Beoordeling:
Drs. P schreef diverse gedichten over allerlei soorten groenten en fruit. Voor iemand die van jongs af aan al geen groot fan is van de meeste soorten groente en fruit. De taalvirtuositeit spat van de bladzijdes, maar ook is de grap vrij snel duidelijk en is de lol van het lezen van deze bundel snel voorbij. Af en toe een gedicht uit deze bundel lezen is een feest, maar ook hier geldt ‘overdaad schaadt’.
Beoordeling:
Thomas François Burgers (1834-1881) is in de geschiedenis van Zuid-Afrika vooral bekend gebleven als president van Transvaal. Ook in de kerkgeschiedenis geniet hij een zekere bekendheid. Voordat hij president werd, was Burgers predikant in de Kaapkolonie een predikant die bij zijn gemeenteleden zoveel weerstand opriep dat hij door de Synode van de Nederduits Hervormde Kerk geschorst werd. Maar als auteur van verhalen over het leven in een Afrikaans dorp in het midden van de negentiende eeuw is Burgers zo goed als vergeten. Hoewel zijn verhalen geschreven zijn in de traditie van het in het negentiende-eeuwse Nederland zo populaire humoristisch-realistische proza, heeft hij de Nederlandse literatuurgeschiedenis, laat staan de liiteraire canon, nooit gehaald. Daarvoor was zijn werk te Afrikaans. Maar ook in de geschiedenis van de Afrikaanse letterkunde was hij niet welkom, want al was hij geboren en getogen Afrikaner, Burgers hoorde tot de generatie auteurs die als ze de pen ter hand namen geen Afrikaans maar Nederlands schreven.Als een in het Nederlands schrijvende Zuid-Afrikaan is Burgers tussen wal en schip geraakt een daardoor is zijn werk, om Lodewijk van Deyssel te citeren, ‘ergens in de onmetelijke steppe der vergetelheid’ terechtgekomen.*
Dorp in het onderveld is niet alleen een goed geschreven boek, het is ook een interessant boek. De verhalen die Burgers beschrijft geven een goed beeld van het leven in een klein Zuid-Afrikaans dorp in de negentiende eeuw. Burgers verhalen hebben kwaliteit, zowel stilistisch als qua structuur en opbouw. Wel moet je er even goed voor gaan zitten als je aan dit boek begint: zijn stijl en de afstand in tijd en cultuur vereisen nauwkeurige lezing, rust en concentratie.
*Flaptekst Dorp in het onderveld
Beoordeling:
Dimitri Verhulst presenteert u de geschiedenis van de mensheid in minder dan tweehonderd pagina’s, in een oerknal van taal. Vanaf het moment dat we uit het water kwamen gekropen en op twee benen gingen lopen tot en met de jaren dat we elkaar naar de andere wereld zijn gaan bombarderen. Evolutie als bildungsroman.*
Godverdomse dagen op een godverdomse bol is een boeiend boek: het is origineel en de taal van Dimitri Verhulst is erg bijzonder. Verhulst beheerst vele registers: van zeer plat tot verheven en hij vermengt kerkspreuken, spreekwoorden en kinderliedjes probleemloos, zonder dat het een zooitje wordt. Inhoudelijk wordt het concept van Verhulsts boek wel wat sleets en is de grap er wel af, maar de manier waarop hij de geschiedenis van de mens heeft samengebald in 186 pagina’s is bewonderenswaardig. Het feit dat hij de Libris literatuurprijs heeft gewonnen is dan ook niet opmerkelijk.
*Flaptekst Godverdomse dagen op een godverdomse bol
Beoordeling:
In de vorm van een eigentijdse hervertelling van het klassieke verhaal van H.G. Wells toont deze sci-fi-thriller de buitengewone strijd om de toekomst van de mensheid, gezien door de ogen van een Amerikaans gezin. Ray Ferrier (Cruise) probeert zijn gezin in veiligheid te brengen, terwijl hij een allesvernietigend buitenaards leger van dodelijke Tripods ontvlucht.*
De dvd van War of the Worlds lag al een hele tijd bij ons in de kast en telkens dacht ik “die gaat vast ontzettend tegenvallen”. Maar dat was helemaal niet het geval: War of the Worlds was een spannende film die mooi is gemaakt, wel typisch Amerikaans en de special effects waren soms wat over the top, maar hij boeide van begin tot eind. Ook de acteurs leverden een prima prestatie, met name Dakota Fanning viel op in zeer positieve zin. Het enige grote minpunt is het wat magere verhaal in de film.
