Het boekenweekgeschenk van 1976 is echt één van de slechtste ooit. Snikken en smartlapjes is een bloemlezing uit Nederlandse smartlappen uit de eerste decennia van de 20e eeuw. Voorafgaand krijg je als lezer een inleiding van Hermine Heijermans (dochter van Herman Heijermans) voorgeschoteld.
Deze inleiding is tenenkrommend: de opbouw rammelt en inhoudelijk lijkt ze geen punt te kunnen maken of in elk geval niet te kunnen kiezen wélk punt ze wil maken. Het is een slecht betoog van een oude (74) vrouw die terugkijkt en ziet dat het vroeger allemaal beter was.
Ook de uitvoering van het boekje, de afbeeldingen, vormgeving, tekstopmaak, alinea-opmaak; het is allemaal onaantrekkelijk en spreken zeker een lezer van nu niet meer aan. Ik kan me echter ook niet voorstellen dat men hier destijds lovend over was, al was ik er nog niet bij. Ik vind het in elk geval niks.
Zolang als Jessie en ik samenwonen staat De duivelsverzen in onze boekenkast (hij kwam namelijk bij Jessie vandaan). En al net zolang wilde ik dit boek een keer gaan lezen. Nou heb ik niet zulke heel goede ervaringen met Salmon Rushdie, dus ik was wat huiverig, maar vol goede moed ben ik gestart aan de kleine 500 pagina’s.
Na iets meer dan 100 heb ik het echter opgegeven. Het boek is rommelig, het verhaal springt van de hak op de tak en is slecht te volgen. Ook het boekenweekgeschenk zat vol filosofische uitweidingen die te ver van de kern van het boek af stonden en dat is bij De duivelsverzen ook het geval. Ik heb zelfs een samenvatting moeten bekijken om het verhaalverloop in de eerste 100 pagina’s te kunnen volgen.
Ik wil best mee in een filosofische droomwereld en hou van magisch realisme, maar dan moet je als lezer wel die wereld in geleid worden. Dit is ongestructureerd raaskallen en als lezer val je in een diepe punt zonder licht.
Als zelfs Jessie besluit om een film over mode uit te zetten, dan zegt dat eigenlijk voldoende. Deze film is ontzettend saai. Het verhaal verloopt veel te traag en eigenlijk gebeurt er niets. Je kijkt zo’n biografische film, omdat je meer wilt weten over de mens die centraal staat. In deze film leer je weinig boeiends. En als de mens die centraal staat je ook al niet interesseert, zoals in mijn geval, is het geven van één ster de enige logische conclusie.
Soms komt er een film voorbij waarvan je eigenlijk vooraf al weet dat je het niets gaat vinden en in die verwachting bevestigd wordt. Ik ben al niet zo’n fan van de superheldenfilms, maar Captain America heeft mij altijd tegengestaan. Het eerste deel van de film zet een plezierig jaren ’40-sfeertje neer, maar dat wordt al snel neergehaald door totaal ongeloofwaardige science fictionachtige technieken en ontwikkelingen.
De Amerikaanse vaderlandsliefde straalt van de film af en het voorspelbare verhaal kan op geen enkel moment boeien. Ook is het jammer dat Hugo Weaving na een uitstapje als elf in The Lord of the Rings weer in eenzelfde rol kruipt als hij in The Matrix had. Een film om niet meer woorden aan vuil te maken: mij heeft de film niet geboeid.
In de kerstvakantie (ja, er zit wat vertraging in het kijken en plaatsen) is het blijkbaar het moment voor het kijken van romantische komedies. Na Friends with benefits en Rumor has it is dit de derde film in dit genre die ik in ruim een week zag. En het niveau neemt langzaam af, gedurende de week. Made of honour is voor vrouwen misschien wel leuk (McDreamy speelt de hoofdrol…) maar ik vond het echt helemaal niets!
Het verhaal is slap, voorspelbaar (zeker na het lezen van de dvd-hoes) en voldoet bijna helemaal aan de standaardopbouw die ook beschreven wordt in het tweedeklasboek van onze methode Nederlands Op nieuw niveau: beginsituatie –ontstaan van het probleem – verslechtering van de situatie – dieptepunt – verbetering – ontknoping. Vlak voor de ontknoping hebben de makers een extra verslechtering ingebouwd. Spannend joh! Je vraagt je toch af op zo’n moment of ze elkaar wel zullen krijgen (uhum).
Ik moet natuurlijk ook wel iets positiefs kunnen melden. De landschappen in Schotland zijn prachtig. En Patrick Dempsey kan acteren. Dat laatste is wat mij betreft een randvoorwaarde en voor een paar mooie landschappen zet je zo’n film ook niet aan, dan pak je wel een BBC-documentaire.
Volgens mij hebben de makers van deze film maar één doel voor ogen gehad: hoe kunnen we de droomman van iedere vrouw uit Grey’s Anatomyin zo’n rol manoeuvreren dat hij je beste vriendin lijkt en je typische vrouwendingen zou kunnen doen met hem. Om respectievelijk Joey en Chandler te citeren: “Suckfest!”, “Total chick-flick!”
Soms heb je een boek in de kast staan, gewoon omdat het bij de Lijsters zat en ga je het alleen lezen omdat je vindt dat je ook eens wat van Thomas Ross gelezen moet hebben. Als scenarioschrijver is Ross volgens mij zeer getalenteerd. Ik vind de tv-serie Wij Alexander in elk geval ontzettend mooi en ook de stukken die ik van Bernhard, schavuit van Oranje heb gezien spraken mij aan. Ross is echter geen literator en De zesde mei bewijst dat.
