Wim Pelgrim » Tag » recensie

Tag archieven: recensie

Sarah’s key / Haar naam was Sarah (regie: Gilles Paquet-Brenner)

Door | | ,
Plaats een reactie

Beoordeling: 3 sterren

De tienjarige Sarah wordt in de nacht van 16 juli 1942 samen met haar ouders opgepakt en naar het Vélodrome d’Hiver in Parijs gebracht, waar duizenden joden worden verzameld voor deportatie. Niemand heeft echter gezien dat Sarah haar kleine broertje Michel in een kast opsloot, net voordat de politie het appartement binnendrong. Zestig jaar later krijgt Julia Jarmond, een Amerikaanse journaliste in Parijs, de opdracht een artikel te schrijven over deze razzia, een inktzwarte bladzijde in de Franse geschiedenis. Ze gaat op zoek in archieven, en via het dossier van Sarah ontdekt ze een goed verborgen geheim van haar eigen schoonfamilie.*

De dvd van een boekverfilming nodigt meestal uit tot het lezen van het boek (als je het boek niet al gelezen hebt natuurlijk). Zo niet deze film. Sarah’s key of Haar naam was Sarah of Elle s’appelait Sarah. De film is namelijk behoorlijk voorspelbaar en gaat van cliché naar cliché. Voorbeelden zijn de scheiding van gezinnen bij het kamp en de grote locomotief die eerst in beeld komt, waarna mensen in wagons worden geladen. Dergelijke beelden komen in elke Tweede Wereldoorlogfilm voorbij. De tweetaligheid is een mooi onderdeel van de film en het verhaal kent wel een enigszins originele verhaallijn, maar de zoektocht naar een verleden met alle wendingen van dien zijn ook niet nieuw. De film is best leuk en goed gemaakt, maar niet meer dan dat. Het boek hoef ik in elk geval niet meer te lezen.

*Bron: Bol.com

Joke van Leeuwen, Wuif de mussen uit

Door | |
Plaats een reactie

Beoordeling: 2 sterren

De gedichten in Wuif de mussen uit lijken doorkijkjes in het dagelijks leven. Maar schijn bedriegt, want bij Joke van Leeuwen bestaat doodgewone doordeweeksheid niet: een kinderspel is niet wat het lijkt, een contactadvertentie blijkt een raadsel en zelfs met het hiernamaals is gesjoemeld. Dus hink-stap-springen we door deze bundel van zinnen naar hun betekenis en terug. De prachtige beelden die Joke van Leeuwen erbij maakte, bieden houvast in deze eigenzinnige, onalledaagse wereld-in-woorden.*

Joke van Leeuwen kan volgens de flaptekst wel hink-stap-springen in deze bundel, maar mij raakt ze bij het van-de-hak-op-de-tak-springen al snel kwijt. Een paar mooie woorden bij elkaar, maakt niet direct een gedicht; je kunt namelijk ook niet teveel weglaten. Van Leeuwen heeft wel talent, maar Wuif de mussen uit heb ik snel weer in de kast gelegd.

*Bron: Joke van Leeuwen, Wuif de mussen uit

Michiel de Swaen, De gekroonde laars

Door | |
Plaats een reactie

Beoordeling: 4 sterren

Keizer Karel V lustte graag een sappig kippenboutje, en daarbij hield hij wel van een grapje, als we De gekroonde laars mogen geloven. Wanneer de keizer zich incognito onder het volk op de markt heeft gemengd, wordt de mooiste haan voor zijn neus weggekaapt. Hij laat zijn lijfwacht uitzoeken waar het beestje heen gaat, want daar wil Karel mee aanzitten. En zo belandt de vermomde keizer voor het vastenavondfeestmaal in de nederige woning van schoenlapper Teun, die zijn enige dochter Jaquelijn wil uithuwelijken aan zijn oude, rijke knecht Kosen. Het meisje heeft haar zinnen echter gezet op de arme, maar sympathieke Joren en krijgt de stuen van haar moeder. De maaltijd zal de volgende dag een hoogst onverwacht gevolg hebben. Het wordt een vastenavond om nooit te vergeten.*

Dit toneelstuk van Michiel de Swaen is erg vermakelijk. Hoewel ook erg tijdgebonden is het voor een 21e-eeuwer een goed te volgen verhaal dat, door zijn absurditeiten (zoals een Keizer die alles in het werk stelt om achter een kalkoen aan te gaan…) ook nog eens erg grappig is. De hertaling die gemaakt is voor de Griffioenreeks zorgt dat dit verhaal 300 jaar na dato voor een breed publiek toegankelijk is. Een mooie titel in deze reeks.

