James Bond: Quantum of solace (regie: Marc Forster)

2 sterren

James Bond - Quantum of Solace Beoordeling: 2 sterren

Verraden door Vesper, de vrouw van wie hij hield, vecht 007 tegen de drang om zijn nieuwste opdracht tot een persoonlijke wraakactie te maken. Tijdens zijn zoektocht naar gerechtigheid ontmoet Bond de knappe Camille, die hem naar Dominic Greene leidt. Deze meedogenloze zakenman is een belangrijke kracht achter de mysterieuze Quantum organisatie. Verwikkeld in een web van verraad, bedrog en moord doet Bond er alles aan om Greene te pakken te krijgen.*

Waarom er geen nieuwe James Bondfilm komt na Quantum of solace lijkt mij duidelijk: James Bond is James Bond niet meer. De films die zich kenmerkten door een combinatie van actie, spannende verwikkelingen, humor en iets typisch Brits, zijn verworden tot doorsnee Hollywoodfilms waarin de actie de boventoon voert. Het verhaal is in deze film totaal niet te volgen, omdat er te weinig uitleg wordt gegeven over wat er gebeurt. Bovendien hangt de film te sterk vast aan Casino Royal en als je die niet hebt gezien, zijn diverse onderdelen van de film onbegrijpelijk. Voor een echte Bondfan missen bovendien de gadgets en Q, miss Moneypenny en een aantal vaste uitspraken. Ik ben bang dat dit het einde is van de Bondfilms…

*Bron: Bol.com

Ronald Giphart, Gala (boekenweekgeschenk 2003)

Gala Beoordeling: 2 sterren

Een jonge actrice heeft een onstuimige en geheime relatie met haar agent Panc. Als bij hem een ongeneeslijke ziekte wordt geconstateerd, begint de verwarring. Pancs vrouw en medewerkers organiseren kort na zijn overlijden een groots galafeest. De actrice (en vertelster van dit verhaal) gaat ernaartoe met haar trouwe vriend Fräser en wordt meegezogen in een maalstroom ontwikkelingen.*

Hoewel Gala niet zo’n verschrikkelijk slecht boek is, als ik me herinnerde, blijft het verhaal wel erg onorigineel (het doet erg denken aan Phileine zegt sorry). Daarnaast blijft het grootste probleem van Ronald Giphart voor mij dat hij zich helemaal richt op de vorm van een verhaal: ‘Voor een generatie die nooit iets heeft meegemaakt, is literatuur uitsluitend stijl, en zo hoort het ook, want alles is alleen maar stijl’. Tja…als die stijl je niet zo bevalt en er inhoudelijk ook al weinig gebeurt, dan houd je nogal weinig over. Zoals ik eerder al schreef, snap ik Gipharts werk vanuit literair-historisch oogpunt prima, maar waardering; nee, die zal hij van mij niet krijgen.

*Bron: Bol.com

Jan F. de Zanger, Een gat in mijn plusfour

Beoordeling: 2 sterren

Toen ik dit dichtbundeltje van mijn schoonmoeder cadeau kreeg, was ik helemaal blij: ik ben een groot fan van Jan de Zanger, al sinds de brugklas. Ik wist niet dat hij poëzie schreef en bovendien was dit een onbekend bundeltje. Vol enthousiasme stortte ik me in het boekje en (u raadt het waarschijnlijk al) het viel me behoorlijk tegen.

Inhoudelijk hebben de gedichten van Jan de Zanger heel erg weinig te bieden: de onderwerpen spreken me niet aan en onder dat wat op papier staat ligt weinig diepers verborgen. In dit soort dichtbundels kan de vorm van de gedichten, het taalgebruik of de woordkeus nog soelaas bieden, maar ook die spreken me totaal niet aan. Ik ben blij dat Jan de Zanger jeugdboeken is gaan schrijven, want die heb ik met bijzonder veel plezier gelezen. Zijn poëzie heeft mij nog niet overtuigd.

Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen deze man één ster te geven, daarom twee.

