Dick Matena heeft de roman van Gerard Reve in stripvorm omgezet. De jongeman Frits van Egters voelt zich in het naoorlogse Amsterdam rond Kerstmis beklemd door zijn kleinburgerlijke omgeving en door zwartgallige gedachten.
Dick Matena heeft met zijn stripvorm een nieuwe dimensie toegevoegd aan De avonden en dat is een mooie dimensie. De tekenstijl van Matena past perfect bij de sfeer van de roman. Toch ben ik bang dat ik na De avonden de stijl van Matena wel gezien heb: de tekeningen die ik op internet kon vinden van Dwaallicht, Kaas en Kort Amerikaans doen erg denken aan wat ik in deze striproman heb gezien. De stijl kan dan ook een kunstje worden, maar ik laat me graag aangenaam verrassen.
De jongeman Frits van Egters voelt zich in het naoorlogse Amsterdam rond Kerstmis beklemd door zijn kleinburgerlijke omgeving en door zwartgallige gedachten.
De avonden is een klassieker, dus daar kun je geen slechte recensie over schrijven. Hoewel je best een negatieve recensie zou kunnen schrijven, gebeurt het weinig, zo zag ik in mijn eigen scriptie over de receptie van de Camera Obscura. Toch is dat niet de reden waarom ik De avonden vijf sterren geef.
De eerste keer dat ik dit boek las, in de eerste jaren van mijn studie, werd ik direct gegrepen door het verhaal over Frits van Egters. De beklemmende uitzichtloosheid die Frits om zich heen ziet, de autistisch aandoende omgang met zijn ouders en bekenden, het niets dat er is in zijn leven intrigeerde direct. Bovendien beschrijft Reve dit in een tegelijkertijd eenvoudig als mooi proza.
Wanneer je de tweede keer het boek gaat lezen, is het lezen lastiger. Je weet dat er niets zal gaan gebeuren en die ‘spanning’ van de eerste keer, maakt het willen doorlezen de tweede keer wat lastiger. Toch blijft het boek een grote aantrekkingskracht hebben en dat is een mooie constatering; mede dat maakt een boek tot Literatuur met een grote L.
Jake Sully is een gehandicapte oorlogsveteraan in de toekomst, die onvrijwillig met enkele anderen naar de planeet Pandora wordt gebracht om deze te koloniseren voor de mensheid op Aarde. Deze planeet wordt bewoond door de Na vi, een mens-achtig ras met hun eigen taal en cultuur. De Na vi doen er alles aan hun volk te beschermen tegen de mensen en Sully raakt betrokken bij hun vrijheidsstrijd, en wordt ook verliefd op één van hen.*
Zoals altijd bij imaginaire reisverhalen, toekomstverhalen en science fiction zegt het verhaal vaak meer over de tijd waarin het is geschreven, dan over de tijd waarin het speelt. Avatar is daarop geen uitzondering. De kolonisatie, zoektocht naar grondstoffen en strijd tussen het harde geld en de intrisieke waarde sluiten naadloos aan bij de strijd in Irak en de recente economische ontwikkelingen. De film heeft briljante graphics en is bovendien goed geacteerd. Ook is het verhaal goed geschreven, boeit de wereld op Pandora en weet de film je drie uur lang aan het scherm gekluisterd te houden.
Twee jonge mannen ontmoeten elkaar in de zomer van 1963 en komen tot een onverwachte band. Ze hoeden samen schapen op Brokeback Mountain. Als de klus er op zit gaan ze ieder hun weg en brengen langzamerhand orde in hun bestaan. Een hernieuwde kennismaking, jaren later, brengt alles aan het wankelen. De gevolgen van de diepe band, die nog steeds blijkt te bestaan, dreunen door. De kracht van de liefde wordt danig op de proef gesteld.*
Sinds het verschijnen van Brokeback mountain ben ik al benieuwd geweest naar deze film en onlangs hebben Jessie en ik de film bekeken. De film komt wat langzaam op gang, maar uiteindelijk is het liefdesverhaal tussen Ennis en Jack zowel prachtig als verdrietig. De liefde tussen deze twee personen komt bijna volledig los van geslacht of geaardheid: het gaat om twee verliefde mensen die elkaar niet samen kunnen zijn. In dat feit ligt de kracht van deze film. Het briljante acteerwerk van Heath Ledger (waarvan ik nu voor het eerst een film zag) en Jake Gyllenhaal is de belangrijkste oorzaak van die geslachtsonafhankelijkheid. Een ode aan de liefde die niet mocht zijn, een ode aan de liefde in het algemeen. Een aanrader!