*Bron: flaptekst De gekroonde laars

Kader Abdolah, De kraai (boekenweekgeschenk 2011)

Door | | ,
Plaats een reactie

Beoordeling: 3 sterren

Het Boekenweekgeschenk De kraai gaat over een uit Perzië gevluchte man die in Amsterdam als makelaar in koffie werkt. In de avonduren verwerkt hij de twee culturen waarin hij leeft in een roman.*

In diverse recensies is het boekenweekgeschenk van Kader Abdolah, De kraai, genadeloos neergesabeld en er is inderdaad wel het één en ander aan te merken op het boek. Zo zijn de fragmenten uit Nederlandse romans en gedichten soms wat gezocht en komen ze uit het niks ineens het verhaal binnenzeilen. Het verhaal zelf heeft ook weinig diepere lagen: het is wat er staat en niet meer dan dat. Aan de andere kant heeft Kader Abdolah een boekenweekgeschenk geschreven dat juist erg goed past bij de boekenweek 2011. Het is een boekje van 90 pagina’s, zonder dat je het gevoel krijgt dat de schrijver er eigenlijk 200 had willen volschrijven; het sluit aan bij het thema van de boekenweek: het is een portret van Foad; het is zeer geschikt voor een publiek dat niet al veel leest en met de fragmenten van andere literaire teksten een mooie opstap naar meer lezen. En het gemekker over de eenvoudige stijl van Abdolah: daar heeft niemand bij Nescio (om maar iemand te noemen) ooit een probleem van gemaakt, dus waar zeuren we over. Een mooie middenmoter wat mij betreft: geen hoogstandje, maar een vermakelijk boekenweekgeschenk.

*Bron: CPNB.nl

De Bijbel (3)

Door | |
3 Reacties

Na mijn vorige berichten over de Bijbel, volgt er nu een wat minder enthousiast bericht. Uiteraard doet ook het boek 2 Samuel (net zoals 1 Samuel) erg denken aan de teksten over grote koningen en past het in dezelfde traditie. Wat verder opvalt aan 2 Samuel is de hoeveelheid bloed die er van de pagina’s spat. Hoeveel doden zouden er in totaal vallen in dat boek?

De daaropvolgende boeken zijn allemaal niet leuk om te lezen. De reden is eenvoudig: het zijn non-fictieachtige boeken die sterk doen denken aan een politiek geschiedenisboek of een politieke biografie en minder aan een ‘leesverhaal’. In 1Koningen was de figuur van Elia en de verhalen rondom deze profeet wel boeiend. Zijn relatie met de koning van Israël doet denken aan de relatie tussen bijvoorbeeld Merlijn en Arthur (hoewel er tussen Elia en Achab een grotere spanning was dan tussen Merlijn en Arthur).

2 Koningen was leesbaarder dan 1 Koningen. Ook hier weer doden bij bosjes, maar dat kon  het leesgenot, dat tot een dieptepunt aan het zakken was, niet keren. Bij 1 Kronieken ben ik gestopt met het lezen van de droge opsommingen van elkaar opvolgende koningen en aan 2 Kronieken ben ik niet eens meer begonnen. Ik wilde graag de hele Bijbel lezen, maar van dit deel heb ik een duidelijke indruk en wil ik mezelf gemotiveerd houden, dan moet ik nu eerst maar eens verder met Ezra en Nehemia. Wellicht keer ik later nog een keer terug bij de Kronieken.

