Happy Feet Two (regie: George Miller)

Happy Feet TwoBeoordeling: 3 sterren

Het tweede deel van Happy Feet vind ik leuker dan het eerste deel en toch hetzelfde aantal sterren. Dat komt doordat het nog steeds geen film is die mij écht weet te overtuigen. Het sfeertje en het verhaal zijn niet sterk genoeg en onvergelijkbaar met animatiefilms als Finding Nemo of The Polar Expres.

Gelukkig bevat dit tweede deel een stuk minder expliciete milieuboodschap dan het eerste deel. Het is nog wel aanwezig, maar het maakt meer een integraal en impliciet deel uit van de film. In het eerste deel was de tweede helft van de film geheel geweid aan de ecologie, waardoor Happy Feet een vervelende gespletenheid kreeg.

Ook zijn de graphics in deze film weer beter dan in de vorige. Vooral wanneer computerbeelden met de beelden van echte mensen worden vermengd is de kwaliteit echt met sprongen vooruit gegaan in vijf jaar tijd. Ook de toevoeging van de krill aan de film leuk: het zijn grappige en goed vormgegeven karakters die echter weinig raakvlakken vertonen met de grote lijn van het verhaal.

Uiteindelijk is Happy Feet Two wel duidelijk een sequal, hoewel deze film het als oorspronkelijke film ook wel aardig had gedaan. Dat ligt echter vooral aan de voorganger van Happy Feet Two dan aan deze film zelf.

Happy feet (regie: George Miller)

Happy Feet Beoordeling: 3 sterren

Keizerspinguïns zijn geboren zangers. Allemaal, behalve de jonge Mumble, die een geboren danser is… een tapdanser wel te verstaan. Door zijn afwijkende talent wordt Mumble uiteindelijk uit de kolonie verstoten, en gedwongen de grote, koude wereld in te trekken. Samen met de Amigos en de wijze geelkuifpinguïn Lovelace begint Mumble aan een spannende reis en bewijst hij dat je, zolang je in jezelf gelooft, de wereld kunt veranderen!*

Happy feet heb ik inmiddels drie keer gezien en helaas wordt de film elke keer minder leuk. De eerste keer vond ik de graphics, muziek en personages geweldig, het eerste deel van het verhaal ook en stoorde ik me enkel aan het milieuverhaal dat er voor mijn gevoel aan vastgeplakt zat. De tweede keer vond ik het verhaal langzaam aan kracht inboeten en nu stoor ik me aan het erg dunne verhaal dat is gebruikt om deze film rondom te ontwerpen. Het oogt allemaal nogal bij elkaar gezocht: leuke muziek, schattige figuurtjes twee moralen (‘je mag zijn wie je bent’ en ‘wees goed voor het milieu’). Ik moet deze film dus maar niet meer kijken, dan blijft hij in elk geval op drie sterren staan…

*Bron: dvd-hoes Happy Feet