Beoordeling: 
Inside Out kende ik in eerste instantie uit het eindexamen van 2019 waar het in een vergelijking werd gebruikt. Pas afgelopen januari zag ik de film voor het eerst en hij is echt heel leuk. Het concept is origineel en de vormgeving is mooi. De antropomorfe emoties van hoofdpersoon Riley geven zowel de volwassen kijker als kinderen een leuk inkijkje in de menselijke emoties. De uitvoering is goed, hoewel de vormgeving wel wat bubblegummy blij is. Een leuke film.
Beoordeling: 
De boeken van Boudewijn Büch gaan vaak over dezelfde thema’s. Dat was bij De kleine blonde dood en Het geheim van Eberwein al zo. Maar ook zijn die boeken elke keer weer heel leesbaar en interessant. En dat geldt ook voor Geestgrond. Het gaat opnieuw om Büch en zijn plek in de wereld, maar doordat het niet te uitgebreid over vader en zoon gaat, kent dit boek ook weer net een andere invalshoek. Leuk, maar ook niet echt origineel.
Beoordeling:
Generation Friends is een boek dat al bijna twee jaar op mijn lijstje stond en dat ik afgelopen kerst eindelijk in bezit kreeg. Het is een gaaf boek dat de echte Friends-fan veel mooie details biedt over de aanloop, gebeurtenissen achter de schermen en periode na de serie. Mijn enige probleem met het boek zijn de hoofdstukken waarin Austerlitz hele afleveringen over verhaalbogen gaat navertellen. Die verhaallijn over de liefde tussen Rachel en Ross die kennen fans wel.
Beoordeling:
Het boek Voor altijd voor het laatst is het laatste boek dat Tjitske Jansen heeft uitgegeven. En net zoals bij haar vorige werk werd ik opnieuw getroffen door haar eigen prachtige stijl. Het boekje biedt mooie observaties uit het leven van de schrijfster die tegelijk poëzie en proza zijn. Maar ondanks de beperkte dikte van het werk, wordt het op een gegeven moment ook wel veel van hetzelfde. Geniet, maar lees met kleine teugen.
Beoordeling:
In 2020 waagt Robert Zemeckis een poging om het briljante boek van Roald Dahl, dat in 1990 al eens werd verfilmd, opnieuw te verfilmen. Daarbij maakt hij een aantal bijzondere keuzes.
Ten eerste verplaatst hij het verhaal naar ruraal Amerika met een aantal zwarte acteurs in de hoofdrollen. De grote vraag is waarom dat nodig was. Waarschijnlijk heeft het meer te maken met de huidige ontwikkelingen in Hollywood dan dat het voor het verhaal nou per se nodig was.
En wat een grote verandering is, is het voorkomen van de opperheks. Waar zij in het origineel met de nodig grime een heel eng uiterlijk kreeg, is de uitdossing van Anne Hathaway minimaal. Met wat computeranimaties worden haar mond en armen eng vormgegeven en op een bepaald manier is dat misschien nog enger dan het origineel. En toch mist daar iets.
De film is al met al cool gemaakt en het verhaal blijft briljant. En dat is bij veel van dit soort films de belangrijkste kracht, ondanks keuzes in vormgeving en casting.
Beoordeling:
The social dilemma was een film vol herkenning, veel wist ik al, maar om alles zo bij elkaar te zien; dat doet wel wat met je als kijker. Orlowski heeft in de film diverse interessante ervaringsdeskundigen aan het woord, die zorgen voor voldoende feitelijke informatie.
Maar het effect van die feiten komt met name door de manier waarop de documentaire is gefilmd en de visuele toevoegingen. Het beeld is heel indringend en de bijna speelfilmachtige manier van filmen zorgt dat je heel erg snel meegaat in wat er getoond wordt. Een aanrader voor iedereen, zeker iedereen die nog niet alles weet van sociale netwerken.
Beoordeling:
De boeken van Roald Dahl doen het goed bij ons thuis en ook ik heb Matilda 10 jaar geleden met veel plezier gelezen. De verfilming is leuk en grappig en is zelfs bijna 30 jaar na dato nog steeds goed gemaakt. De cartooneske manier van spelen en de cartooneske decors en kleding is niet helemaal mijn ding. Maar zelfs zonder ondertiteling weten Noor en Daan zich er erg goed mee te vermaken.
Beoordeling:
Als je een Campert uit de kast pakt, weet je dat je een fijn boek gaat lezen. Dat gold al voor Liefdes schijnbewegingen, voor het meer humoristische werk als De familie Kneupma en voor de prachtige roman Een liefde in Parijs.
Dat geldt nu ook voor Camperts roman Het satijnen hart. De schrijfstijl is snel en bedachtzaam tegelijk. Je wordt meegenomen in alle overwegingen van de hoofdpersoon, maar ondertussen gebeurt er ook genoeg. Je hebt sympathie voor de hoofdpersoon, maar hij werkt je ook op de zenuwen. De roman leest fijn, zet aan het denken, maar ik weet ook niet in hoeverre deze me gaat bijblijven.
Beoordeling:
1951, we zitten middenin de wederopbouw maar literair moet de revolutie nog starten. De Vijftigers moesten hun revolutionaire werk nog doen en in de romancultuur hebben we protesteerders als Campert, Wolkers en Cremer nog niet gehad. En De porselein tafel is zo’n typisch burgerlijk braaf boekje als je mag verwachten van een boekenweekgeschenk uit die tijd. Maar net als Insecten in plastic is ook De porselein tafel erg leesbaar, zelfs na bijna 70 jaar.
Het verhaal is gesitueerd in de negentiende eeuw en daar maak je me natuurlijk al snel blij mee. En hoewel de moraal er wel erg dik bovenop ligt, spreekt het verhaal me wel aan en leef je best mee met de hoofdpersoon. Er gebeurt niet veel, maar wel genoeg.
Beoordeling:
Het is grappig dat soms de critici negatief zijn over een film en een film ondertussen bij het publiek een succes blijkt te zijn. Als je op IMDB kijkt zie dat de critici niet verder komen dan een 5,1 (uit 10) en de kijkers juist vaak een 8, 9 of 10 geven. En ook wij hier in huis zijn enthousiast.
Sing is een leuke film vol met leuke herkenbare muziek. Het verhaal is misschien niet zo origineel en ook de personages komen over alsof ze al eerder in andere animatiefilms als Zootropolis of Rio hebben gespeeld. Maar het is leuk vermaak en het feit dat Noor en Daan de film opnieuw en opnieuw willen kijken, zegt mij genoeg. En ook ikzelf kijk graag een tweede keer.