Lokale televisieverslaggever Bruce Nolan vindt ondanks zijn populariteit en de liefde van zijn vriendin dat de wereld hem niet eerlijk behandelt. Na de ergste dag van zijn leven vaart Bruce uit tegen God omdat hij zijn leven verziekt heeft en het heelal niet goed bestuurt, waarop God reageert…en Bruce al zijn vermogens geeft om te zien of Bruce het beter kan!*
Ondanks dat ik deze film nu al een paar keer gezien heb, blijft hij erg leuk. De in principe ongeloofwaardige plot geeft een sterkomiek als Jim Carrey vele mogelijkheden om zijn talenten te tonen. In veel andere films (zoals de films waarin hij Ace Ventura speelt) is hij erg goed, maar is het verhaal niet zo goed. Hier komen een goed verhaal en een goed acteur samen en dat levert een goede film op. Bovendien heeft het verhaal de schrijvers ruimte gegeven om religieuze grappen te maken en de grenzen op te zoeken van het geloofwaardige, zonder dat ze over de grenzen van het respect of de geloofwaardigheid heen vallen.
Fransje Hermans, de verteller van het verhaal, is na een ongeluk invalide geraakt en heeft voorgoed zijn spraakvermogen verloren. Hij is de zelfbenoemde chroniqueur van het dorp Lomark. Zijn fascinatie voor de nieuweling Joe Speedboot is grenzeloos: Joe Speedboot, de jongen die zijn eigen naam gekozen heeft en op zijn vijftiende al bommenlegger, vliegtuigbouwer en bewegingsfilosoof is. Nauwgezet observeert Fransje hoe nog een nieuwkomer de natuurlijke orde van het dorp komt verstoren: Joe?s stiefvader Papa Afrika, een zachtaardige Nubiër met gazellenogen die een kleine scheepswerf begint op de oever van de Rijn. Dan verschijnt de geheimzinnige Picolien Jane, een beeldschone Zuid-Afrikaanse, aan wie Fransje zijn kronieken opdraagt en voor wie levenslange vriendschappen op het spel worden gezet. In haar komen alle verhalen samen, met noodlottige gevolgen.*
Joe Speedboot is een ontzettend goede roman, al is het niet de beste roman ooit geschreven in de Nederlandse literatuur zoals Kluun beweert (maar ja, dat zegt dus Kluun…). Wel verheug ik me na het lezen erg op het tweede boek van Wieringa: Centurion. Toen ik net begon met lezen, kreeg ik het idee dat het verhaal zich in een Belgisch dorp afspeelde, maar langzaamaan verschoof het verhaal zich toch naar Nederland, zoals de bedoeling was. Het boek is mooi gecompnoeerd: het heeft een goed verhaal, een mooie onderliggende symboliek, de structuur zit helder en goed in elkaar en het taalgebruik is fris, zonder overdreven modern te doen. Ook weet Wieringa op een genuanceerde manier verwijzingen naar de Bijbel (het messias-motief, maar ook andere) en mooie observaties van menselijk gedrag in het boek te verweven. Een prachtboek dat ik met plezier heb gelezen.
In de vakantie heb ik twee bundels van Tjitske Jansen meegenomen. Haar debuutbundel Het moest maar eens gaan sneeuwen besprak ik vorige week en vandaag bespreek ik haar nieuwste (2007) bundel Koerikoeloem. Haar stijl blijft gelijksoortig: eenvoudig taalgebruik die toch iets heel bijzonders uitdrukt, een lichte humor en toch het bieden van meer dan een grap. Daar komt bij dat Jansen in deze bundel elke strofe, elk gedicht begint met dezelfde zinsnede. Dat is een uitdaging, maar zij weet ervoor te zorgen dat haar bundel nergens aan kracht verliest. Ook ontstaan er door de samenstelling van de strofes allerlei relaties tussen de beschreven situaties. Het is een mooie bundel en ik ben definitief fan!
De zevenjarige Alice moet van haar vader elke dag tegen haar zin naar skiles. Op een mistige ochtend zondert zij zich af van haar skiklasje en besluit ze de afdaling alleen te maken, maar ze komt ten val en raakt voor de rest van haar leven verlamd aan een been. Mattia is de helft van een tweeling. Hij is hyperintelligent, zijn zusje Michela is zwakbegaafd.
