Arthur Japin, “De overgave”

De overgave Beoordeling: 5 sterren

Texas 1836 – een groep jonge Comanche-indianen overvalt het fort van de pioniersfamilie Parker. Granny, de moeder van het gezin, moet toezien hoe haar kinderen en kleinkinderen worden ontvoerd. De vrouw overleeft het ondraaglijke op pure wilskracht.
Veertig jaar later krijgt de dan hoogbejaarde Granny, bezoek van Quanah, de aanvoerder van de door haar zo gehate Comanche. Hij is op weg om zich over te geven en zijn verslagen volk voor altijd in het reservaat te leiden. Hiermee wordt, na bijna vierhonderd jaar, de onderwerping van de oorspronkelijke bewoners van Amerika een feit.
De overgave vertelt het aangrijpende en onvoorstelbare leven van een vrouw die in het gevecht om haar kinderen en kleinkinderen uiteindelijk het machtigste wapen moet leren hanteren: vergeving.
De overgave, gebaseerd op historische feiten, is een roman van hoop, wraak en nietsontziende liefde.*

De overgave is een magistrale roman van een fantastisch schrijver. Met het verhaal van Granny Parker schrijft Arthur Japin opnieuw een roman gebaseerd op historische gegevens. En opnieuw een roman over een personage dat buiten de mensheid lijkt te staan. Bij het zien van een dier dat van de kudde is weggeraakt en in zijn eentje over de vlakte loopt wordt dit expliciet symbolisch weergegeven.

Het verhaal van Granny is niet alleen spannend door wat er gebeurd, maar ook door de manier van schrijven van Japin. Zijn zinnen zijn mooi, zonder erg complex te worden en de vele vergelijkingen, beelden en symbolen maken dat de betekenis van het verhaal duidelijk op de lezer wordt overgebracht. De mooiste citaten heb ik in mijn Mooie zinnenboek heb ik er enkele opgenomen (1, 2, 3, 4).  Toch gebeurt dit alles niet zo oppervlakkig of expliciet dat het voor een wat geoefender lezer saai wordt om te lezen. Een aanrader voor iedereen!

*Bron: flaptekst “De overgave”

Chris van Abcoude, “Pietje Bell gaat vliegen”

Pietje Bell gaat vliegen Beoordeling: 3 sterren

Meester Long neemt zijn klas mee op schoolreisje naar Schiphol. Hij hoopt dat het voor iedereen een leuke dag wordt en dat alles ordelijk zal verlopen. Hij weet alleen ook dat er in zijn klas één heel groot gevaar rondloopt….Pietje Bell! Om te voorkomen dat de jongen in ‘onschuld’ half Schiphol op stelten zet, neemt meester Long een halsband mee. Pietje begrijpt dat hij zich moet koesthouden en tijdens de busrit naar Schiphol gebeurt er dan ook niets. Eenmaal op Schiphol weet Pietje het toch weer zo voor elkaar te krijgen, dat hij ‘verdwaalt’. Meester Long moet hem op de meest bizarre plaatsen weer komen ophalen. Tijdens een tweede bezoek aan Schiphol, mag Pietje even naast de piloot gaan zitten. Het is maar goed dat de piloot de reputatie van Pietje niet kent.*

17 jaar nadat ik het boek Pietje Bell gaat vliegen voor mijn eerste communie kreeg (mei 1992) heb ik het boek gelezen en na het lezen van het boek Pietje Bell dat ik erg leuk vond, viel dit boek me een beetje tegen. De inmiddels bekende Pietje Bellingrediënten zitten erin, zoals het kattekwaad en de goedbedoelde hulp die op een grappige situatie uitloopt. Maar toch is het verhaal niet boeiend genoeg om die grapjes aan elkaar te rijgen. Het zal me benieuwen of Kruimeltje spannender wordt.

