Madelief – Krassen in het tafelblad (regie: Ineke Houtman)

Dit artikel verschijnt in het kader van de Guus Kuijerweek op www.wimpelgrim.nl van 20 t/m 25 september

Madelief - Krassen In Het Tafelblad Beoordeling: 4 sterren

De inmiddels tienjarige Madelief heeft nooit contact gehad met haar grootouders wanneer zij op een dag van haar moeder te horen krijgt dat haar oma is overleden. Tot Madeliefs verbazing is er behalve haar grootvader niemand op de begrafenis aanwezig en zijn noch haar moeder, noch haar grootvader echt bedroefd. Om haar grootvader wat afleiding te bezorgen, gaat Madelief bij hem logeren. Daar ontdekt ze in de verwilderde achtertuin een mysterieus huisje dat van haar grootmoeder is geweest. Ondanks het verbod van haar grootvader gaat ze toch op onderzoek uit en ontdekt ze allerlei spullen uit verre landen. Bovendien raakt ze gefascineerd door een mysterieuze tekening, die in het tafelblad van oma’s bureau gekrast staat. Madelief is vastbesloten uit te zoeken welk geheim haar oma met zich meedroeg.*

Na het boek Krassen in het tafelblad was ik uiteraard ook erg benieuwd naar de boekverfilming hiervan. Meestal roept iedereen “het boek was beter” en hoor je anderen roepen “je moet ze op hun eigen merites beoordelen”. En dat laatste kan in dit geval prima. De film is sterk gebaseerd op het boek, maar kent ook een aantal typisch filmische toevoegingen in het verhaal om het wat spannender te maken. Deze toevoegingen, zoals het mysterie rond het tuinhuisje dat is vergroot, zijn echter niet storend en werken prima in de film.
Een belangrijke kwaliteit van de film is de manier van filmen. Het verhaal en de sfeer zijn zo neergezet dat het gevoel binnen de familie van Madelief zeer goed wordt overgebracht op de kijker. Je voelt de moeilijke omgang tussen de opa en moeder van Madelief op de bank.
Wel is in de setting voor een dijkhuisje in de polder gekozen waar uiteraard een jongen in een blauwe overal rondloopt: een beetje stereotiep en dat had wat mij betreft niet gehoeven. Ook zijn de jongen in het blauw en de actrice die Madelief speelt soms niet zo goed als je zou willen…
De belangrijkste kwaliteit van de film is echter dat (Guus Kuijer indachtig) de moeilijke materie rond dood en verstoorde familieverhoudingen niet op een kinderlijke wijze wordt neergezet. Er wordt niet gebukt voor de 10-jarige, maar de 10-jarige wordt op gelijk niveau gebracht met de volwassenen. Een erg goede verfilming, een goede film die alles behalve een typische kinderfilm is.

*Bron: Flaptekst Madelief – Krassen in het tafelblad

Guus Kuijer, Een hoofd vol macaroni

Dit artikel verschijnt in het kader van de Guus Kuijerweek op www.wimpelgrim.nl van 20 t/m 25 september Het grote boek van Madelief Beoordeling: 3 sterren

Madelief krijgt nieuwe vriendjes en daardoor ook vijanden. Ze wordt zelfs zoiets als een spionne. Voor Tom en en zijn jongens en tegen de groep van Gekke Eddie. Want er is iets met die Tom. Of liever, er is iets met Madelief. Iedere keer als ze Tom ziet krijgt ze zo’n raar gevoel van binnen. En tot overmaat van ramp een rooie kop. Ze raakt ervan in de war, het lijkt wel of haar hoofd vol macaroni zit. Piep, die voor Gekke Eddie spioneert, overkomt iets heel naars. Daar worden de twee groepen zo gloeiend kwaad over, dat ze de strijdbijl begraven en stevige maatregelen nemen. Het is natuurlijk weer Madelief die daarbij door de politie wordt gesnapt. Als dat maar goed afloopt…* Na vier erg leuke boeken over Madelief viel dit boek me nogal tegen. Het verhaal is niet echt origineel en mist de diepgang van Krassen in het tafelblad en de herkenbaarheid van Op je kop in de prullenbak. Bovendien liggen de antwoorden op de open plekken, die ervoor moeten zorgen dat je verder wilt lezen, wel erg voor de hand, waardoor dit boek wat te eenvoudig is voor de ietsje oudere lezer (ongeveer 12) waarop dit boek mikt. Jammer… *Bron: Boekmeter.nl

Guus Kuijer, Krassen in het tafelblad

Dit artikel verschijnt in het kader van de Guus Kuijerweek op www.wimpelgrim.nl van 20 t/m 25 september