Betje Wolff en Aagje Deken, De historie van mejuffrouw Sara Burgerhart

De historie van mejuffrouw Sara Burgerhart Beoordeling: 2 sterren

Als Sara Burgerhart op haar zestiende wees wordt, komt ze in huis bij een tante. Deze tante is een bekrompen vrouw die zich heeft aangesloten bij de zogenaamde ‘fijnen’, een achttiende-eeuwse, streng protestantse stroming met een zware kijk op het leven. Dat past helemaal niet bij Sara, die jong en vrolijk is. Na een ruzie vlucht Sara het huis uit. Ze neemt haar intrek in een pension voor ‘welopgevoede dames’ en geniet vanaf dat moment volop van haar vrijheid. Zo leert ze de sympathieke, maar weinig spannende Hendrik Edeling kennen en de gevaarlijke rokkenjager R. Met hem maakt ze een paar afspraken. Uiteindelijk wordt R. ontmaskert en keert alles ten goede voor Sara en de andere personages.*

In de Prisma Pocketserie, waaruit ik dit boek las, is een selectie gemaakt uit de 175 brieven waaruit de roman Sara Burgerhart bestaat. En dan nog is de roman dodelijk saai. Er zit nauwelijks een verhaal in en de brieven staan vol zeer interessante, maar niet erg vermakelijke discussies over religie, maatschappelijke problemen en andere inzichten uit de verlichtingstijd. Als historisch object een boeiend boek, als literair object verouderd en niet lezenswaardig. Toch jammer, want ik herinner me het boek Cornelia Wildschut (Griffioenreeks) als een zeer lezenswaardige briefroman van de dames.

*Gebaseerd op: www.literatuurgeschiedenis.nl

The principal (regie: Christopher Cain)

Beoordeling: 2 sterren

Leraar Rick Latimer krijgt de baan van rector op een school met een erg slechte reputatie. Het accepteren van deze baan is dan ook niet helemaal vrijwillig. Hij neemt zich voor er het beste van te maken, maar wordt geconfronteerd met onhandelbare jongeren, wapens en drugs. Hij besluit echter niet zomaar alles te pikken en slaat keihard terug.*

Deze film behoort tot twee bekende types: het type DGAV (zoals Harry Bekkering dat noemt). De Goede Afloop Vertragen. Vanaf minuut 1 weet je precies wat er gaat gebeuren. Daarnaast behoort de film tot de typische jaren-’80-film waarin één iemand een dramatische achterbuurtsituatie weet te doorbreken met onorthodoxe maatregelen. De spanning in deze film is in één scène slechts goed en dat is wanneer drie ‘slechteriken’ achter Latimer aan zitten in een ruimte met douchehokjes. Binnen het genre een aardige film, maar ik lees dan liever een boek.

*Bron: Film1

Margriet de Moor, De verdronkene

Verdronkene Beoordeling: 2 sterren

Zaterdag 31 januari 1953: het historische begin van een wonderbaarlijk verhaal, de vooravond van de Watersnoodramp. Lidy neemt een kleine verplichting over van haar zuster Armanda en reist daarvoor naar Zierikzee. In een verbluffende samenloop van uitzonderlijke meteorologische omstandigheden zal Armanda het hele leven van Lidy overnemen.
Zo ontvouwen zich twee levens: een dat zich afspeelt in 36 uur, een ander dat 75 jaar beslaat*

Wat een saai boek. Gedurende vele pagina’s gebeurt en weinig tot niets. En een goede reden om verder te willen lezen geeft de schrijfster de lezer niet. Geen stip op de horizon, geen interessante personages waarover je meer móét weten, geen spanning in welke zin dan ook. Margriet de Moor is een goede schrijfster, maar niet voor mij!

*Bron: Flaptekst De verdronkene

The whole ten yards (regie: Howard Deutch)

Whole Ten Yards Beoordeling: 2 sterren

Ex-huurmoordenaar Jimmy “The Tulip” (Bruce Willis) heeft zijn eigen dood in scène gezet en leeft nu met zijn vrouw Jill (Amanda Peet) in een bungalow aan de Mexicaanse kust. Hun luie, gelukkige leventje wordt verstoord wanneer hun voormalige buurman, de nerveuze tandarts Oz (Matthew Perry), ineens op de stoep staat met slecht nieuws. Zijn vrouw Cynthia (Natasha Henstridge) is ontvoerd door de Hongaarse maffia. Jimmy en Jill schieten te hulp maar al gauw ontdekken ze dat er meer aan de hand is. Niets is wat het lijkt in dit dolkomische vervolg op de succesvolle komedie The Whole Nine Yards!*

The whole ten yards is een vervolg en eigenlijk weet je dan al genoeg bij dit type films: de eerste is altijd beter. En al heb ik The whole nine yards nooit gezien, aan alles merk je dat dit een opvolger is: het verhaal verwijst naar zaken die eerder zijn gebeurd, maar de manier waarop men voortbreit oogt gezocht. Sowieso is deze film wat over the top op sommige momenten en het verhaal te dun. Als je tijd en een euro of twee overhoudt, zou je deze uit een afprijsbak kunnen plukken voor een filmavondje met vrienden (je kunt namelijk lekker door de film heen kletsen, zonder belangrijke informatie te missen), maar zolang zo’n gelegenheid zich niet voordoet, is er genoeg ander moois.

