Carry Slee, Moederkruid

Beoordeling: 5 sterren

Over Carry Slees kinderboeken ben ik nog nooit enthousiast geweest. Over Moederkruid ben ik echter wel enthousiast. Hoewel de opzet van dit boek niet bijster origineel is (zie bijvoorbeeld Kinderjaren van Jona Oberski of de film The boy in the striped pyjama’s) met een kind dat vanuit zijn perspectief onbegrijpelijk volwassenengedrag beschrijft, dat de lezer of kijker wel kan plaatsen, doet Carry Slee dat overtuigend in dit boek. Het is haar eerste boek voor volwassenen, maar haar schrijfstijl blijft behoorlijk eenvoudig. De thematiek is echter volwassen en waar ze bij haar kinderboeken echt ‘door de knieën gaat’ en voor de kinderen schrijft, doet ze dat in Moederkruid niet.

Het boek is boeiend, leest snel en voor het eerst durf ik te beweren dat Carry Slee een goed schrijfster is. Het ziekteproces van de moeder in dit boek wordt prachtig beschreven en de titel Moederkruid, die mij eerst aan een variatie op onkruid deed denken, zo’n hekel had ik aan de moeder in het boek, blijkt mooi gekozen. Verpulverd gedroogd moederkruid schijnt namelijk te helpen tegen droefheid, hysterie en melancholie. De moeder had dit kruid dan ook goed kunnen gebruiken, want haar gedrag staat je vanaf bladzijde 1 tegen, maar het blijft wel boeien. Een mooi boek!

Carry Slee, Spijt!

Spijt! Beoordeling: 1 ster

Jochem voelt zich niet erg gelukkig in de tweede klas. Hij is het mikpunt van getreiter. David doet er niet aan mee, maar hij durft er niks van te zeggen. De klassenleraar, die gymnastiek geeft, grijpt ook niet in., Hij heeft een hekel aan dikke Jochem. Jochem lijkt zich niets aan te trekken van de pesterijen, die elke dag erger worden. Als de klas weer eens dubbel ligt, lacht hij zelf mee.
Maar op een ochtend krijgen ze van de rector te horen dat Jochem na de klassenavond niet is thuisgekomen. David voelt zich schuldig. Waarom heeft hij zijn mond ook nooit opengedaan? Samen met een vriendin gaat hij Jochem zoeken om te zeggen dat het hem spijt.
Dan vinden ze Jochems tas in het meer. Misschien is het al te laat….*

Waar ik bij Kappen nog waardering kon opbrengen voor de manier waarop Slee voor haar doelgroep prachtige boeken schrijft, lukte me dat bij Spijt! helaas niet meer. Wat een saai boek! Ik heb het na 1/3e weggelegd en kan mezelf er niet toe zetten de rest van het boek ook te lezen. Het is (mede door de weinig verhullende flaptekst) een zeer voorspelbaar boek, de personages zitten zo vast in hun type dat hun gedrag, gesprekken en gedachtes na één pagina uit te tekenen zijn en het tempo ligt ontzettend laag. Daar komt nog bij dat ik geen probleemboekenlezer ben, nooit geweest ook, en ik weet ook wat mijn probleem is: ik ben geen meisje van 13. Dit soort boeken is erg gebonden aan leeftijd en geslacht en als jongen van boven de 25 pas ik duidelijk niet meer in de doelgroep.

Bron: flaptekst Spijt!

Carry Slee, Kappen

Kappen! Beoordeling: 4 sterren

Sander is verliefd op Indra. Maar hij is niet de enige. René, de broer van Indra’s vriendin Heike, voelt hetzelfde voor haar. Wat is René kwaad als Indra toch voor Sander kiest! Nog geen week later wordt in de stad een jongen in elkaar geslagen. René beweert dat Sander erbij betrokken was. Sander ontkent, maar niemand uit de klas gelooft hem. Indra is de enige die voor Sander opkomt, en niet alleen omdat ze verliefd op hem is.*

Toen ik op de middelbare school zat, heb ik nooit een boek van Carry Slee gelezen. Ik ben nooit zo’n fan geweest van probleemboeken, maar sinds deze boeken via Jessie in onze gezamenlijke boekenkast staan, vond ik dat ik er een moest lezen. En ik kijk hier met gemengde gevoelens op terug. Carry Slee weet op voortreffelijke wijze in een puberbrein te gaan zitten en vanuit het perspectief van een 12- tot 14-jarige te schrijven. Het taalgebruik is echter niet erg spannend en de vaste structuur waarmee Slee werkt, maakt de manier waarop het boek verloopt zeer voorspelbaar. Bovendien blijkt (en dat zie ik ook bij leerlingen zo aan het einde van de tweede klas) dat je over dit soort boeken heen groeit. Voor de doelgroep is Slee een fantastische schrijfster, maar ik pak niet snel nog een boek van haar uit de kast.

*Bron: flaptekst Kappen