Het grote boek van Madelief Beoordeling: 5 sterren

Madelief heeft haar grootmoeder nauwelijks gekend, doordat haar moeder en haar grootmoeder niet van elkaar hielden. Maar nu komt grootvader logeren, en die praat veel over zijn vrouw. Madelief vraagt zich af waarom niemand haar oma lief vond. Ze praat veel met haar grootvader en lacht ook veel met hem. Langzamerhand komt Madelief te weten hoe het zo gelopen is met haar grootmoeder.*

Als het mogelijk was zes sterren te geven, zou ik dat doen. Krassen in het tafelblad is het beste boek van Guus Kuijer over Madelief en daarmee blijkt mijn herinnering aan dit boek volledig te kloppen. Het verhaal heeft de meeste diepgang, biedt de leukste inzichten en ‘doorkijkjes’ voor volwassenen en is, denk ik, het leerzaamste deel voor kinderen. Een topper die de vijf sterren meer dan waard is.

*Bron: Boekmeter.nl

Guus Kuijer, Op je kop in de prullenbak

Dit artikel verschijnt in het kader van de Guus Kuijerweek op www.wimpelgrim.nl van 20 t/m 25 september

Het grote boek van Madelief Beoordeling: 5 sterren

Op de school van Madelief is een nieuwe meester gekomen. De kinderen vinden dat hij gek doet, ze noemen hem meester Cowboy. Hij doet ook gek: de inspecteur, een deftige meneer, vindt dat ook. Maar na een tijdje merken de kinderen dat het helemaal nog niet zo gek is, wat de meester doet.*

Na een ietsje minder tweede Madeliefboek (Grote mensen daar kan je beter soep van koken) is dit weer een juweeltje. Kuijer heeft zijn vorm teruggevonden door alle gebeurtenissen in een iets lossere structuur neer te zetten. Bovendien zijn de personages sympathieker en kan ik mij heerlijk identificeren met de schoolse situatie. Wat mij na drie boeken over Madelief vooral opvalt, is hoe Guus Kuijer situaties zo kan beschrijven dat de woorden eenvoudig genoeg zijn voor de jeugd, zonder afbreuk te doen aan de volledigheid van een situatie. Ook zaken die kinderen misschien niet snappen benoemt hij en een volwassen lezer kan die situaties al snel invoelen en aanvullen, waardoor ook voor hem een volwaardig verhaal ontstaat. Zeer verdiend: vijf sterren voor Op je kop in de prullenbak.

*Bron: MarktPlaza

Guus Kuijer, Grote mensen daar kan je beter soep van koken

Dit artikel verschijnt in het kader van de Guus Kuijerweek op www.wimpelgrim.nl van 20 t/m 25 september

Het grote boek van Madelief Beoordeling: 4 sterren

Madelief is verhuisd en voelt zich nogal eenzaam. In haar nieuwe buurt wonen geen andere kinderen, behalve Robbie de Rover. Maar die houdt zich schuil in een leegstaand, dichtgetimmerd huis. Het is een jongen die liever niks met andere mensen te maken heeft. Maar na verloop van tijd sluit Madelief vriendschap met hem.*

Na het eerste boek van Madelief (Met de poppen gooien) heeft Guus Kuijer in dit boek geprobeerd meer één verhaal te schrijven. Toch merk je dat hij zoekende is geweest naar de vorm en de manier waarop de karakters samen moesten leven. Waar Jan Willem en Roos vooral vehikels waren om de gebeurtenissen vorm te geven, is Robbie een echt karakter, maar wel een karakter waar je lastig sympathie voor krijgt. Het is een goed boek, maar toch net even minder: vier sterren. Hopelijk is dit boek een mooie opstap naar Op je kop in de prullenbak.

Bron: nl.wikipedia.org

Guus Kuijer, Met de poppen gooien

Dit artikel verschijnt in het kader van de Guus Kuijerweek op www.wimpelgrim.nl van 20 t/m 25 september

Het grote boek van Madelief Beoordeling: 5 sterren

Met de poppen gooien is het eerste kinderboek van Guus Kuijer, gepubliceerd in 1975. Het boek gaat over de hoofdpersoon, Madelief, die samen met Jan Willem en Roos in dezelfde straat woont: de kinderen spelen vaak samen op een braakliggend stukje grond in de buurt. In 40 korte verhalen beschrijft de auteur het leven van de kinderen aan de rand van de stad.*