*Bron: Bol.com

Jan Siebelink, “Knielen op een bed violen”

Knielen op een bed violen Beoordeling: 5 sterren

‘Ik ben altijd bang geweest om het complete verhaal te vertellen: het geleidelijke maar onstuitbare afglijden van een zachtaardig maar in zijn jeugd verwond man – vluchtend in het zwartste calvinisme – én het verdriet dat hij in zijn naaste omgeving veroorzaakt.
Het is ook het verhaal van een grote liefde. Een man en een vrouw: de een wil overleven in het hiernamaals, de ander in het nu.’*

Knielen op een bed violen is een prachtig boek van een fantastische schrijver. Het verhaal zit mooi in elkaar en Jan Siebelink heeft geen angst om de clichéscènes als ‘hoe krijgen ze elkaar’ over te slaan. De uitzichtloosheid en treurnis sluipen langzaam in het verhaal en waar ik me in het begin nog enigszins kon identificeren met Hans, slaat dat langzaam om en snap je die man totaal niet meer. Alles aan deze roman klopt: het verhaal, je gevoel als lezer, structureel en technisch; prachtig, gewoonweg prachtig! Eigenlijk meer dan vijf sterren waard.

*Bron: brief van de auteur aan zijn uitgever

Menno Wigman, “Dit is mijn dag”

 Dit is mijn dag Beoordeling: 4 sterren

Doorgaans ben ik een groot fan van het werk van Menno Wigman en bij veel van de gedichten in deze bundel is dat ook het geval, maar Menno had op sommige dagen blijkbaar zijn dag niet. Er zitten soms wat gekunstelde dichtwerken tussen en dat is jammer. Toch blijft Wigman een van de beste dichters die Nederland op dit moment heeft: hechte, klassiek ogende gedichten die wanneer je ze leest en herleest steeds meer van hun diepgang prijsgeven.

John Irving, “De wereld volgens Garp”

De wereld volgens Garp Beoordeling: 3 sterren

De wereld volgens Garp is een roman waarin de vreemdste dingen gebeuren en de wonderlijkste personages de revue passeren. Schrijver Garp, zijn moeder die verpleegster, feministe en schrijfster is, zijn vrouw, zijn kinderen, allemaal draaien ze mee in het leven van Garp. Bovendien vinden we in het boek ook nog door Garp geschreven teksten.

Hoewel ik de eerste 250 pagina’s van Garp erg leuk vond, begin ik er nu een beetje moe van te worden. Het verhaal verliest aan kracht in het midden en ik leg het boek nu even weg om het over een tijd weer te pakken. Hopelijk kom ik er dan weer in, want Irving is een ontzettend begaafd schrijver. Ik ben zijn gedachtenwereld alleen even zat op dit moment.

Chris van Abcoude, “Pietje Bell”

Beoordeling: 5 sterren

Pietje Bell… de naam alleen al roept het beeld op van een belhamel, een jongen die de ene ondeugende streek na de andere uithaalt. Sinds het verschijnen van de eerste uitgave hebben onnoemelijk veel kinderen, en voor hen hun ouders, genoten van de verhalen over deze jongen, die altijd kattenkwaad moest uithalen.*

Pietje Bell is een ontroerend boek waarin Chris van Abcoude de belevenissen van Pietje op zo’n manier beschrijft dat je als lezer grote sympathie voor hem krijgt. Hoewel Pietje allerhande zaken uithaalt en daarbij altijd de schuld buiten zichzelf legt, ga je als lezer snel in zijn redenering mee. Door de relatie die Piet heeft met zijn leraar in de tweede klas en zijn tragische overlijden groeit die sympathie alleen nog maar.
Daarnaast is Pietje Bell ook literairhistorisch leuk om te lezen. Het taalgebruik van Van Abcoude en de traditie van boeken met een ondeugend kind dat toch de sympathie van medepersonages en lezer verwerft (Dick Trom, Jip en Janneke, Stijfkopje) maken dit boek een aanrader.

*Bron: Bol.com

Constantijn Huygens, “100 puntdichten”

Beoordeling: 2 sterren

De puntdichten van Huygens zijn erg leuk, maar de bundel valt nogal tegen. Er zit geen lijn in de selectie van de gedichten en de inleiding heeft weinig toegevoegde waarde. Wat nog het meest opvalt in de inleiding is de volgende zinsnede: “In elk normaal beschaafd land zouden dergelijke gedichtjes door iedereen gekend en geciteerd worden. De modale Nederlander kijkt liever tv en laat het erfgoed verkommeren”. En daarmee is de toon gezet. De dichtkunst van Huygens maakt zeer veel goed, maar deze twee sterren zijn vooral een signaal aan de samensteller Gerard van der Leeuw.

