Soms kom je er na een paar bladzijdes achter dat je een boek verschrikkelijk vindt. Ik probeer dan meestal nog tot 1/3e te komen, maar dat lukte me bij Schuim van Robert Anker zelfs niet. Wat een drama, wat saai, wat slecht!
Robert Anker, Schuim
Tag archieven: één ster
[Anoniem], De vier Heemskinderen
Beoordeling:
Je hebt van die superbekende boeken waarvan je vindt als neerlandicus dat je ze gelezen moet hebben. De vier heemskinderen is er zo één: beroemd in met name Limburg, bekend in de hele middeleeuwen, dus die móét je een keer gelezen hebben. Dan is het wel heel jammer als je er helemaal niet doorheen komt.
Het boek is namelijk ontzettend saai, erg langdradig en erg lastig te volgen. Uiteraard zijn middeleeuwse boeken anders dan moderne romans en de afstandelijke beschrijvende manier van vertellen vol herhalingen vanuit de orale traditie, maakt boeken soms wat saaier.
Maar dit boek is wel heel erg saai. Er gebeurt namelijk helemaal niets en de zaken die gebeuren worden zo uitgebreid en langdradig beschreven, dat je niet door dit stroperige boek komt.
Bovendien is het aantal personages met soortgelijke namen nogal groot en de verhoudingen tussen die mensen zijn bijna onnavolgbaar als de afstand in (lees)tijd tussen de acties van die mensen te groot wordt.
Kortom: langdradig, daardoor is de lijn van het verhaal lastig te volgen en dat maakt het boek saai. Een welverdiende één ster.
Even een kinderprentenboek afkraken
Beoordeling:
Meestal worden we erg enthousiast van de kinderprentenboeken. Maar vandaag wil ik een boek echt even tot de grond toe afbranden. De kleurenkabouters van Emy Geyskens en Emilie Timmermans is echt heel erg slecht. Na het plagiëren van het kinderliedje Op een grote paddestoel volgen telkens rijmpjes rond een kleur. Die rijmpjes rijmen wisselend tot slecht (als je kapoen nodig hebt om je verhaal rijmend te krijgen of vliegen op vliegen laat rijmen…), er zit nauwelijks metrum in, en waarom alleen zin twee en drie rijmen, ik weet het niet. Verder vraagt elke pagina wat de kabouter lust: waarom die focus op eten? En waarom een plaatje van een balletpakje met als omschrijving het(!) maillot? Hét? Nou ja… U krijgt een beeld. Waarom komen die kinderen van ons dan telkens met dat boek uit de bieb?
Griet op de Beeck, Gezien de feiten (boekenweekgeschenk 2018)
Beoordeling:
Je vraagt je af als je al andere recensies hebt gelezen over Gezien de feiten of je dan ook de moeite moet nemen om dit boek bij de enkels af te zagen. Maar ja, ik heb het gelezen, ik deel via mijn site alle boeken die ik lees, dus ook deze.
En teleurstellend dat het was! Ik heb eerder werk van Op de Beeck gelezen en daarover was ik enthousiast. Maar als je hetzelfde kunstje met dezelfde toon nogmaals en nogmaals uitvoert, wordt het sleets. En dan is het geen literatuur meer, maar lectuur of zelfs pulp.
Het verhaal is niet geloofwaardig, voorspelbaar en leest wel snel, maar blijft niet hangen. Volgend jaar hopelijk meer kwaliteit met Jan Siebelink.
Twee slechte films, dan ben ik er maar vanaf
Soms kom je zoveel slechte films tegen, dat het zonde is er aandacht aan te besteden, daarom doe ik er nu twee, dan ben ik er weer even van af. De hoogtepunten uit mijn filmkijkcarrière zijn Jingle all the way en Hello, my name is Doris.
Jingle alle the way is een voorspelbare kerstfilm vol slapstick. De typische Amerikaanse vader die te veel werkt uit de jaren ’90 (zoals Robin Williams in Hook) gaat een groots gevecht aan, dat hij uiteraard wint: het slappe verhaaltje loopt uiteraard goed af.
En dan dat andere briljantje stukje film. Alleen het acteerwerk en de charme van Sally Fields maakt deze film dragelijk. Hello, my name is Doris is echt niet goed! Stereotiepe rollen, voorspelbaarheid en flauwe dagdromen; alsof Bassie aan de binnenkant van zijn ogen gaat kijken.
Van deze films is Hello, my name is Doris nog net wat beter, maar met beide ben ik wel klaar.
Deck the halls (regie: John Whitesell)
Beoordeling:
Er zijn slechte kerstfilms en slechte kerstfilms en er is Deck the halls. Het is dat ik de film heb uitgezien, maar deze film ging werkelijk nergens over. Als je verwacht een positieve film vol ‘kerstjoy’ kom je bedrogen uit. De hoofdrolspelers zijn gemeen tegen elkaar en het verhaal is voorspelbaar en flauw.
Soms heb je dan nog goede acteurs die een slecht verhaal kunnen optillen naar een hoger niveau. Danny DeVito en Matthew Broderick krijgen dat niet voor elkaar. Met name voor een acteur met toch enige status als DeVito is het jammer dat hij ook zoveel bagger heeft gemaakt. Daarbij is dit wel een dieptepunt.
Anton Koolhaas, Een schot in de lucht (boekenweekgeschenk 1962)
Beoordeling:
Meestal probeer ik minimaal 1/3e van een boek te lezen voor ik het wegleg, soms gebeurt dat eerder. Zoals bij Een schot in de lucht: saai, niet te volgen, niet boeiend, 1 ster. En door met wat beters.
Boven is het stil (regie: Nanouk Leopold)
Beoordeling:
Niet alleen Boven is het stil, maar ook de film is erg stil. Zo stil, dat ik bijna dacht dat de speakerset bij onze tv kapot was. Het is te stil. Te saai. De beelden in de film zijn mooi, de acteurs spelen zonder tekst erg goed, maar voor een verhaal en film die je uit wilt kijken, heb je meer nodig.
Marinx Gijsen, De diaspora
Beoordeling:
Het boek Diaspora van Marnix Gijsen heeft geen urgentie; er is geen enkele reden om over de perosnages meer te willen lezen. De afstandelijke manier van schrijven draagt daar sterk aan bij, maar ook inhoudelijk biedt het boek te weinig boeiends.
De historicus is in Diaspora aan het woord, alleen als geïnteresseerde in egodocumenten zou je Diaspora uit de kast moeten pakken. Ik heb één verhaal helemaal gelezen en één grotendeels en toen heb ik het boek weggelegd. Helaas, geen aanrader.
Albert Verwey, Nieuwjaarsmorgen
Beoordeling:
Volgens het nawoord bij mijn uitgave van Nieuwjaarsmorgen is dit een gedicht om meerdere keren te herlezen om alle laagjes en bijzonderheden eruit te halen. Ik ga dat niet doen: ik ga het zelfs niet een keer helemaal lezen. Wat een filosofisch geneuzel, moeilijk vormgegeven denkkronkels zonder al te veel stilistische schoonheden.