Guus Kuijer verstaat zijn vak: hij schrijft verhalen die voor kinderen van 8 tot 10 jaar fantastisch zijn om te lezen. Ik heb de boeken van Madelief zelf ook regelmatig gelezen op die leeftijd en herinner me ze nog steeds. Maar ook voor de voor- of meelezende ouder (of jeugdboeken lezende weblogger) zijn de verhalen herkenbaar en is de stijl niet storend eenvoudig. Bovendien een boek dat bij herlezing

*Bron: nl.wikipedia.org

Invloed

Waarom wordt iemand actief bij een politieke partij? Omdat je je omgeving anders en liefst beter wilt maken. Soms doe je een heleboel en heb je ondertussen het gevoel dat het allemaal niet echt ergens toe leidt. De politiek is soms traag, stroperig, besluiteloos en discussieert oeverloos over ogenschijnlijk niets.

Toch zijn er momenten in je politieke leven dat je het gevoel hebt dat je echt invloed hebt op wat er gebeurt. Dat je het gevoel hebt dat je een pijnpunt raakt. Dat je het gevoel hebt dat je echt invloed kunt uitoefenen op je omgeving en het leven van anderen. Dat gevoel had ik de afgelopen week.

D66 ’s-Hertogenbosch heeft afgelopen week vragen gesteld over de propvolle fietsenstalling bij station ’s-Hertogenbosch. Anderhalf jaar geleden, toen ik in ’s-Hertogenbosch kwam wonen, was mij dit al een doorn in het oog. Zeker wanneer in september de scholen weer beginnen stroomt de fietsenstalling vol en moet je moeite doen om je fiets er kwijt te kunnen. Ondertussen zie ik al anderhalf jaar dezelfde fietsen het rek bezetten. Vooral toen mijn fiets werd verwijderd, omdat deze met het achterwiel op de stoep stond, en ik 20 euro moest betalen om hem terug te krijgen, raakte ik behoorlijk gefrustreerd.

Afgelopen week kon ik mijn frustratie gelukkig omzetten in daden: schriftelijke vragen opstellen, een persbericht maken en via Jan Smit en de fractie van D66 invloed uitoefenen in de gemeenteraad. Gezien de vele reacties in de media wordt mijn ergernis gedeeld. Hopelijk heeft de invloed binnenkort ook succes.

Hagar Peeters, Koffers zeelucht

Koffers zeelucht Beoordeling: 3 sterren

De mate waarin de gedichten van Hagar Peeters mij aanspreken wisselen nogal. Soms vind ik een gedicht helemaal geweldig, soms denk ik bij een gedicht “waarom heb je dit nou in je bundel opgenomen?” Hagar Peeters is zeker een dichteres met talent en wanneer ze haar gedichten voorleest, bijvoorbeeld op Onbederf’lijk Vers waar ik haar twee keer heb zien en horen voordragen, spreken ze me zeer aan, maar op papier lijken ze niet altijd van het papier los en bij de lezer aan te komen. Binnenkort lees ik haar eerste bundel en hoop ik dat mij daar meer gedichten uit aanspreken.

Jan de Brune de Jonge, Wetsteen der vernuften

Beoordeling: 2 sterren

De Brune was een bereisd en belezen man, uitstekend op de hoogte van de ontwikkelingen in de letteren, beeldende kunst, ethiek, politiek en theologie. In de Wetsteen geeft hij hiervan een persoonlijk en levendig verslag. Geregeld informeert De Brune naar de mening van de lezer. Hij voedt zijn betoog met argumenten en tegenwerpingen uit een rijkgeschakeerd scala van klassieke en eigentijdse Europese literatuur.*

Hoewel op de achterkant van het boek ook nog vermeld staat dat De Bune “welgemoed en lichtvoetig  […] met stilistisch gemak [overspringt] van frivoliteiten naar zwaardere kost”, zou ik dit eerder willen omschrijven als ‘van de hak op de tak springen’. Boeken als dit boek zijn doorgaans leerzaam en interessant en geven een inkijkje in het denkkader van de mensen die leefden in verleden eeuwen. Zo was ik zeer gecharmeerd van Lekenspiegel van Jan van Boendale, maar dit boek is echt niet interessant. Het is een samenraapsel van onderwerpen, samengevoegd in een warrige uiteenzetting waar ik maar weinig uit kan leren. De belezenheid, bereisdheid en kennis van De Brune zijn onmiskenbaar, maar het boek weet te weinig te boeien om uit te willen lezen. En dan heb ik nog wel de editie uit de Griffioenreeks gelezen met slechts 11 van de 40 hoofdstukken; en zelfs die kreeg ik niet uit.

*Bron: Flaptekst Wetsteen der vernuften