Hope springs (regie: David Frankel)

Beoordeling: 5 sterren

Toen Jessie en ik deze zomer in Amerika waren, werd deze film overal uitgebreid aangekondigd en Jessie wilde graag naar ‘de nieuwe Meryl Streep’. Ik was bang dat Hope Springs een eenvoudig te verteren romantische komedie zou zijn. Het briljante spel van Streep en Tommy Lee Jones maken echter dat het verhaal meer is dan een romantische komedie.

De film zou ook in een filmhuis niet misstaan, want de psychologische achtergrond, de emotionele achtbaan waarin je als kijker meegaat en de manier waarop de film gedragen wordt door de dialoog en het spel van slechts 3 acteurs maken deze film erg leuk.

Als je zin hebt in een avondje waarbij je binnen een minuut zowel ontroerd kan worden, als je de ballen uit je broek lacht, moet je Hope Springs zeker kijken. Daarbij geldt wel dat je dat waarschijnlijk thuis zult moeten doen: toen wij eind september gingen zaten er nog geen 20 mensen in de zaal, helaas.

The devil wears Prada (regie: David Frankel)

The Devil Wears Prada Beoordeling: 2 sterren

Als assistente van de gevreesde en veeleisende New Yorkse mode- redactrice Miranda Priestly heeft Andy Sachs een baan waar “een miljoen vrouwen een moord voor zouden doen”. Helaas blijkt deze baan als Miranda’s voetveeg voor Andy minder hemels dan gedacht.*

De eerste keer dat ik deze film zag (in de bioscoop, een jaar of twee/drie geleden) vond ik ‘m best grappig. Ook als niet-modefanaat zat er genoeg knipoog in om om de film te kunnen lachen en een vermakelijke anderhalf uur mee door te kunnen brengen. Het probleem is nu dat voor een niet Prada-adept de humor er na de eerste keer kijken wel vanaf is en dat ik bij de tweede keer (2010) me stierlijk heb verveeld. Een tweede sterretje voor het acteerwerk van Meryl Streep en de humor van de eerste keer kijken, maar zolang je niet zelf graag als fashionable door het leven wilt, laat deze dan maar staan.

*Bron: Flaptkest The devil wears Prada