Er zijn niet veel boeken die ik niet heb uitgelezen. Zo heb ik (schande, schande) Max Havelaar nog nooit uitgekregen en heb ik ook Woede, De stille kracht, en Maak me blijna een derde weggelegd. Want dat is toch wel de eis die ik aan mezelf stel: een boek moet voor minstens een derde uit zijn, wil ik het wegleggen.
Ik was dan ook blij op pagina 100 te zijn aanbeland bij De zesde mei en het boek eindelijk mocht wegleggen, want er was werkelijk geen klap aan. Ross schrijft een fictieve thriller rondom een historische gebeurtenis en om als schrijver over te komen, in plaats van iemand die rondom een film of tv-serie ook een boek wil verkopen, gebruikt hij opvallend veel bijvoeglijke naamwoorden (zoals veel pseudo-literatoren) om interessant en literair over te komen. Daarnaast beschrijft hij uit-en-te-na details om zijn schrijversoog aan ons te tonen. Om de historische gebeurtenis bovendien symbolische vooruitwijzingen te geven, heeft Ross gegevens die in de historische tijd later liggen (zoals de begrafenis van Fortuyn) naar voren gehaald en als voorspelling of wens in de mond van Fortuyn gelegd. Een beetje makkelijk en goedkoop.
Bovendien legt Ross wel ontzettend veel lijntjes uit. Vertellers te over, maar waar hebben ze het eigenlijk over. Je kunt wel in ieders hoofd gaan zitten, zelfs van die van publieke figuren als Wim Kok, maar wat voegt het toe aan je wat dunne verhaal? Bovendien is het verhaal helemaal niet spannend, want iedereen weet wat er zal gaan gebeuren: Fortuyn wordt vermoord door Volkert van der Graaf en dat één van zijn belangrijkste personages in de wereld van de milieuactivisten rondloopt, doet vermoeden dat ze een link met hem zal hebben.
Niet kopen, lenen, huren en vooral niet lezen, deze bundel samengebonden papier (die ik geen boek wens te noemen).
Ali is een zangeres met een grote stem uit een kleine stad die vlucht voor ontbering en een onzekere toekomst om haar dromen waar te maken in Los Angeles. Ze belandt in The Burlesque Lounge, een majestueus maar in verval geraakt theater waar een bezield muzikaal gezelschap onderdak heeft. Tess, eigenares van de club en tevens ook de hoofdact, geeft Ali een baantje als serveerster. De overweldigende kostuums en de gedurfde choreografie in Burlesque verrukken de jonge zangeres, die zweert ooit zelf op het podium te staan. Met de hulp van een gevatte podiummeester en een barman, belandt Ali vanachter de bar op het podium. Met haar spectaculaire stem herstelt ze The Burlesque Lounge in haar oude glorie, tot een charismatische zakenman met een aanlokkelijk voorstel komt.*
Wat een ongelooflijk slechte film is dit zeg: Burlesque is een anderhalf uur durende videoclip van Christina Aguilera. En wie mij een beetje kent, weet dat ik er niet van houdt naar muziek te kijken (daar moet je naar luisteren). En wie ervan baalt dat ik bijna het volledige verhaal hierboven heb beschreven, geen punt. Het verhaal doet er toch niet toe. Het is allemaal erg gemakkelijk, goedkoop en doet te veel denken aan Moulin Rouge. Drie keer flut en eigenlijk is één ster nog te veel voor dit wanproduct om Christina Aguilera’s carrière een zetje in een andere richting te geven.
Een aaneengesloten, bijzonder belangwekkende periode uit het dagboek van Willem de Clercq (1795-1844): het slot van de Franse tijd en de terugkeer van de Oranjes in 1813, heet van de naald.*
Van sommige boeken vraag je je toch echt af waarom ze worden uitgegeven. De Griffioen-reeks bevat juweeltjes, maar ook boeken in de categorie ‘waarom?’ De teksten zijn voor een historicus interessant en dergelijke ego-documenten kunnen in onderzoek naar en begrip van een periode zeer nuttig zijn, maar leuk om te lezen… nou nee. Niet in beginnen.
Bestsellerschrijfster Susan van Doorn, getrouwd, twee kinderen, leeft nog bijna dagelijks met de angst die zij jaren geleden voelde voor haar dominante ex-vriend Ernst Scholten. Alles wat ze deed en waar ze voor stond was in zijn ogen minderwaardig. Zij op haar beurt aanbad hem. Toen Susan eindelijk uit zijn schaduw durfde te treden door hun relatie te verbreken, én net als hij te gaan schrijven, was hij woedend.
Nu, na zoveel jaren, slaat Ernst toe. Susan wordt door hem op gewelddadige wijze overmeesterd en ontvoerd – haar lot ligt volledig in zijn handen. Waarom precies nu? Hoe ver zal Ernst gaan? Afgunst is een bloedstollend verhaal over dominantie en onderwerping, en over de vernietigende kracht van jaloezie.*
Tjongejongejong wat een slecht boek! Niet spannend (de bovenstaande omschrijving verraadt het hele verhaal al), de afloop is ontzettend voorspelbaar. Zoals Harry Bekkering het in zijn colleges altijd noemde: DGAV, “De goede afloop vertragen”. Je weet al hoe het verhaal ongeveer zal verlopen en wat de uitkomst zal zijn, het gaat er alleen nog maar om dit zo’n 90 paginaatjes te rekken. Noort doet in het verhaal alleen maar gemeenplaatsen aan en om het een ‘literaire’ thriller te maken wordt er een flinterdun huis-tuin-en-keukenpsychologisch randje omheen gemaakt. Ik zou zeggen: een mooi rouwrandje om zonder veel verdriet dit boek mijn huis uit te doen. Wat slecht, wat ontzettend slecht!
Beoordeling: 
