The road to Wellvile (regie: Alan Parker)

The road to WellvileBeoordeling: 2 sterren

Ondanks de sterrencast en briljante hoofdrol van Anthony Hopkins, is The road to Wellvile een matige film. En dat terwijl ik me deze film als een leuke film herinner. Dat komt waarschijnlijk doordat ik deze midden in mijn puberteit gezien heb en de hele film straalt een zekere hormonaalheid uit: iets wat beter aansluit bij een puberbrein dan een kritische filmkijker.

Het verhaal is wat onsamenhangend en kent wat onnatuurlijke bruggetjes om alles toch aan elkaar te brijen. In plaats van een beeld te geven van de manier waarop diverse pseudo-wetenschappelijke ideeën rondom gezondheid zich ontwikkelden, lijkt het eerder een weinig respectvolle parodie.

Alan Parker, die ook succesvolle films als Evita regisseerde, slaat hier de plank helaas nogal mis en het is jammer dat ik mijn positieve gevoel bij deze film nu teniet heb gedaan door hem nog een keer te kijken.

Evita (regie: Alan Parker)

Evita

Beoordeling: 3 sterren

“Het is een musical met veel gesproken tekst en een paar liedjes”, zo beloofde Jessie mij. Hoe anders bleek het geval. Deze nagenoeg volledig gezongen musical is niet mijn soort film. Het feit dat alles gezongen is (waardoor je nooit in het verhaal komt) en de acteurs de vierde wand volledig negeren op bepaalde momenten (hetzelfde effect).

De kern van een goede film of een goed boek moet voor mij het verhaal zijn; de boodschap van de schrijver. Wat wil hij of zij overbrengen op de kijker of lezer. Het is per slot van rekening een vorm van communicatie, waarin vorm én inhoud een rol spelen. Bij een musical als deze overschaduwt de vorm (zang, dans) de inhoud zo sterk, dat deze verloren dreigt te gaan en dat vind ik jammer.

Hoewel ik het niks vind en het (overduidelijk) mijn genre niet is, is het binnen zijn genre wel een heel goede film. De acteurs spelen fantastisch, de muziek is opzwepend of juist meeslepend, de locaties zijn mooi en goedgekozen en sfeer die wordt neergezet is heel sterk. Toch ontbreekt, zeker in het begin, een zekere inhoudelijk urgentie om verder te willen kijken. Het liefdesverhaal en de opkomst van Evita van dorpsmeisje tot stadse vrouw is niet zo boeiend en de latere politieke ontwikkelingen (en de kritiek daarop) volgen pas in het tweede deel van de film.

Een film waarvan ik vind dat ik hem wel gezien moet hebben, maar nog een keer kijken? Nee, dat niet.