*Gebaseerd op dvd-hoes War of the Worlds
Beoordeling:
God vindt dat de mensen er op aarde een rommel van maken. Hij wil dat de Stenen Tafelen met daarop de Tien Geboden terugkeren naar de Hemel. Zijn engelen moeten een mens ‘creëren’, die de Stenen Tafelen kan vinden, en die zijn leven opoffert om ze naar de hemel te brengen. De engelen plaatsen twee mannen en een vrouw bij elkaar: bolleboos Onno, vrouwenverslinder Max en de beeldschone, verlegen Ada. Uit deze gepassioneerde driehoeksrelatie wordt een bijzonder kind geboren: Quinten. Hij is de uitverkorene.*
Jaren geleden heb ik na het lezen van het boek deze film al een keer gezien. Toen vond ik het eerste gedeelte (‘het begin van het begin’ en ‘het einde van het begin’) beter dan het tweede gedeelte (‘het begin van het einde’ en ‘het einde van het einde’). Nu ik, zonder boek, de film nogmaals zie vind ik het tweede stuk als film juist sterker. De belangrijkste oorzaak is dat Jeroen Krabbé bij de het eerste gedeelte het boek nauwgezet volgt en in het tweede deel het tempo wat opvoert. Destijds vond ik dat de film beter was geworden als deze een half uurtje langer was geweest, nu denk ik dat het eerste gedeelte ook iets vlotter had gekund. Al met al is De ontdekking van de hemel een mooi voorbeeld van de dilemma’s die een verfilmer tegenkomt bij het verfilmen van een boek: in hoeverre moet ik het boek recht doen en in hoeverre kan ik een zelfstandig object maken. Wat je ook verkiest, feit blijft dat het tempo in deze film wat uit balans is.
De film is verder erg goed: het verhaal van Harry Mulisch is briljant, de sfeer, acteurs, muziek en cameratechniek is magnefiek: het is een meesterwerk waarin de kwaliteiten van twee genieën samenkomen. Een aanrader voor iedereen.
*Bron: Bol.com
Beoordeling:
Alice en Michael Green, een harstochtelijk echtpaar dat hard gewerkt heeft voor een goed leven voor henzelf en hun twee jonge dochters. Maar een duister geheim uit het verleden van Alice dreigt boven water te komen. Een geheim dat hen dreigt te vernietigen als geliefden, als gezin en als mensen.*
Hoewel Jessie en ik deze week concludeerden dat ik geen fan ben van probleemboeken (zoals Carry Slee, Kappen) en overeenkomstig daarmee ook niet van probleemfilms of -series, vond ik When a man loves a woman een zeer geslaagde film. De destructieve kracht van een alcoholverslaving wordt mooi verbeeld. De acteurs zijn van uitmuntende kwaliteit, niet alleen Meg Ryan (nog zonder Donald Duckmond) en Andy Garcia, maar ook Tina Majorino die de 7-jarige dochter speelt acteert briljant. Wel is voor mij op sommige momenten de film wat traag. Een bepaalde situatie wordt op die momenten te lang gerekt en bij mij ontstaat dan het gevoel: “ja, nou weet ik het wel”. Toch is deze film een aanrader voor iedereen die een mooie en goede film wil zien. En voor mensen die snel huilen: tissues bij de hand houden!
*Bron: dvd-hoes When a man loves a woman
Beoordeling:
De surrealistische / magisch-realistische schrijver Belcampo schreef in de eerste helft van de 20e eeuw diverse verhalen. In Bevroren vuurwerk is een selectie gemaakt uit zijn oeuvre.
Voor het samentstellen van opdrachten literatuurgeschiedenis voor het Canisius College moest ik mij in periodes gaan inlezen waar ik niet echt in thuis was. Het modernisme is zo’n periode. Bij mijn zoektocht naar teksten kwam ik Belcampo tegen. Deze surrealist kende ik niet. Tot mijn verbazing bleek ik een boek van hem in de kast te hebben staan. En na lezing ben ik helemaal weg van deze schrijver. Hoewel zijn stijl soms wat langdradig is en het tempo wat laag, blijft zijn manier om de wereld zoals we die kennen een vreemde draai te geven bijzonder. Mede door Belcampo ben ik echt fan geworden van het surrealisme/magisch-realisme, al heeft Magrit daar ook een sterke bijdrage aan geleverd.