Als de tweeling wordt uitgenodigd voor een verjaardagspartijtje schaamt Mattia zich bij voorbaat voor het gedrag van Michela en hij besluit om haar op een bank in het park achter te laten met de opdracht dat ze daar op hem moet wachten. Als hij terugkomt is zijn zusje verdwenen en zij wordt nooit meer gevonden. Op de middelbare school kruisen de levens van Alice en Mattia elkaar en er ontstaat een merkwaardige vriendschap. Ze voelen zich vanaf de dag van hun ontmoeting verbonden, maar merken al snel hoe moeilijk het is om wezenlijk contact met elkaar te krijgen.*
De perfectie van De eenzaamheid van de priemgetallen zit ‘m niet in een onderdeel van dit boek in het bijzonder, maar in de perfecte balans tussen verhaal, taal en opbouw. Bovendien zijn Mattia en Alice mensen waar je je direct in kunt inleven.
Daarbovenop komt ook nog het feit dat Giordano heel goed is in het niet opschrijven van bepaalde zaken, waardoor er juist veel meer op papier komt staan. Dat doet hij vooral bij situaties van plaatsvervangende schaamte. Hier stopt hij op het hoogtepunt, waardoor je niet weet wat de afloop is, maar juist daardoor een veel beter beeld krijgt van de situatie: alles blijft veel beter hangen. De eenzaamheid van de priemgetallen is alom geroemd en ik kan mij eenvoudig in dat rijtje juichende recensies aansluiten. Een prachtig boek dat iedereen gelezen zou moeten hebben.
De vader van de veertienjarige Arnold is NSB’er en Arnold is lid van de Jeugdstorm. Hij gelooft heilig in wat de partij propageert en ziet niet in waarom zijn klasgenoten, die een felle haat tegen de Duitsers koesteren, gelijk zouden hebben en hij niet. Maar dan ontdekt Arnold dat het meisje op wie hij verliefd is werk doet voor de ondergrondse. Moet Arnold haar verraden of moet hij zwijgen? Thuis kan hij er niet over praten en op school vertrouwen ze hem niet. Eenzaam zoekt Arnold zijn eigen weg.*
Hoewel de stijl van Hartman soms wat ouderwets oogt, blijft dit boek zelfs na meer dan 40 jaar een topboek. Het gekozen perspectief op de Tweede Wereldoorlog geeft een mooie inkijk in de problematiek van de jaren ’40. Daarnaast is de innerlijke strijd van Arnold symbolisch voor de strijd die jongeren voelen in hun puberteit: je ouders hebben niet meer altijd gelijk, maar wie wil ik zelf zijn? En hoe houd ik mij staande in de wereld?
Bovendien is er in dit boek veel tussen de regels door te lezen voor een volwassen lezer. Zaken die later in het boek tot uit uiting komen, zijn door een volwassen lezer al herkend. Dat is in dit boek niet storend, het is zelfs een pré. Een topper die iedereen zou moeten lezen en herlezen!
Percy Jackson ontdekt in dit verhaal dat hij de zoon is van Poseidon, een Griekse god. Samen met zijn vrienden Annabeth Chase en Grover gaat hij op queeste om de gestolen bliksemschicht van Zeus terug te vinden en naar Olympus te brengen, en dit allemaal vóór de zonnewende. Alleen op die manier kunnen ze een oorlog tussen de goden voorkomen.*
Sinds ik op het gymnasium zat, heb ik altijd veel interesse gehad in de klassieke mythologie. Zo kocht ik voor een deel van het geld, dat ik voor mijn eindexamen kreeg, het boek Van Achilles tot Zeus en volgde ik in mijn tweede studiejaar het vak Klassieke archeologie. Deze film sluit prachtig bij die interesse aan en is voor iedere klassiek geschoolde mens een must.
De klassieke mythen hebben in dit verhaal een mooi, modern jasje gekregen en het opsporen van de verwijzingen en hints naar de verhalen van de oude Grieken is een leuke opgave voor (oud-)gymnasiasten.
Toch is deze film ook voor niet-klassiekgeschoolden leuk om te kijken. Het fantasyverhaal, waar ik doorgaans geen fan van ben, kent genoeg spanning om voor een leuke filmavond te zorgen. De overeenkomsten met de laatste Harry Potterfilms in stijl en sfeer zijn overduidelijk, dus ook fans van die films zullen aan Percy Jackson & the Olympians: The lightning thief veel plezier beleven.
Beoordeling: 
Beoordeling: 
Beoordeling: