Ronald Giphart, Nachtangst

Beoordeling: 4 sterren

Een gegeven paard mag je niet in de mond kijken, een gegeven boek ook niet. Zeker niet als Ronald Giphart daar eigenhandig in zet Voor Wim, de beste leraar Nederlands van heeeel Helmond!! Maar ik moet er toch wat over zeggen.

Ik ken Giphart vooral van zijn oudere werk, zoals Phileine zegt sorry, Ik ook van jou of Gala. Zijn nieuwere romans ken ik minder goed en ik ben hier zowel inhoudelijk als qua stijl meer van gecharmeerd. Nachtangst heeft een mooi uitgangspunt: een schrijver die door omstandigheden vast zit en vanuit die plek zijn levensverhaal begint te beschrijven in mails. En via allerlei anekdotes en omzwervingen komt de schrijver tot de kern van zijn angst.

Als lezer moet je wel meegaan in de wat ongeloofwaardige omstandigheden die maken dat hij achter zijn pc uitkomt en enkel kan mailen. Als je dat doet, is de zoektocht van PJ leuk om te volgen. Je gaat echt met hem meeleven. De ontknoping zie je enigszins aankomen, maar het boek is goed geschreven. Een aanrader, ook voor leerlingen.

Ronald Giphart, Gala (boekenweekgeschenk 2003)

Gala Beoordeling: 2 sterren

Een jonge actrice heeft een onstuimige en geheime relatie met haar agent Panc. Als bij hem een ongeneeslijke ziekte wordt geconstateerd, begint de verwarring. Pancs vrouw en medewerkers organiseren kort na zijn overlijden een groots galafeest. De actrice (en vertelster van dit verhaal) gaat ernaartoe met haar trouwe vriend Fräser en wordt meegezogen in een maalstroom ontwikkelingen.*

Hoewel Gala niet zo’n verschrikkelijk slecht boek is, als ik me herinnerde, blijft het verhaal wel erg onorigineel (het doet erg denken aan Phileine zegt sorry). Daarnaast blijft het grootste probleem van Ronald Giphart voor mij dat hij zich helemaal richt op de vorm van een verhaal: ‘Voor een generatie die nooit iets heeft meegemaakt, is literatuur uitsluitend stijl, en zo hoort het ook, want alles is alleen maar stijl’. Tja…als die stijl je niet zo bevalt en er inhoudelijk ook al weinig gebeurt, dan houd je nogal weinig over. Zoals ik eerder al schreef, snap ik Gipharts werk vanuit literair-historisch oogpunt prima, maar waardering; nee, die zal hij van mij niet krijgen.

*Bron: Bol.com

Ronald Giphart, “Phileine zegt sorry”

 Beoordeling: 3 sterren

In een waanzinnig contemplatief zet Phileine (‘brains, beauty, beast, best’) haar leven op een rij. Haar vriendinnen zijn haar vriendinnen niet meer, ze werkt heel hard terwijl ze gewoonlijk liever lui is, oprechte levensvreugde kan ze al maanden niet meer opbrengen en haar acterende vriend Max, het enige vrolijke toontje van haar levensorgeltje, geeft zich in New York over aan het feesten en drinken en bevredigen van vrouwen.
Ze besluit haar vriend onverwachts in Manhattan op te zoeken en wordt daar meegezogen in de wereld van een groep jonge toneelspelers die met een provocerende uitvoering van Romeo en Julliet de westerse seksuele moraal aan de kaak probeert te stellen. Cynisch, zwartgallig, opmerkelijk levenswijs en met bijtende humor, vertelt Phileine over de verwikkelingen die haar uiteindelijk dwingen tot een verbijsterende daad.*

Dit is het beste boek dat ik van Ronald Giphart heb gelezen tot nu toe, maar het boek voegt helaas niets toe aan de verfilming van het boek. Meestal is het boek ‘beter’ omdat het voor een lezer iets toevoegt aan het verhaal. Hier zijn boek en film echter hetzelfde (een leuk verhaaltje, maar niet echt hoogdravend), alleen krijg je er in het boek het gezwam, geneuzel en gezever van Ronald Giphart bij, waarmee hij volgens mij probeert te laten zien dat hij heel veel woorden kent. Nou, heel knap hoor Ronald.

Bron: Bol.com

Ronald Giphart, “Ik ook van jou”

Beoordeling: 2 sterren

Ik ook van jou is het verhaal van twee blakende jonge schrijvers die op stel en sprong naar de Dordogne zijn gereisd voor een, zoals Fräser het noemt, ‘grote queeste naar literatuur en seks’. Verweven in deze met onbevangenheid beschreven, vrolijke kanotocht is het aangrijpende verhaal over de fatale liefde van Ronald voor de mysterieuze Reza. Ik ook van jou is een boek over macht en onmacht, trouw en ontrouw, liefde en literatuur.*

Het is volbracht! Ik heb voor het eerst een boek van Ronald Giphart uit (afgezien van het boekenweekgeschenk, maar die is zo dun, die telt niet). Wat een beproeving. Het verhaal over Fräser en Ronald gaat opnieuw helemaal nergens over: de korte samenvatting hierboven is alles wat het is. De literair-filosofische beschouwingen in het boek, het verhaal en de achtergrondkennis uit de literatuurgeschiedenis van Brems die ik heb gelezen, hebben me wel meer inzicht in het werk van Giphart opgeleverd, maar een leuk boek vind ik het absoluut niet. Het is een soort Multatuli: niet te ‘vreten’, maar wel interessant als literairhistorisch object. Gelukkig schrijft Ronald wel beter dan zijn zus.

*Bron: Bol.com

“Phileine zegt sorry” (regie: Robert Jan Westdijk)

Beoordeling: 4 sterren

Van de verschillende boekverfilmingen die ik in het verleden heb gezien, is dit toch één van de minst vervelende. Boeken van Ronald Giphart zijn nou niet bepaald mijn favorieten, maar als film werkt het verhaal van de eigengereide Phileine en haar vriend, die verzwijgt dat hij naakt in een Romeo en Julietbewerking staat, prima.

De taal, vooral in de eerste paar scènes, komt direct uit het boek van Giphart en werkt me dan ook direct op de zenuwen. De manier van filmen, stapjes die Phileine uit het verhaal doet om commentaar te leveren op het gebeuren en het acteerwerk van Kim van Kooten en Michiel Huisman maakt alles goed. Een prima film om een avondje mee op de bank te zitten.