Beoordeling:
Sander is verliefd op Indra. Maar hij is niet de enige. René, de broer van Indra’s vriendin Heike, voelt hetzelfde voor haar. Wat is René kwaad als Indra toch voor Sander kiest! Nog geen week later wordt in de stad een jongen in elkaar geslagen. René beweert dat Sander erbij betrokken was. Sander ontkent, maar niemand uit de klas gelooft hem. Indra is de enige die voor Sander opkomt, en niet alleen omdat ze verliefd op hem is.*
Toen ik op de middelbare school zat, heb ik nooit een boek van Carry Slee gelezen. Ik ben nooit zo’n fan geweest van probleemboeken, maar sinds deze boeken via Jessie in onze gezamenlijke boekenkast staan, vond ik dat ik er een moest lezen. En ik kijk hier met gemengde gevoelens op terug. Carry Slee weet op voortreffelijke wijze in een puberbrein te gaan zitten en vanuit het perspectief van een 12- tot 14-jarige te schrijven. Het taalgebruik is echter niet erg spannend en de vaste structuur waarmee Slee werkt, maakt de manier waarop het boek verloopt zeer voorspelbaar. Bovendien blijkt (en dat zie ik ook bij leerlingen zo aan het einde van de tweede klas) dat je over dit soort boeken heen groeit. Voor de doelgroep is Slee een fantastische schrijfster, maar ik pak niet snel nog een boek van haar uit de kast.
*Bron: flaptekst Kappen
Dit artikel verschijnt in het kader van de Guus Kuijerweek op www.wimpelgrim.nl van 20 t/m 25 september
Beoordeling:
De inmiddels tienjarige Madelief heeft nooit contact gehad met haar grootouders wanneer zij op een dag van haar moeder te horen krijgt dat haar oma is overleden. Tot Madeliefs verbazing is er behalve haar grootvader niemand op de begrafenis aanwezig en zijn noch haar moeder, noch haar grootvader echt bedroefd. Om haar grootvader wat afleiding te bezorgen, gaat Madelief bij hem logeren. Daar ontdekt ze in de verwilderde achtertuin een mysterieus huisje dat van haar grootmoeder is geweest. Ondanks het verbod van haar grootvader gaat ze toch op onderzoek uit en ontdekt ze allerlei spullen uit verre landen. Bovendien raakt ze gefascineerd door een mysterieuze tekening, die in het tafelblad van oma’s bureau gekrast staat. Madelief is vastbesloten uit te zoeken welk geheim haar oma met zich meedroeg.*
Na het boek Krassen in het tafelblad was ik uiteraard ook erg benieuwd naar de boekverfilming hiervan. Meestal roept iedereen “het boek was beter” en hoor je anderen roepen “je moet ze op hun eigen merites beoordelen”. En dat laatste kan in dit geval prima. De film is sterk gebaseerd op het boek, maar kent ook een aantal typisch filmische toevoegingen in het verhaal om het wat spannender te maken. Deze toevoegingen, zoals het mysterie rond het tuinhuisje dat is vergroot, zijn echter niet storend en werken prima in de film.
Een belangrijke kwaliteit van de film is de manier van filmen. Het verhaal en de sfeer zijn zo neergezet dat het gevoel binnen de familie van Madelief zeer goed wordt overgebracht op de kijker. Je voelt de moeilijke omgang tussen de opa en moeder van Madelief op de bank.
Wel is in de setting voor een dijkhuisje in de polder gekozen waar uiteraard een jongen in een blauwe overal rondloopt: een beetje stereotiep en dat had wat mij betreft niet gehoeven. Ook zijn de jongen in het blauw en de actrice die Madelief speelt soms niet zo goed als je zou willen…
De belangrijkste kwaliteit van de film is echter dat (Guus Kuijer indachtig) de moeilijke materie rond dood en verstoorde familieverhoudingen niet op een kinderlijke wijze wordt neergezet. Er wordt niet gebukt voor de 10-jarige, maar de 10-jarige wordt op gelijk niveau gebracht met de volwassenen. Een erg goede verfilming, een goede film die alles behalve een typische kinderfilm is.
*Bron: Flaptekst Madelief – Krassen in het tafelblad
Dit artikel verschijnt in het kader van de Guus Kuijerweek op www.wimpelgrim.nl van 20 t/m 25 september
Beoordeling:
Madelief is verhuisd en voelt zich nogal eenzaam. In haar nieuwe buurt wonen geen andere kinderen, behalve Robbie de Rover. Maar die houdt zich schuil in een leegstaand, dichtgetimmerd huis. Het is een jongen die liever niks met andere mensen te maken heeft. Maar na verloop van tijd sluit Madelief vriendschap met hem.*
Na het eerste boek van Madelief (Met de poppen gooien) heeft Guus Kuijer in dit boek geprobeerd meer één verhaal te schrijven. Toch merk je dat hij zoekende is geweest naar de vorm en de manier waarop de karakters samen moesten leven. Waar Jan Willem en Roos vooral vehikels waren om de gebeurtenissen vorm te geven, is Robbie een echt karakter, maar wel een karakter waar je lastig sympathie voor krijgt. Het is een goed boek, maar toch net even minder: vier sterren. Hopelijk is dit boek een mooie opstap naar Op je kop in de prullenbak.
Bron: nl.wikipedia.org