Balthazar Huydecoper, “Achilles”

Beoordeling: 4 sterren

Het treurspel Achilles beschrijft de periode in de oorlog tussen Troje en Griekenland wanneer Achilles heeft besloten niet langer deel te nemen aan de strijd, zijn vriend Patroclus bezwijkt op het slagveld en tot het moment waarop Achilles Hector heeft verslagen.

Dit in 1719 geschreven treurspel voldoet naadloos aan de traditie van het Frans-classicisme. Het beoordelen van dit stuk moet dan ook gebeuren met het oog daarop, want vooral de eenheid van tijd en plaats maken het stuk voor ons, de Joop-van-den-Ende-generatie, erg saai. Binnen de grenzen van het Frans-classicisme heeft Huydecoper een prachtig stuk geschreven dat zowel poëtisch als wat betreft taalgebruik als wat betreft de manier waarop hij de bron dramatisch heeft verwerkt goed in elkaar zit. De leesbaarheid naa bijna 300 jaar zorgt voor vier sterren in plaats van vijf.

Victor Hugo, “Les Misérables”

 Beoordeling:4 sterren

Het aangrijpende verhaal van de hoofdpersoon Jean Valjean begint met een gebeurtenis die hem zijn hele leven zal blijven achtervolgen: hij steelt een brood om zijn neefjes, die al dagen niets meer hebben gegeten, van de hongerdood te redden. Dit op zich onbeduidende incident komt hem echter op een zware gevangenisstraf te staan: hij wordt veroordeeld tot negentien jaar dwangarbeid…
Als hij na al die ellendige jaren vrijgelaten wordt, wil niemand meer iets met hem te maken hebben. Desondanks weet Valjean zich te ontwikkelen tot een gerespecteerd burger.
Zijn criminele verleden blijft hem echter achtervolgen in de persoon van zijn aartsrivaal inspecteur Javert, die verbeten op hem blijft jagen vanwege zijn al dan niet vermeende misstappen. Hierdoor kunnen Valjean en zijn aangenomen dochter Cosette geen rust vinden en bewegen zij zich als paria’s door een maatschappij die zich kenmerkt door onrust, oproer en sociale misstanden.*

Les misérables is een prachtige, typisch 19e-eeuwse roman. Het tragische verhaal van Jean Valjean en met name de historische tekening die een belangrijke rol speelt in het verhaal spreken mij erg aan. De enige passage die mij erg tegenviel was de opstand op de barricade, die overduidelijk de climax van het boek moet vormen, maar wat mij betreft het minste stuk was. Hugo laat je meeleven met de hoofdpersonages Valjean, Marius en Cosette en doorbreekt die fijne vertelling behoorlijk abrupt door een nogal rommelig georganiseerde opstand. Jammer, maar het boek blijft wel een aanrader, maar wel een aanrader met vier sterren!

*Bron: Bol.com

Khaled Hosseini, “Duizend schitterende zonnen”

 Beoordeling: 4 sterren

De ongeschoolde Mariam is vijftien wanneer ze wordt uitgehuwelijkt aan de dertig jaar oudere schoenverkoper Rasheed in Kabul. Jaren later moet zij de beeldschone en slimme Laila naast zich dulden, die door Rasheed na een raketaanval uit het puin is gered. Rasheed neemt Laila in huis in de hoop dat zij hem de zoon zal schenken die Mariam hem niet kan geven. In eerste instantie overheersen tussen de twee vrouwen gevoelens van achterdocht en jaloezie, maar door de tirannieke houding van Rasheed ontstaat er langzamerhand een innige vriendschap. Samen zetten Mariam en Laila alles op alles om te overleven in de eindeloze oorlog van Afghanistan, die voor hen ook binnenshuis woedt.*

Ondanks het schrijftalent van Khaled Hosseini en het mooie verhaal dat hij in Duizend schitterende zonnen beschrijft, is het boek voor het grootste deel niet erg spannend. De schuld daarvan ligt bij de flaptekst: hier staan de belangrijkste gebeurtenissen al aangekondigd, waardoor je als lezer maar weinig vragen hebt en daardoor weinig drive om door te lezen.
Pas na tweederde van het boek begint het verhaal zich te ontwikkelen los van de flaptekst en krijgt het verhaal de spanning die er zonder flaptekst in het begin ook had kunnen zijn. Duizend schitterende zonnen is een leuk boek en een aanrader voor iedereen, maar doordat het minder spannend was dan De vliegeraar toch maar vier sterren.

*Bron: Bol.com