Renate Dorrestein, Want dit is mijn lichaam (boekenweekgeschenk 1997)

Door | | ,
Plaats een reactie

Beoordeling: 2 sterren

Casper en Xandra Olson laten niets aan het toeval over. Hun eerste kind zal een jongen zijn, dat heeft de genderkliniek gegarandeerd. Daarna een meisje, zo is hun plan, en dan nieuwe borsten voor Xandra en voor de kids later een labrador.
Ook Caspers grootvader, de beroemde schilder Job Olson, is heer en meester over zijn lijf en leden en zijn lot, totdat hij kort na zijn huwelijk met de veertig jaar jongere Felicity wordt getroffen door een beschamende kwaal. Job wordt er zo door in beslag genom…*

Op school komt Renate Dorrestein regelmatig voorbij in de lessen en bij mondelingen, maar ik ben en blijf geen fan van haar. Echt sexy is een drama, veel andere boeken lijken allemaal ontzettend op elkaar. Ook dit boekenweekgeschenk past in dat laatste rijtje: het verhaal is ontzettend voorspelbaar, zeker omdat op de achterkant alles wordt verklapt. Bovendien zijn het typische Dorrestein-personages in een Dorrestein-omgeving die met het typische Dorrestein-thema ‘schuld en boete’ bezig zijn. Voor mij is het niks!

*Bron: Bol.com

Godfried Bomans, Pim, Frits en Ida

Door | |
3 Reacties

Beoordeling: 3 sterren

Op de basisschool lazen we in diverse klassen allemaal Pim, Frits en Ida. Om de beurt las er een leerling een stuk tekst voor en zo werkten we diverse boekjes door. Toen ik deze boekjes dan ook voor 1 euro per stuk tegenkwam op een boekenmarkt, heb ik ze direct meegenomen. Vol jeugdsentiment ben ik in de voorjaarsvakantie alle 8 delen gaan lezen. Niet alleen kwam ik erachter dat ik sommige delen nooit heb gelezen, maar ik wist van met name deel 8 precies wat er ging gebeuren. A trip down memory lane, maar dat niet alleen: ook een mening over het werk van Godfried Bomans.

In het eerste deel laat Bomans zien dat hij op een zeer natuurlijke wijze fantasie en werkelijkheid in elkaar kan laten vloeien. Ook als volwassen lezer wordt je meegeleid in het verhaal en vervaagt ook voor een volwassene de grens tussen realiteit en sprookje.

Het tweede deel laat een duidelijke stap zien in het leesniveau. Het verhaal maakt ook een ‘literaire’ stap, van een sprookje naar avonturen uit de eigen leefomgeving. Wat dat betreft volgt Bomans de literaire ontwikkeling van jeugdigen (zoals o.a. door Theo Witte onderzocht) op de voet.

Het derde deel is minder goed dan de eerste twee. Er is een spannend verhaal voor de jongens, waarna een meisjesverhaal volgt, om hen niet tekort te doen.

Het vierde deel laat duidelijk zien dat deze serie boeken bedoeld is voor het onderwijs. Het verhaal en de topografische kennis zijn in het boekje mooi verweven. Bomans laat zien dat hij de verschillende zaken die hij balans moet houden beheerst en het evenwicht tussen leesbaarheid, leesvaardigheidsbevordering en leerzaamheid goed kan bewaken.

Het vijfde deel vond ik niet zo best. Het taalgebruik is te ambtelijk om aan te spreken en volgens mij niet geschikt voor de leeftijdscategorie. Het verhaal is ook minder dan de eerdere verhalen. Ik kan me ook niet herinneren dat wij dit deel gelezen hebben op school. Ik vind het overslaan van deel vijf achteraf een goede!

Het zesde deel was al weer wat beter, maar Bomans heeft hier op literair gebied te veel concessies moeten doen aan het educatieve doel van deze boekjes. Bovendien bevat het boekje een te plotselinge wending om geloofwaardig te zijn. Jammer.

In het zevende deel wordt een stijgende lijn ingezet: een origineel en spannend verhaal en de nadruk komt weer (veel) meer op het literaire te liggen. Op naar het beste, zo lijkt het.

En het laatste deel vind ik dan ook het beste. Het is een volwaardig verhaal (al lijkt het qua onderwerp erg op deel zes), is spannend en heeft blijkbaar zoveel indruk gemaakt toen ik in groep acht zat, dat ik me nog ontzettend veel kan herinneren van het boek: van de fles onder de stalactiet tot de witte pijlen op de muren van de grot. Bomans is na  een paar mindere delen op het niveau van deel 1.