*Bron: Bol.com

Astro Boy (regie: David Bowers)

Beoordeling:

De film speelt zich af in de futuristische stad Metro City, waar Astro Boy is ontworpen door een briljante wetenschapper, die de robot met superkrachten ontwierp na het overlijden van zijn zoon. Astro Boy is dan ook naar zijn gelijkenis ontworpen. Echter, omdat de robot niet kan voorkomen dat zijn geestelijk vader het verdriet van zijn overleden zoon vergeet, loopt Astro Boy weg. Na een gevaarlijke tocht zal hij toch moeten terugkeren om de wereld, die wordt aangevallen door ruimtewezens, te behoeden van de ondergang.*

Het verhaal van Astro Boy is voorspelbaar en niet echt spannend. Ook zijn de animaties ver beneden peil in vergelijking met de creaties van Dreamworks of Pixar. Deels is dat keuze: men heeft geprobeerd de Japanse Mangastijl te bewaren, maar die keuze is in mijn optiek een verkeerde: het maakt dat de film een ‘cheap’ voorkomen krijgt. Deels is dit ook een kwestie van gebrek aan kwaliteit en materiaal. Toch had een briljante kwaliteit het gebrek aan verhaal en inhoud niet weten te verbloemen. Omdat we, na een overlegmoment na zo’n 20 minuten, de film toch hebben uitgekeken 2 sterren.

*Bron: MovieMeter.nl

De kleine blonde dood (regie: Jean van de Velde)

Kleine Blonde Dood Beoordeling: 2 sterren

Valentijn is een jonge, veelbelovende schrijver met een heftig en wild leven. Als hij op een nacht in een telefooncel de liefde bedrijft met zijn vroegere schooljuf Mieke heeft dat verregaande gevolgen. Mieke, die een waanzinnige maar onbeantwoorde liefde voor Valentijn koestert, raakt zwanger en besluit het kind te houden. Als hij ontdekt dat de inmiddels verslonsde Mieke de kleine Mickey slaat, neemt Valentijn hem mee naar huis en moet opeens zijn leven aanpassen aan dat van zijn zoontje. Valentijn verzet zich hevig als Mieke het kind weer terug wil hebben en een rechtszaak aanspant. Het tragische einde van Micky vormt de climax van het verhaal.

De kleine blonde dood blijft een erg slechte boekverfilming: het verhaal over de jeugd van Valentijn (Boudewijn in het boek) wordt in een paar minuten afgedaan. Daardoor is het thema van het boek echt geweld aangedaan. Daarnaast zijn de acteurs niet briljant. De muziek is dan wel weer prima en Olivier Tuinier blijft een leuk jong. Toch maar het boek lezen!

The devil wears Prada (regie: David Frankel)

The Devil Wears Prada Beoordeling: 2 sterren

Als assistente van de gevreesde en veeleisende New Yorkse mode- redactrice Miranda Priestly heeft Andy Sachs een baan waar “een miljoen vrouwen een moord voor zouden doen”. Helaas blijkt deze baan als Miranda’s voetveeg voor Andy minder hemels dan gedacht.*

De eerste keer dat ik deze film zag (in de bioscoop, een jaar of twee/drie geleden) vond ik ‘m best grappig. Ook als niet-modefanaat zat er genoeg knipoog in om om de film te kunnen lachen en een vermakelijke anderhalf uur mee door te kunnen brengen. Het probleem is nu dat voor een niet Prada-adept de humor er na de eerste keer kijken wel vanaf is en dat ik bij de tweede keer (2010) me stierlijk heb verveeld. Een tweede sterretje voor het acteerwerk van Meryl Streep en de humor van de eerste keer kijken, maar zolang je niet zelf graag als fashionable door het leven wilt, laat deze dan maar staan.

*Bron: Flaptkest The devil wears Prada