Star Trek: First contact (regie: Jonathan Frakes)
*Bron: Bol.com
*Bron: Bol.com
Beoordeling:
De fantastisch slimme, en ook fantastisch grappige Meneer Vos woont in een hol onder een boom ergens op een heuvel. Hij is geniaal genoeg om te zorgen dat er elke dag kalkoenen, kuikens en ganzen op zijn gezinstafel staan. Tot groot ongenoegen van zijn aartsvijanden, drie boeren in het dal. Die kalkoenen en kippen moeten ten slotte érgens vandaan komen. De geniale invallen van Meneer Vos brengen de boeren tot wanhoop. Ze verklaren hem de oorlog, en gaan hem tot de tanden gewapend met geweren, schoppen en ingewikkelde vangplannen te lijf. Maar Meneer Vos zit op zijn heuvel en lacht in zijn vuistje. Zij werkzame brein broedt op nieuwe, fantastische tegenzetten.*
De fantastische Meneer Vos is mij ooit op de basisschool voorgelezen en ergens in mijn achterhoofd is me dit boek altijd bij gebleven. Het nu weer te herlezen was dan ook vooral een feest van herkenning, waarbij zelfs de spanning en emotie van meer dan 15 jaar geleden weer voelbaar werden. Dahl is een meesterlijk schrijver in dit relatief korte verhaal (in elk geval korter dan ik mij herinnerde) een hele wereld weet te schapen. Allemaal lezen en allemaal voorlezen!
*Bron: flaptekst 13e druk (1988)
Beoordeling:
In ’t Kostelick mal (de kostbare dwaasheid) steekt Constantijn Huygens de draak met alles wat uiterlijke schijn en mode betreft. Met humor, venijn en moraal trekt Huygens ten strijde en zijn belangrijkste wapen is zijn taalvirtuositeit. Een grote drempel bij het lezen van dit gedicht is wel de 17e-eeuwse taal, dus vier sterren voor de echte liefhebber!
Op zijn vierentwintigste is Benjamin al een half leven wees. Een groot schuldgevoel heeft hem naar het buitenland gedreven, waar hij de tijd doorbrengt in gezelschap van toevallige vriendinnen en zijn eigen gedachten. Met onderkoelde humor vertelt hij over zijn leven en de mensen die daarin een belangrijke rol hebben gespeeld. Over Lotte, die op een dag zijn leven binnendenderde als een vrachtwagen een benzinestation. Over zijn vader, die hij nooit heeft gekend maar op wie hij erg lijkt – volgens mensen die zijn vader hebben gekend. En over zijn moeder, die hij wel heeft gekend, maar veel te kort. En over oom Otto, die nooit over zijn verleden praat. Tot hij op een dag begint te vertellen. Daarna verandert alles.
Mensen die ik ken die mijn moeder hebben gekend is een mooi debuut, maar wel één die flink wat doorzettingsvermogen kost. Het boek begint ontzettend fragmentarisch, té fragmentarisch zelfs. Allerlei losse eindjes worden je door de schrijver toegeworpen en je kunt er alleen maar in verstrikt raken. Langzaam, té langzaam, komen die lijntjes echter bij elkaar en vormen een mooi verhaal. Pas als oom Otto begint te praten, valt alles op zijn plaats en ontstaat er een geheel waar je wel met een tevreden gevoel op kunt terugkijken.
Het lezen van Lubachs debuut is alsof je een vaas die in duizenden stukjes is gebarsten weer in elkaar gaat lijmen. Eerst kost het je ontzettend veel moeite om de eerste stukjes aan elkaar te passen, maar langzaam ontstaan er fragmenten die herkenbaar worden en uiteindelijk vormen ze weer een mooie vaas. Toch vergt het boek zoveel uithoudingsvermogen dat ik het drie sterren meegeef: niet omdat de schrijver niet goed is, maar de lezer er ook goed voor moet zijn.
Karel de Grote (742-814), de illustere Frankische vorst die in 1165, ruim driehonderd na zijn dood, heilig werd verklaard, is uit vele middeleeuwse verhalen bekend. In ‘Karel ende Elegast’ zien we hem in een opmerkelijke dubbelrol: de grote koning speelt – in opdracht van God – voor dief. Maar door aan het goddelijke gebod te gehoorzamen krijgt Karel de gelegenheid om de trouw van twee van zijn vazallen te toetsen.*
Het verhaal Karel ende Elegast is briljant in zijn eenvoud. Een complot wordt ontrafeld door onze Karel en ieder krijgt wat hij verdient. Maar ondertussen zit er zoveel meer in dit verhaal: middeleeuwse omgangsvormen, humor en een oorspronkelijk Nederlandse bijdrage aan de Karelepiek. Kortom: een belangrijk boek, een leuk boek en een goed boek.
*Naar: Bol.com
Kathleen Kelly (Meg Ryan) en Joe Fox (Tom Hanks) bezitten beiden een boekhandel in New York. Kathleen heeft een klein en gezellig kinderboekwinkeltje, ‘The Shop around the Corner’ dat veertig jaar geleden door haar moeder werd opgezet. Joe bezit echter een van de grootste boekenwinkelketens in Manhattan, ‘Fox Books’, waarmee hij, door zijn gigantische kortingen, elke concurrent in de buurt uit de markt prijst. Joe en Kathleen kunnen elkaar in het dagelijkse leven dan ook niet luchten of zien. De vrijetijdsbesteding van beiden is o.a. het chatten op internet. Zowel Kathleen als Joe denken hier hun grote liefde te hebben gevonden. Kathleen is helemaal weg van ‘NY152’ en Joe is helemaal onder de indruk van ‘shopgirl’. Ze bespreken alles met elkaar behalve wie ze werkelijk zijn.*
Vijf sterren? Vijf sterren voor deze film? Jazeker. You’ve got mail is de schattigste film die ik ken. De sfeer die wordt neergezet is prachtig (en pas perfect bij deze periode waarin de nazomer écht voorbij is en de herfst begint), het verhaal zit goed in elkaar en de acteurs zijn goed. Bovendien is het de perfecte film voor een avondje op de bank met je geliefde. Als je op zoek bent naar een romantische komedie is dit dé film die je moet kijken.
*Naar: Bol.com
En als jij ook vindt dat de AOW-leeftijd in 24 jaar naar 67 moet worden verhoogd, teken dan de petitie: www.aownaar67.nl!
De succesvolle muziekfilm Flashdance vertelt het inspirerende verhaal van Alex Owens (Jennifer Beals), een mooie en vastberaden 18-jarige jonge vrouw die overdag de kost verdient als lasser en ’s nachts als danser in een plaatselijke bar werkt. In de film volgen we Alex’ strijd om onafhankelijkheid, haar zoektocht naar liefde en de verwezenlijking van haar droom te mogen dansen in het Pittsburgh Conservatory of Dance.*
Hoewel de meeste dansfilms te veel over dans en te weinig over een verhaal gaan, is dat bij deze film veel minder het geval. Het verhaal is nogal doorsnee, maar weet ook een niet-dansfan te boeien. Bovendien is de muziek wereldberoemd geworden en is het leuk de nummers die ik al regelmatig op de radio heb gehoord ook eens in hun oorspronkelijke context te horen. Wel is het zo dat het verhaal te dun is om echt te overtuigen. Bovendien stoort de typische jaren-’80-manier van op een fragmentarische manier monteren mij nogal. Een leuke film om mee weg te zakken op de bank met een hapje en een drankje.
*Naar: Bol.com