemberg. Volgens de geschiedenisboeken had deze Alexander maar een kort leven; van 1851 tot 1884. Groot is dan ook de verbazing van de psychiatriepromovendus Jan Giltay (Hugo Haenen) als hij in 1909 in een kliniek kennismaakt met een zekere Patiënt nummer 4 (Jacques Commandeur), die beweert dat hij prins Alexander is! Inderdaad weet de man opvallend veel van het leven aan het Hof….*

Op 8 november verscheen deze prachtige serie op dvd en toen ik hem onlangs in een winkel zag staan heb ik hem direct gekocht. In 1998 is deze serie op televisie uitgezonden en acht afleveringen lang zat ik wekelijks aan de tv gekluisterd. Niet alleen is het verhaal spannend en zijn de intriges briljant, ook de personages hebben een grote mate van geloofwaardigheid en je voelt direct met ze mee. Decors, sfeer, tijdsbeeld, alles aan deze serie is prachtig en iedereen, van orangist tot fervent republikein, zal genieten van Ross schrijverskwaliteiten gecombineerd met Haanstra’s regie en de acteerprestaties van Nederlands’ grootsten. Top!

*Bron: Bol.com