Concluderend: Bomans heeft zich nogal moeten beperken door alle educatieve eisen aan zijn reeks boekjes, maar hij laat ondertussen wel zien een zeer getalenteerd schrijver te zijn!

Peter van Dam, Jimmy wint een voetbal

Door | |
Plaats een reactie

Beoordeling: 4 sterren

Jimmy de Ruiter doet één ding het liefst en dat is voetballen. Tegen elke bal die hij ziet, moet hij een trap geven en het spreekt vanzelf dat de bal dan soms een andere kant opgaat dan de bedoeling was! In de buurt waar Jimmy en zijn vriend Ben wonen, wordt heel wat gevoetbald en natuurlijk ook op school.*

Men zegt wel eens dat je nooit je lievelingsboek uit je jeugd moet herlezen. Dat heb ik dan toch gedaan, maar zonder spijt. Wel vraag ik me sterk af waarom dit mijn lievelingsboek was. Ik zat niet op voetbal, ik hield niet van sporten en kan me ook niet voorstellen dat ik me erg kon identificeren met de hoofdpersoon. Maar goed, toen ik een jaar of 10 was, vond ik in dit boek blijkbaar iets dat me ontzettend aansprak.
Maar nu de grote vraag: wat vond ik herlezend van het boek. Eigenlijk hetzelfde als wat ik er vroeger van vond. Het boek is leuk geschreven, is grappig en is goed behapbaar voor een jeugdige lezer door de korte elementen waaruit het verhaal bestaat. Alleen het schaatsavontuur vond ik vroeger en vind ik nog steeds niet goed in het verhaal passen. Het is triviale literatuur tot en met, maar iedere grote lezer begint in het triviale. Zelfs Kees Fens’ favoriete jeugdboek was zeer triviaal, dus het komt meestal wel goed en misschien met mij ook wel.

*Bron: flaptekst Jimmy wint een voetbal

Herman Koch, Zomerhuis met zwembad

Door | |
Plaats een reactie

Beoordeling: 4 sterren

Huisarts Marc Schlosser heeft een medische fout begaan waardoor een van zijn patienten, de beroemde acteur Ralph Meier, is overleden. Hij zal zich moeten verantwoorden voor de Medische Tuchtraad. Over die Tuchtraad maakt hij zich niet echt zorgen: Een schorsing van een paar maanden, daar komt het op neer. We kennen elkaar allemaal, meer zal het niet worden.
Maar is het wel een medische fout? Marc had immers een rekening te vereffenen met zijn patient, die net iets te veel belangstelling toonde voor diens mooie vrouw Caroline. Of heeft het alles te maken met de gebeurtenissen in het zomerhuis waar het echtpaar Meier het gezin Schlosser had uitgenodigd?*

Zomerhuis in zwembad is het het eerste e-book dat ik heb gelezen. Niet alleen ben ik erg fan geworden van deze elektronische manier van lezen en hoop ik dat Nederlandse uitgeverijen snel meer werk (ook oud werk) als e-book gaan uitbrengen. Het boek zelf is leuk, leest als een trein, biedt interessante inzichten, maar blijft toch een wat oppervlakkige psychologische roman met een ‘whodunit’-element. Drie sterren voor de roman met ééntje extra vanwege het elektronische leesplezier.

*Bron: Bol.com

 

The king’s speech (regie: Tom Hooper)

Door | |
Plaats een reactie

Beoordeling: 5 sterren

Nadat zijn broer aftreedt wordt George nogal ongewild de nieuwe Koning van Engeland en gaat door het leven als George VI. Helaas stottert hij, wat niet echt Koninklijk overkomt. Hiervoor schakelt hij de hulp in van de onorthodoxe spraaktherapeut Lionel Logue wat resulteert in een reeks ongewone technieken en een bijzondere vriendschap.*

The king’s speech is in alles een briljante film: een briljante cast, prachtige omgevingen en decors, goede muziek, bijzonder camerawerk en het verhaal blijft van begin tot eind boeien. Een welverdiende Oscar-winnaar, een prachtige film en eigenlijk meer dan vijf sterren waard.

*Bron: MovieMeter.nl